De geschiedenis en erfenis van Mercuriusproject

Voor mensen die in de jaren vijftig en zestig leefden, was de Space Race een opwindende tijd waarin mensen zich vanaf het aardoppervlak waagden en naar de maan gingen, en hopelijk daarbuiten. Het begon officieel toen de Sovjet-Unie de VS in de ruimte sloeg met de Spoetnik-missie in 1957 en met de eerste man in een baan in 1961. De VS klauterde in om in te halen en de eerste menselijke bemanningen gingen de ruimte in als onderdeel van het Mercury-programma. De programmadoelstellingen waren vrij eenvoudig, hoewel de missies behoorlijk uitdagend waren. Doel van de missie was om een ​​persoon in een ruimteschip rond de aarde te draaien, het vermogen van een mens om in de ruimte te functioneren te onderzoeken en om zowel astronaut als ruimteschip veilig te herstellen. Het was een formidabele uitdaging en het beïnvloedde de wetenschappelijke, technologische en educatieve instellingen van zowel de VS als de Sovjets.

The Origins of Space Travel and the Mercury Program

Hoewel de Space Race in 1957 begon, had het veel eerder wortels in de geschiedenis. Niemand weet precies wanneer mensen voor het eerst droomden van ruimtevaart. Misschien begon het toen Johannes Kepler zijn boek schreef en publiceerde Somnium. Pas in het midden van de 20e eeuw ontwikkelde de technologie zich zodanig dat mensen ideeën over vliegen en raketten daadwerkelijk konden omzetten in hardware om ruimtevluchten te realiseren. Geïnitieerd in 1958, voltooid in 1963, werd Project Mercury het eerste man-in-space programma van de Verenigde Staten.

De Mercury-missies creëren

Na het stellen van doelen voor het project, keurde de nieuw gevormde NASA richtlijnen goed voor de technologie die zou worden gebruikt in de ruimte-lanceersystemen en bemanningscapsules. Het bureau verplichtte (waar het praktisch was) om bestaande technologie en standaardapparatuur te gebruiken. Ingenieurs moesten de eenvoudigste en meest betrouwbare benadering van systeemontwerp volgen. Dit betekende dat bestaande raketten zouden worden gebruikt om de capsules in een baan om de aarde te brengen. Die raketten waren gebaseerd op gevangen genomen ontwerpen van de Duitsers, die ze tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden ontworpen en ingezet. 

Ten slotte heeft het bureau een progressief en logisch testprogramma voor de missies opgezet. Het ruimtevaartuig moest stevig genoeg zijn gebouwd om veel slijtage te weerstaan ​​tijdens lancering, vlucht en terugkeer. Het moest ook een betrouwbaar lanceer-ontsnappingssysteem hebben om het ruimtevaartuig en zijn bemanning van het lanceervoertuig te scheiden in geval van dreigend falen. Dit betekende dat de piloot handmatige bediening van het vaartuig moest hebben, het ruimtevaartuig een retrorocket-systeem moest hebben dat in staat was om op betrouwbare wijze de noodzakelijke impuls te geven om het ruimtevaartuig uit de baan te brengen, en het ontwerp zou het in staat stellen remweerstand te gebruiken voor herstel binnenkomst. Het ruimtevaartuig moest ook bestand zijn tegen een waterlanding omdat NASA, in tegenstelling tot de Russen, van plan was zijn capsules in de oceaan neer te spatten. 

Hoewel het meeste hiervan werd bereikt met standaardapparatuur of door directe toepassing van bestaande technologie, moesten er twee nieuwe technologieën worden ontwikkeld. Dat waren een automatisch bloeddrukmeetsysteem voor gebruik tijdens de vlucht en instrumenten om de partiële druk van zuurstof en kooldioxide in de zuurstofatmosfeer van de cabine en ruimtepakken te meten..

De astronauten van Mercurius

De programmaleiders van Mercury besloten dat de militaire diensten de piloten voor dit nieuwe streven zouden voorzien. Na screening van meer dan 500 dienstrecords van test- en jachtpiloten begin 1959, werden 110 mannen gevonden die aan de minimumnormen voldeden. Tegen het midden van april werden de eerste zeven astronauten van Amerika geselecteerd en ze werden bekend als de Mercury 7. Ze waren Scott Carpenter, L. Gordon Cooper, John H. Glenn Jr., Virgil I. "Gus" Grissom, Walter H. " Wally "Schirra Jr., Alan B. Shepard Jr. en Donald K." Deke "Slayton

De Mercury-missies

Het Mercury-project bestond uit verschillende onbemande testmissies en een aantal missies die piloten de ruimte in brachten. De eerste die vloog was vrijheid 7, met Alan B. Shepard in een suborbitale vlucht, op 5 mei 1961. Hij werd gevolgd door Virgil Grissom, die de piloot bestuurde Liberty Bell 7 in een suborbitale vlucht op 21 juli 1961. De volgende Mercury-missie vloog op 20 februari 1962 en voerde John Glenn mee naar een vlucht met drie banen aan boord Vriendschap 7. Na Glenn's historische vlucht reed astronaut Scott Carpenter Aurora 7 in een baan op 24 mei 1962, gevolgd door Wally Schirra aan boord Sigma 7 op 3 oktober 1962. De missie van Schirra duurde zes banen. De laatste Mercury-missie bracht Gordon Cooper naar een baan met 22 banen rond de aarde aan boord Geloof 7 op 15-16 mei 1963.

Aan het einde van het Mercury-tijdperk, met bewezen technologie, was NASA klaar om verder te gaan met de Gemini-missies. Deze waren gepland als voorbereiding op de Apollo-missies naar de maan. De astronauten en grondteams voor de Mercury-missies bewezen dat mensen veilig naar de ruimte en terug konden vliegen en legden de basis voor veel van de technologie en missiepraktijken die NASA tot op de dag van vandaag heeft gevolgd. 

Bewerkt en bijgewerkt door Carolyn Collins Petersen.