Wat is het verschil tussen molariteit en normaliteit?

Zowel molariteit als normaliteit zijn concentratiematen. De ene is een maat voor het aantal mol per liter oplossing, terwijl de andere variabel is, afhankelijk van de rol van de oplossing in de reactie.

Wat is molariteit?

Molariteit is de meest gebruikte concentratiemaatstaf. Het wordt uitgedrukt als het aantal mol opgeloste stof per liter oplossing.

Bijvoorbeeld een 1 M oplossing van H₂ZO₄ bevat 1 mol H₂ZO₄ per liter oplossing.

H₂ZO₄ dissocieert in H⁺ en dus₄^- ionen in water. Voor elke mol van H₂ZO₄ dat in oplossing dissocieert, 2 mol H⁺ en 1 mol SO₄^- ionen worden gevormd. Dit is waar normaliteit over het algemeen wordt gebruikt.

Wat is normaliteit??

Normaliteit is een concentratiemaatstaf die gelijk is aan het gramequivalentgewicht per liter oplossing. Gramequivalentgewicht is een maat voor het reactieve vermogen van een molecuul. De rol van de oplossing in de reactie bepaalt de normaliteit van de oplossing.

Voor zure reacties, een 1 M H₂ZO₄ oplossing zal normaliteit (N) van 2 N hebben omdat 2 mol H + ionen aanwezig zijn per liter oplossing.

Voor sulfide-neerslagreacties, waarbij de SO₄^- ion is de belangrijkste factor, dezelfde 1 M H₂ZO₄ oplossing heeft een normaliteit van 1 N.

Wanneer Molariteit en normaliteit gebruiken

Voor de meeste doeleinden is molariteit de voorkeurseenheid van concentratie. Als de temperatuur van een experiment verandert, is molaliteit een goede eenheid om te gebruiken. Normaliteit wordt meestal gebruikt voor titratieberekeningen.

Converteren van molariteit naar normaliteit

U kunt van molariteit (M) naar normaliteit (N) converteren met behulp van de volgende vergelijking:

N = M * n

waarbij n het aantal equivalenten is

Merk op dat voor sommige chemische soorten N en M hetzelfde zijn (n is 1). De conversie is alleen van belang wanneer ionisatie het aantal equivalenten verandert.

Hoe normaliteit kan veranderen

Omdat normaliteit verwijst naar concentratie met betrekking tot de reactieve soort, is het een ambigue eenheid van concentratie (in tegenstelling tot molariteit). Een voorbeeld van hoe dit kan werken kan worden gezien met ijzer (III) thiosulfaat, Fe₂(S₂O₃)₃. De normaliteit hangt af van welk deel van de redoxreactie je onderzoekt. Als de reactieve soort Fe is, dan zou een oplossing van 1,0 M 2,0 N (twee ijzeratomen) zijn. Als de reactieve soort echter S is₂O₃, dan zou een oplossing van 1,0 M 3,0 N zijn (drie mol thiosulfaat-ionen per mol ijzerthiosulfaat).

(Meestal zijn de reacties niet zo ingewikkeld en onderzoek je alleen het aantal H⁺ ionen in een oplossing.)