Het effect van consumentisme op opwarming van de aarde en klimaatverandering

Hoewel de meeste Amerikanen erkennen dat klimaatverandering een probleem is, erkennen velen de enorme omvang van de wereldwijde klimaatcrisis waarmee we momenteel worden geconfronteerd. Volgens sociologen kan onze consumentencultuur - met de nadruk op het altijd kopen van nieuwere en betere producten - deel uitmaken van wat ons ervan weerhoudt de omvang van de klimaatcrisis te erkennen en de soorten grootschalige veranderingen door te voeren die nodig zijn om de klimaatcrisis aan te pakken.

Belangrijkste afhaalrestaurants: consumentisme en klimaatverandering

• Ondanks de groeiende dreiging van wereldwijde klimaatverandering, is er een kloof tussen de wetenschappelijke gegevens en de manier waarop klimaatverandering wordt bekeken door het grote publiek.
• Broeikasgasemissies - en wereldwijde klimaatverandering - kunnen worden herleid tot consumentisme en een samenleving die ons onder druk zet om voortdurend nieuwe dingen te consumeren.
• Om de klimaatcrisis aan te pakken, is het noodzakelijk om de relatie tussen consumentisme en klimaatverandering te begrijpen en systemische veranderingen in onze huidige consumentistische cultuur tot stand te brengen.

De kloof tussen klimaatwetenschap en publieke opinie 

In mei 2014 werden twee nieuwe studies naar klimaatverandering gepubliceerd, die aantonen dat de catastrofale ineenstorting van de ijskap op de West-Antarctica aan de gang is en dat dit al meer dan twee decennia is gebeurd. Het smelten van dit vel is aanzienlijk omdat het fungeert als een spil voor andere gletsjers en ijskappen op Antarctica die op hun beurt in de loop van de tijd zullen smelten. Uiteindelijk zal het smelten van de zuidpoolijskap de zeespiegel wereldwijd met wel tien tot dertien voet verhogen, wat bijdraagt ​​aan de negenenzestig meter zeespiegelstijging die wetenschappers al hebben toegeschreven aan menselijke activiteit. Een rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) uit 2014 waarschuwde dat we slecht voorbereid zijn op extreme klimaatgebeurtenissen, zoals is aangetoond door dodelijke hittegolven, droogtes, overstromingen, cyclonen en bosbranden.

Toch is er een verontrustende kloof tussen de serieuze realiteit die wordt weergegeven door de wetenschap over klimaatverandering en de mate van bezorgdheid bij het Amerikaanse publiek. Uit een Gallup Poll in april 2014 bleek dat, hoewel de meeste Amerikaanse volwassenen klimaatverandering als een probleem beschouwen, slechts 14 procent van mening is dat de implicaties van klimaatverandering een "crisisniveau" hebben bereikt. Een volledig derde van de bevolking gelooft dat klimaatverandering helemaal geen probleem is. Socioloog Riley Dunlap, die de peiling uitvoerde, ontdekte ook dat zelf-geïdentificeerde politieke liberalen en gematigden zich veel meer zorgen maken over de gevolgen van klimaatverandering dan conservatieven. Meer recente gegevens hebben ook gesuggereerd dat veel mensen de ernst van de klimaatverandering niet waarderen: in een Gallup-enquête van maart 2019 werd 51% van de respondenten van de enquête beschouwd als "bezorgde gelovigen" (dat wil zeggen, ze maken zich zorgen over klimaatverandering en zien het als een significante dreiging), maar andere respondenten hadden een meer ambivalente of sceptische houding ten opzichte van klimaatverandering.

Maar, ongeacht politieke neigingen, zorgen en actie zijn twee verschillende dingen. Overal in de VS is zinvolle actie in reactie op deze harde realiteit schaars. Onderzoek toont duidelijk aan dat het niveau van kooldioxide in de atmosfeer - 410,27 delen per miljoen in november 2019 - een direct gevolg is van het proces van kapitalistische industrialisatie dat zich sinds de late 18e eeuw heeft ontwikkeld. Klimaatverandering is een direct gevolg van de wijdverbreide, nu geglobaliseerde, massaproductie en consumptie van goederen, en van de materiële constructie van onze bijbehorende habitat. Ondanks deze realiteit gaan productie en constructie onverminderd door.

Hoe consumentisme onze impact op het klimaat bepaalt

Het is moeilijk te accepteren dat dingen moeten veranderen. Als mensen die leven in een samenleving van consumenten, die doordrenkt zijn van een consumentistische manier van leven, zijn we sociaal, cultureel, economisch en psychologisch geïnvesteerd in dit systeem. Onze dagelijkse levenservaringen, onze relaties met vrienden en geliefden, onze praktijken van vrije tijd en amusement, en onze persoonlijke doelen en identiteiten zijn allemaal georganiseerd rond consumptiepraktijken. Velen van ons meten onze eigenwaarde door hoeveel geld we verdienen, en door de hoeveelheid, kwaliteit en nieuwheid van dingen die we kunnen kopen. De meesten van ons, zelfs als we ons kritisch bewust zijn van de implicaties van productie, consumptie en afval, kunnen het niet helpen, maar willen meer. We worden overspoeld met advertenties die zo slim zijn dat het ons nu volgt op internet en meldingen van verkopen naar onze smartphones stuurt terwijl we winkelen.

We zijn gesocialiseerd om te consumeren en daarom is het reageren op klimaatverandering tegen deze sociale druk. Volgens de Gallup-enquête zijn de meesten van ons bereid te erkennen dat klimaatverandering een probleem is dat moet worden aangepakt, maar het lijkt erop dat we verwachten dat iemand anders dat werk doet. Natuurlijk hebben sommigen van ons hun levensstijl aangepast, maar hoeveel van ons zijn betrokken bij vormen van collectieve actie en activisme die productief werken aan sociale, politieke en economische verandering? Velen van ons vertellen onszelf dat het bereiken van grootschalige, langdurige verandering het werk is van de overheid of van bedrijven, maar niet van ons.

Wat vechten tegen klimaatverandering echt betekent

Als we geloofden dat een systemische reactie op klimaatverandering een even gedeelde verantwoordelijkheid was, was dat ook zo onze verantwoordelijkheid, daar zouden we op reageren. We zouden inzien dat veel van de acties die we ondernemen (zoals recyclen, plastic boodschappentassen verbieden, gloeilampen ruilen voor halogeenlampen, "duurzame" en "groene" consumptiegoederen kopen en minder rijden) een relatief marginale impact hebben, en dat meer systemische veranderingen zijn noodzakelijk. We zouden erkennen dat de oplossing voor de gevaren van wereldwijde klimaatverandering niet kan worden gevonden binnen het systeem dat het probleem heeft veroorzaakt. In plaats daarvan zouden we erkennen dat het systeem van kapitalistische productie en consumptie het probleem is. We zouden afstand doen van de waarden van dit systeem en nieuwe waarden bevorderen die gericht zijn op duurzaam leven.

Totdat we dat doen, zijn we allemaal, in zekere zin, ontkenners van klimaatverandering. We erkennen misschien dat het bestaat, maar (hoewel er enkele opmerkelijke uitzonderingen zijn gemaakt) protesteren de meesten van ons niet op straat. We hebben er misschien bescheiden aanpassingen aan gemaakt, maar de meesten van ons geven onze consumentenlevensstijl niet op.

De meesten van ons ontkennen onze medeplichtigheid aan het veranderende klimaat. We ontkennen onze verantwoordelijkheid om de nodige sociale, culturele, economische en politieke veranderingen mogelijk te maken die het tij van catastrofe zouden kunnen keren. Zinvolle verandering is echter mogelijk, maar dit zal alleen gebeuren als we het zo maken.

Lees dit rapport van de Task Force on Climate Change van de American Sociological Association voor meer informatie over hoe sociologen omgaan met klimaatverandering..