De geschiedenis en de erfenis van de Free Soil Party

De Free Soil Party was een Amerikaanse politieke partij die alleen overleefde door twee presidentsverkiezingen, in 1848 en 1852.

In wezen een enkele partij voor hervorming die zich toelegde op het stoppen van de verspreiding van slavernij naar nieuwe staten en gebieden in het westen, trok een zeer toegewijde aanhang. Maar de partij was misschien gedoemd om een ​​redelijk kort leven te leiden, simpelweg omdat het niet voldoende brede steun kon genereren om uit te groeien tot een permanente partij.

De belangrijkste impact van de Free Soil Party was dat de onwaarschijnlijke presidentskandidaat in 1848, voormalig president Martin Van Buren, de verkiezingen hielp. Van Buren trok stemmen die anders naar de Whig en Democratische kandidaten zouden zijn gegaan, en zijn campagne, vooral in zijn thuisstaat New York, had voldoende impact om de uitkomst van de nationale race te veranderen.

Ondanks het gebrek aan levensduur van de partij, overleefden de principes van de "Free Soilers" de partij zelf. Degenen die hadden deelgenomen aan de Free Soil-partij waren later betrokken bij de oprichting en opkomst van de nieuwe Republikeinse Partij in de jaren 1850.

Oorsprong van de Free Soil Party

De verhitte controverse naar aanleiding van de Wilmot Proviso in 1846 vormde het toneel voor de Free Soil Party om twee jaar later snel te organiseren en deel te nemen aan de presidentiële politiek. De korte wijziging van een wetsvoorstel met betrekking tot het congres in verband met de Mexicaanse oorlog zou de slavernij hebben verboden op elk grondgebied dat door de Verenigde Staten uit Mexico was verworven.

Hoewel de beperking nooit echt wet werd, leidde de passage ervan door het Huis van Afgevaardigden tot een vuurstorm. Zuiderlingen waren woedend over wat zij beschouwden als een aanval op hun manier van leven.

De invloedrijke senator uit Zuid-Carolina, John C. Calhoun, reageerde door een reeks resoluties in de Amerikaanse senaat te introduceren waarin de positie van het Zuiden werd vermeld: dat slaven eigendom waren en de federale regering niet kon dicteren waar of wanneer burgers van de natie konden nemen hun eigendom.

In het noorden splitste de kwestie van de vraag of slavernij zich naar het westen kon verspreiden beide grote politieke partijen, de Democraten en de Whigs. In feite zouden de Whigs in twee facties zijn opgesplitst, de 'Conscience Whigs' die anti-slavernij waren en de 'Cotton Whigs' die niet tegen slavernij waren.

Gratis bodemcampagnes en kandidaten

Met de slavernij die veel in de publieke opinie werd uitgegeven, ging de kwestie over in het rijk van de presidentiële politiek toen president James K. Polk ervoor koos om niet voor een tweede termijn te gaan in 1848. Het presidentiële veld zou wijd open staan ​​en de strijd om de vraag of de slavernij zou zich naar het westen verspreiden leek een beslissende kwestie te zijn.

De Free Soil-partij ontstond toen de Democratische Partij in de staat New York brak toen het staatscongres in 1847 het Wilmot Proviso niet zou goedkeuren. Antislavernijdemocraten, die 'Barnburners' werden genoemd, werkten samen met 'Conscience Whigs' en leden van de pro-abolitionistische Liberty Party.

In de ingewikkelde politiek van de staat New York vochten de Barnburners in een hevige strijd met een andere factie van de Democratische Partij, de Hunkers. Het geschil tussen Barnburners en Hunkers leidde tot een splitsing in de Democratische Partij. De anti-slavernij-democraten in New York stroomden naar de nieuw opgerichte Free Soil Party en vormden het toneel voor de presidentsverkiezingen van 1848.

De nieuwe partij hield conventies in twee steden in de staat New York, Utica en Buffalo, en nam de slogan aan "Free Soil, Free Speech, Free Labour en Free Men".

De genomineerde van de partij voor president was een onwaarschijnlijke keuze, een voormalige president, Martin Van Buren. Zijn lopende partner was Charles Francis Adams, redacteur, auteur en kleinzoon van John Adams en zoon van John Quincy Adams.

Dat jaar nomineerde de Democratische Partij Lewis Cass uit Michigan, die pleitte voor een beleid van 'volkssoevereiniteit', waarbij kolonisten in nieuwe gebieden bij stemming zouden beslissen of ze slavernij zouden toestaan. The Whigs nomineerde Zachary Taylor, die net een nationale held was geworden op basis van zijn dienst in de Mexicaanse oorlog. Taylor vermeed de problemen en zei helemaal niets.

Bij de algemene verkiezingen in november 1848 ontving de Free Soil Party ongeveer 300.000 stemmen. En men geloofde dat ze genoeg stemmen wegnamen van Cass, vooral in de kritieke staat New York, om de verkiezingen naar Taylor te brengen.

The Legacy of the Free Soil Party

Het compromis van 1850 werd verondersteld enige tijd de kwestie van de slavernij te hebben opgelost. En zo vervaagde de Free Soil Party. De partij nomineerde een kandidaat voor president in 1852, John P. Hale, een senator uit New Hampshire. Maar Hale ontving slechts ongeveer 150.000 stemmen landelijk en de Free Soil Party speelde geen rol bij de verkiezingen.

Toen de Kansas-Nebraska Act en uitbraken van geweld in Kansas de kwestie van de slavernij opnieuw regeerden, hebben veel aanhangers van de Free Soil Party geholpen de Republikeinse Partij te vinden in 1854 en 1855. De nieuwe Republikeinse Partij benoemde John C. Frémont tot president in 1856 en paste de oude slogan van Free Soil aan als "Free Soil, Free Speech, Free Men en Frémont."