Wat was het roversgrot-experiment in de psychologie?

Het Robbers Cave-experiment was een beroemd psychologisch onderzoek dat keek naar hoe conflicten zich ontwikkelen tussen groepen. De onderzoekers verdeelden jongens in een zomerkamp in twee groepen en ze bestudeerden hoe conflicten zich tussen hen ontwikkelden. Ze onderzochten ook wat wel en niet werkte om groepsconflicten te verminderen.

Belangrijkste afhaalrestaurants: The Robbers Cave Study

• Het Robbers Cave-experiment onderzocht hoe vijandigheden zich snel ontwikkelden tussen twee groepen jongens in een zomerkamp.
• De onderzoekers waren later in staat om de spanningen tussen de twee groepen te verminderen door ze te laten werken aan gedeelde doelen.
• De Robbers Cave-studie helpt verschillende belangrijke ideeën in de psychologie te illustreren, waaronder realistische conflicttheorie, sociale identiteitstheorie en de contacthypothese.

Overzicht van de studie

Het Robbers Cave-experiment was onderdeel van een reeks onderzoeken die in de jaren veertig en vijftig door sociaal psycholoog Muzafer Sherif en zijn collega's zijn uitgevoerd. In deze studies keek Sherif naar hoe groepen jongens in zomerkampen in wisselwerking stonden met een rivaliserende groep: hij veronderstelde dat “wanneer twee groepen tegenstrijdige doelen hebben ... hun leden vijandig tegenover elkaar zullen staan, hoewel de groepen zijn samengesteld uit normale, goed aangepaste groepen individuen.”

De deelnemers aan het onderzoek, jongens van ongeveer 11-12 jaar oud, dachten dat ze deelnamen aan een typisch zomerkamp, ​​dat in 1954 plaatsvond in Robbers Cave State Park in Oklahoma. De ouders van de kampeerders wisten echter dat hun kinderen namen daadwerkelijk deel aan een onderzoek, omdat Sherif en zijn collega's uitgebreide informatie over de deelnemers hadden verzameld (zoals schoolrecords en resultaten van persoonlijkheidstests).

De jongens kwamen aan in het kamp in twee afzonderlijke groepen: voor het eerste deel van de studie brachten ze tijd door met leden van hun eigen groep, zonder te weten dat de andere groep bestond. De groepen kozen namen (de Eagles en de Rattlers) en elke groep ontwikkelde zijn eigen groepsnormen en groepshiërarchieën.

Na een korte periode werden de jongens zich ervan bewust dat er een andere groep in het kamp was en bij het leren van de andere groep sprak de kampeerdersgroep negatief over de andere groep. Op dit punt begonnen de onderzoekers aan de volgende fase van de studie: een competitief toernooi tussen de groepen, bestaande uit games zoals honkbal en touwtrekken, waarvoor de winnaars prijzen en een trofee zouden ontvangen.

Wat de onderzoekers hebben gevonden

Nadat de Eagles en Rattlers begonnen te concurreren in het toernooi, werd de relatie tussen de twee groepen snel gespannen. De groepen begonnen beledigingen uit te wisselen en het conflict liep snel op. De teams verbrandden elk de teamvlag van de andere groep en plunderden de hut van de andere groep. De onderzoekers ontdekten ook dat de vijandelijkheden van de groep duidelijk zichtbaar waren in enquêtes onder de kampeerders: kampeerders werd gevraagd om hun eigen team en het andere team te beoordelen op positieve en negatieve eigenschappen, en de kampeerders beoordeelden hun eigen groep positiever dan de rivaliserende groep. Gedurende deze tijd zagen de onderzoekers ook een verandering binnen de groepen ook: de groepen werden meer samenhangend.

Hoe het conflict werd verminderd

Om de factoren te bepalen die groepsconflicten zouden kunnen verminderen, brachten de onderzoekers de kampeerders eerst samen voor leuke activiteiten (zoals samen eten of een film kijken). Dit werkte echter niet om conflicten te verminderen; bijvoorbeeld, maaltijden samen omgezet in voedselgevechten.

Vervolgens probeerden Sherif en zijn collega's de twee groepen te laten werken aan wat psychologen noemen hogere doelen, doelen waar beide groepen om gaven, waar ze samen voor moesten werken. De watertoevoer in het kamp werd bijvoorbeeld afgesloten (een truc van de onderzoekers om de twee groepen te dwingen om te communiceren) en de Eagles en Rattlers werkten samen om het probleem op te lossen. In een ander geval zou een vrachtwagen die het voedsel van de kampeerder bracht niet beginnen (alweer een incident dat door de onderzoekers werd georganiseerd), dus leden van beide groepen aan een touw om de kapotte vrachtwagen te trekken. Deze activiteiten herstelden niet onmiddellijk de relatie tussen de groepen (aanvankelijk hervatten de Rattlers en Eagles de vijandelijkheden nadat een superieur doel was bereikt), maar het werken aan gedeelde doelen verminderde uiteindelijk het conflict. De groepen stopten met elkaar namen te noemen, de percepties van de andere groep (gemeten aan de hand van de enquêtes van de onderzoekers) verbeterden en vriendschappen begonnen zich zelfs te vormen met leden van de andere groep. Tegen het einde van het kamp vroegen sommige kampeerders dat iedereen (van beide groepen) samen de bus naar huis zou nemen, en een groep kocht drankjes voor de andere groep op de rit naar huis.

Realistische conflicttheorie

Het Robbers Cave-experiment is vaak gebruikt om dit te illustreren realistische conflicttheorie (ook wel genoemd realistische groep conflicttheorie), het idee dat groepsconflicten kunnen voortvloeien uit concurrentie om middelen (ongeacht of die middelen tastbaar of immaterieel zijn). Er wordt met name verondersteld dat vijandelijkheden zich voordoen wanneer de groepen geloven dat de bron waarvoor ze concurreren beperkt beschikbaar is. In Robbers Cave, bijvoorbeeld, streden de jongens om prijzen, een trofee en opscheppen. Omdat het toernooi zo was opgezet dat het voor beide teams onmogelijk was om te winnen, zou een realistische conflicttheorie suggereren dat deze competitie leidde tot de conflicten tussen de Eagles en Rattlers.

Uit het Robbers Cave-onderzoek blijkt echter ook dat er conflicten kunnen ontstaan ​​als er geen competitie om middelen is, omdat de jongens al negatief begonnen te praten over de andere groep, nog voordat de onderzoekers het toernooi introduceerden. Met andere woorden, zoals sociaal psycholoog Donelson Forsyth uitlegt, laat de Robbers Cave-studie ook zien hoe gemakkelijk mensen deelnemen aan sociale categorisatie, of verdelen zichzelf in een ingroep en een outgroup.

Kritieken van de studie

Hoewel het Robbers Cave-experiment van Sherif wordt beschouwd als een mijlpaalstudie in de sociale psychologie, hebben sommige onderzoekers kritiek op de methoden van Sherif. Sommigen, waaronder schrijfster Gina Perry, hebben bijvoorbeeld gesuggereerd dat er onvoldoende aandacht is besteed aan de rol van de onderzoekers (die zich voordeed als kamppersoneel) bij het creëren van groeps vijandelijkheden. Omdat de onderzoekers meestal niet ingrijpen in het conflict, hebben de kampeerders misschien aangenomen dat vechten met de andere groep werd toegestaan. Perry wijst er ook op dat er mogelijk ethische problemen zijn met de Robbers Cave-studie: de kinderen wisten niet dat ze aan een studie deelnamen, en in feite wisten velen niet dat ze aan een studie hadden deelgenomen totdat Perry tientallen jaren contact met hen opnam om hen later naar hun ervaringen te vragen.

Een ander potentieel voorbehoud bij de Robbers Cave-studie is dat een van Sherif's eerdere studies een heel ander resultaat had. Toen Sherif en zijn collega's in 1953 een vergelijkbare zomerkampstudie uitvoerden, waren de onderzoekers dat niet met succes in staat om groepsconflicten te creëren (en terwijl de onderzoekers bezig waren om vijandigheden tussen de groepen op te wekken, ontdekten de kampeerders wat de onderzoekers probeerden te doen).

Wat Robbers Cave ons leert over menselijk gedrag

Psychologen Michael Platow en John Hunter verbinden Sherifs onderzoek met de sociale identiteitstheorie van de sociale psychologie: de theorie dat deel uitmaken van een groep krachtige effecten heeft op de identiteit en het gedrag van mensen. Onderzoekers die sociale identiteit bestuderen, hebben ontdekt dat mensen zichzelf categoriseren als leden van sociale groepen (zoals de leden van de Eagles en Rattlers deden), en dat deze groepslidmaatschappen ertoe kunnen leiden dat mensen zich op discriminerende en vijandige manieren gedragen tegenover outgroup-leden. Uit het Robbers Cave-onderzoek blijkt echter ook dat conflict niet onvermijdelijk of onhandelbaar is, omdat de onderzoekers uiteindelijk in staat waren de spanningen tussen de twee groepen te verminderen.