Wat is het algemeen aanpassingssyndroom?

Algemeen aanpassingssyndroom (GAS) is het proces dat het lichaam ondergaat wanneer het reageert op stress, fysiologisch of psychologisch. Het proces bestaat uit drie fasen: alarm, weerstand en uitputting. GAS werd voor het eerst beschreven door endocrinoloog Hans Selye, die geloofde dat na verloop van tijd de stressreactie veroudering en ziekte veroorzaakt wanneer we chronisch worden blootgesteld aan stress.

Belangrijkste leerpunten

• Het algemene aanpassingssyndroom is een proces in drie fasen dat beschrijft hoe het lichaam op stress reageert.
• In de alarmfase bereidt het lichaam zijn "vecht- of vlucht" -reactie voor.
• In het stadium van weerstand probeert het lichaam terug te keren naar normaal nadat de stress is verwijderd.
• Wanneer stress chronisch is, kan het stadium van weerstand leiden tot het stadium van uitputting, waarin het lichaam niet in staat is om adequaat effectief met stress om te gaan.

Algemene definitie van het aanpassingssyndroom

Organismen houden van homeostase, of een stabiele, evenwichtige toestand, ook bekend als constant intern milieu. Wanneer een organisme wordt blootgesteld aan stress, gebruikt het lichaam zijn "vecht- of vlucht" -reactie om dit te compenseren. Algemeen aanpassingssyndroom is het proces dat het lichaam ondergaat om te proberen terug te keren naar homeostase. Door het gebruik van hormonen probeert het lichaam zo snel mogelijk terug te keren naar deze toestand, maar het systeem heeft grenzen. Wanneer we worden blootgesteld aan chronische stress, kunnen problemen en problemen het gevolg zijn.

De drie fasen van GAS

Alarmreactie fase

Ben je ooit in een situatie geweest waarin je je gestrest voelde en je hart snel begon te kloppen? Misschien begon je te zweten of voelde je je alsof je wilde vluchten? Dit zijn typische symptomen van de eerste fase van het algemeen aanpassingssyndroom, de alarmreactie-fase.

In de alarmfase ervaart je lichaam de reactie "vechten of vluchten". Bij blootstelling aan stress worden onze typische reacties gestimuleerd door twee lichaamshormonen: epinefrine (ook bekend als adrenaline) en norepinefrine (ook bekend als noradrenaline). Epinefrine mobiliseert de afgifte van glucose en vetzuren uit vetcellen. Het lichaam kan beide gebruiken als energie om op stress te reageren. Epinefrine en noradrenaline hebben ook krachtige effecten op het hart. Zowel de hartslag als het slagvolume worden verhoogd, waardoor de cardiale output van het lichaam wordt verhoogd. Ze helpen ook om bloed weg te leiden van de andere delen van het lichaam naar het hart, de hersenen en spieren terwijl het lichaam zich voorbereidt op aanvallen of vluchten.

Tegelijkertijd geeft het lichaam ook glucocorticoïden af, met name cortisol, om te helpen voorzien in de energiebehoeften van het lichaam in tijden van stress. De glucocorticale reactie is meestal langzamer en duurt langer dan de vergelijkbare effecten van epinefrine op het glucosemetabolisme.

Stadium van weerstand

Wanneer de aanvankelijke dreiging is verdwenen, probeert het lichaam terug te keren naar zijn homeostatische toestand en zichzelf te repareren. Dit is een onderdeel van de weerstandsfase van het algemene adaptatiesyndroom, dat wordt gekenmerkt door een gebrek aan concentratie en prikkelbaarheid. Onze hartslag en hartproductie proberen terug te keren naar normaal, de bloeddruk wordt verlaagd en de door het lichaam afgescheiden hormonen proberen terug te keren naar hun eerdere niveaus. Vanwege de eerste ervaren stress blijft het lichaam echter enige tijd in een verhoogde staat van paraatheid, voor het geval dat de stress terugkeert. Ervan uitgaande dat de stress is overwonnen, keert het lichaam terug naar zijn eerdere toestand.

Als er echter chronische stress is, zal het lichaam proberen te compenseren en doorgaan in de fase van weerstand. Als het lichaam te lang stress ondergaat en in het stadium van weerstand blijft, kan dit leiden tot het stadium van uitputting.

Stadium van uitputting

Het stadium van uitputting is het gevolg van chronische blootstelling aan stress. In deze fase is stress zodanig dat het lichaam niet in staat is om terug te keren naar zijn oorspronkelijke homeostatische toestand. Met andere woorden, het lichaam heeft zijn interne middelen uitgeput en is niet in staat om stress adequaat te bestrijden. Tekenen van het stadium van uitputting kunnen angst en depressie zijn. Het stadium van uitputting wordt ook gekenmerkt door een aangetast immuunsysteem, waardoor het lichaam moeilijker wordt om infecties te bestrijden. Aanhoudende chronische stress kan leiden tot een aantal gerelateerde ziekten en problemen, zoals diabetes type 2, zweren en hypertensie.

bronnen

• Reece, Jane B. en Neil A. Campbell. Campbell Biology. Benjamin Cummings, 2011.