Socialisatie in de sociologie begrijpen

Socialisatie is een proces dat mensen kennis laat maken met sociale normen en gebruiken. Dit proces helpt individuen goed te functioneren in de samenleving en helpt op zijn beurt de samenleving soepel te laten verlopen. Familieleden, leraren, religieuze leiders en leeftijdsgenoten spelen allemaal een rol in de socialisatie van een persoon.

Dit proces vindt meestal plaats in twee fasen: primaire socialisatie vindt plaats vanaf de geboorte tot de adolescentie en secundaire socialisatie gaat gedurende het hele leven door. Socialisatie van volwassenen kan voorkomen wanneer mensen zich in nieuwe omstandigheden bevinden, vooral wanneer ze omgaan met personen wier normen of gewoonten verschillen van die van hen.

Het doel van socialisatie

Tijdens socialisatie leert een persoon lid te worden van een groep, gemeenschap of samenleving. Dit proces maakt mensen niet alleen gewend aan sociale groepen, maar zorgt er ook voor dat dergelijke groepen zichzelf onderhouden. Een nieuw lid van een vrouwenclub krijgt bijvoorbeeld een insider-blik op de gebruiken en tradities van een Griekse organisatie. Naarmate de jaren verstrijken, kan het lid de informatie die hij heeft geleerd over de vrouwenclub bij nieuwkomers toepassen, zodat de groep zijn tradities kan voortzetten.

Op macroniveau zorgt socialisatie ervoor dat we een proces hebben waardoor de normen en gewoonten van de samenleving worden overgedragen. Socialisatie leert mensen wat van hen wordt verwacht in een bepaalde groep of situatie; het is een vorm van sociale controle.

Socialisatie heeft talloze doelen voor zowel jongeren als volwassenen. Het leert kinderen hun biologische impulsen te beheersen, zoals een toilet gebruiken in plaats van hun broek of bed nat te maken. Het socialisatieproces helpt individuen ook een geweten te ontwikkelen dat is afgestemd op sociale normen en bereidt hen voor op het vervullen van verschillende rollen.

Het socialisatieproces in drie delen

Socialisatie omvat zowel sociale structuur als interpersoonlijke relaties. Het bevat drie belangrijke onderdelen: context, inhoud en proces en resultaten. Context, definieert misschien socialisatie het meest, omdat het verwijst naar cultuur, taal, sociale structuren en iemands rang daarin. Het omvat ook geschiedenis en de rollen die mensen en instellingen in het verleden hebben gespeeld. Iemands levenscontext zal het socialisatieproces aanzienlijk beïnvloeden. De economische klasse van een gezin kan bijvoorbeeld een grote invloed hebben op hoe ouders hun kinderen socialiseren.

Onderzoek heeft uitgewezen dat ouders de nadruk leggen op de waarden en gedragingen die kinderen het meest waarschijnlijk zullen helpen, gezien hun positie in het leven. Ouders die verwachten dat hun kinderen baantjes doen, leggen eerder de nadruk op conformiteit en respect voor gezag, terwijl degenen die verwachten dat hun kinderen artistieke, bestuurlijke of ondernemersberoepen uitoefenen, eerder de nadruk leggen op creativiteit en onafhankelijkheid.

Genderstereotypen hebben ook een sterke invloed op socialisatieprocessen. Culturele verwachtingen voor genderrollen en gendergedrag worden aan kinderen doorgegeven met kleurgecodeerde kleding en speltypen. Meisjes ontvangen meestal speelgoed dat de fysieke uitstraling en huiselijkheid benadrukt, zoals poppen of poppenhuizen, terwijl jongens speelgoed ontvangen met denkvaardigheden of denken aan traditioneel mannelijke beroepen zoals lego's, speelgoedsoldaatjes of raceauto's. Bovendien heeft onderzoek aangetoond dat meisjes met broers gesocialiseerd zijn om te begrijpen dat huishoudelijke arbeid van hen wordt verwacht, maar niet van hun mannelijke broers en zussen. De boodschap naar huis brengen is dat meisjes de neiging hebben geen loon te ontvangen voor het doen van klusjes, terwijl hun broers dat wel doen.

Ras speelt ook een factor in socialisatie. Omdat blanken geen onevenredig politiegeweld ervaren, kunnen ze hun kinderen aanmoedigen om hun rechten te kennen en hen te verdedigen wanneer de autoriteiten proberen hen te schenden. Ouders van kleur moeten daarentegen hebben wat bekend staat als 'het gesprek' met hun kinderen, en hen instrueren kalm, compliant en veilig te blijven in aanwezigheid van wetshandhavers.

Terwijl context het toneel vormt voor socialisatie, de inhoud en proces vormen het werk van deze onderneming. Hoe ouders klusjes toewijzen of hun kinderen vertellen om met de politie te communiceren, zijn voorbeelden van inhoud en processen, die ook worden bepaald door de duur van de socialisatie, de betrokkenen, de gebruikte methoden en het soort ervaring.

School is een belangrijke bron van socialisatie voor studenten van alle leeftijden. In de klas ontvangen jongeren richtlijnen met betrekking tot gedrag, autoriteit, schema's, taken en deadlines. Het onderwijzen van deze inhoud vereist sociale interactie tussen docenten en studenten. Gewoonlijk worden regels en verwachtingen zowel geschreven als gesproken en wordt gedrag van studenten beloond of bestraft. Wanneer dit gebeurt, leren studenten gedragsnormen die geschikt zijn voor school.

In de klas leren studenten ook wat sociologen beschrijven als 'verborgen curricula'. In haar boek "Dude, You're a Fag" onthulde socioloog C.J. Pasco het verborgen curriculum van gender en seksualiteit op Amerikaanse middelbare scholen. Door diepgaand onderzoek op een grote school in Californië, onthulde Pascoe hoe faculteitsleden en evenementen zoals pep rally's en dansen rigide genderrollen en heteroseksisme versterken. De school heeft met name de boodschap gestuurd dat agressief en hyperseksueel gedrag over het algemeen acceptabel is bij blanke jongens, maar bedreigend bij zwarte. Hoewel het geen "officieel" onderdeel van de schoolervaring is, vertelt dit verborgen curriculum studenten wat de maatschappij van hen verwacht op basis van hun geslacht, ras of klassenachtergrond.

resultaten zijn het resultaat van socialisatie en verwijzen naar de manier waarop een persoon denkt en zich gedraagt ​​na het ondergaan van dit proces. Bij kleine kinderen heeft socialisatie bijvoorbeeld de neiging om zich te concentreren op de beheersing van biologische en emotionele impulsen, zoals drinken uit een beker in plaats van uit een fles of toestemming vragen voordat ze iets oppakken. Naarmate kinderen ouder worden, omvatten de resultaten van socialisatie weten hoe ze op hun beurt moeten wachten, regels moeten gehoorzamen of hun dagen rond een school of werkschema moeten organiseren. We kunnen de resultaten van socialisatie in bijna alles zien, van mannen die hun gezicht scheren tot vrouwen die hun benen en oksels scheren.

Stadia en vormen van socialisatie

Sociologen herkennen twee fasen van socialisatie: primair en secundair. Primaire socialisatie treedt op vanaf de geboorte tot de adolescentie. Zorgverleners, leraren, coaches, religieuze figuren en leeftijdgenoten begeleiden dit proces.

Secundaire socialisatie komt ons hele leven voor wanneer we groepen en situaties tegenkomen die geen deel uitmaken van onze primaire socialisatie-ervaring. Dit kan een universiteitservaring omvatten, waarbij veel mensen omgaan met leden van verschillende populaties en nieuwe normen, waarden en gedragingen leren. Secundaire socialisatie vindt ook plaats op de werkplek of tijdens het reizen naar een nieuwe plek. Naarmate we meer leren over onbekende plaatsen en ons daaraan aanpassen, ervaren we secundaire socialisatie.