Tuinbouwverenigingen begrijpen

Een tuinbouwmaatschappij is een samenleving waarin mensen blijven bestaan ​​door de teelt van planten voor voedselconsumptie zonder het gebruik van gemechaniseerd gereedschap of het gebruik van dieren om ploegen te trekken. Dit maakt tuinbouwverenigingen anders dan agrarische verenigingen, die deze hulpmiddelen wel gebruiken, en van pastorale verenigingen, die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van het cultiveren van kuddedieren..

Overzicht van tuinbouwverenigingen

Tuinbouwverenigingen ontwikkelden zich rond 7000 v.Chr in het Midden-Oosten en verspreidden zich geleidelijk naar het westen door Europa en Afrika en naar het oosten door Azië. Ze waren het eerste type samenleving waarin mensen hun eigen voedsel verbouwden, in plaats van strikt te vertrouwen op de jager-verzameltechniek. Dit betekent dat zij ook het eerste type samenleving waren waarin nederzettingen permanent of op zijn minst semi-permanent waren. Als gevolg hiervan was de accumulatie van voedsel en goederen mogelijk, en daarmee een complexere arbeidsverdeling, meer substantiële woningen en een kleine hoeveelheid handel.

Er worden zowel eenvoudige als meer geavanceerde vormen van teelt gebruikt in de tuinbouwmaatschappij. De meest eenvoudige hulpmiddelen zoals bijlen (om bos te kappen) en houten stokken en metalen schoppen om te graven. Meer geavanceerde vormen kunnen gebruik maken van voetploegen en mest, terrassen en irrigatie, en rustpercelen van land in braakliggende periodes. In sommige gevallen combineren mensen tuinbouw met jagen of vissen, of met het houden van een paar gedomesticeerde boerderijdieren.

Het aantal verschillende soorten gewassen in tuinen van tuinbouwverenigingen kan oplopen tot 100 en is vaak een combinatie van zowel wilde als gedomesticeerde planten. Omdat de gebruikte teeltinstrumenten rudimentair en niet-mechanisch zijn, is deze vorm van landbouw niet bijzonder productief. Hierdoor is het aantal mensen dat een tuinbouwmaatschappij samenstelt meestal vrij laag, maar kan relatief hoog zijn, afhankelijk van de omstandigheden en technologie.

Sociale en politieke structuren van tuinbouwverenigingen

Tuinbouwverenigingen werden gedocumenteerd door antropologen over de hele wereld, met behulp van verschillende soorten hulpmiddelen en technologieën, in veel verschillende klimatologische en ecologische omstandigheden. Vanwege deze variabelen was er ook variatie in de sociale en politieke structuren van deze samenlevingen in de geschiedenis en in die van vandaag.

Tuinbouwverenigingen kunnen een matrilineaire of patrilineaire sociale organisatie hebben. In beide gevallen zijn banden die gericht zijn op verwantschap gebruikelijk, hoewel grotere tuinbouwverenigingen complexere vormen van sociale organisatie zullen hebben. Door de geschiedenis heen waren velen matrilineair omdat de sociale banden en structuur georganiseerd waren rond het gefeminiseerde werk van de teelt van gewassen. (Omgekeerd waren jager-verzamelaarsverenigingen typisch patrilineair omdat hun sociale banden en structuur georganiseerd waren rond het mannelijk gemaakte werk van de jacht.) Omdat vrouwen centraal staan ​​in het werk en overleven in tuinbouwverenigingen, zijn ze zeer waardevol voor mannen. Om deze reden is polygynie - wanneer een man meerdere vrouwen heeft - gebruikelijk.

Ondertussen is het gebruikelijk in tuinbouwverenigingen dat mannen politieke of militaristische rollen op zich nemen. De politiek in de tuinbouwmaatschappij is vaak gericht op de herverdeling van voedsel en hulpbronnen binnen de gemeenschap.

Evolutie van tuinbouwverenigingen

Het soort landbouw dat wordt toegepast door tuinbouwverenigingen wordt beschouwd als een pre-industriële bestaanswijze. Op de meeste plaatsen in de wereld, toen technologie werd ontwikkeld en waar dieren beschikbaar waren om te ploegen, ontwikkelden zich agrarische samenlevingen.

Dit is echter niet uitsluitend waar. Tuinbouwverenigingen bestaan ​​tot op de dag van vandaag en zijn vooral te vinden in natte, tropische klimaten in Zuidoost-Azië, Zuid-Amerika en Afrika.

Bijgewerkt door Nicki Lisa Cole, Ph.D.