De geschiedenis en domesticatie van schapen

Schapen (Ovis Ram) werden waarschijnlijk minstens drie afzonderlijke keren gedomesticeerd in de Vruchtbare Halve maan (West-Iran en Turkije, en heel Syrië en Irak). Dit gebeurde ongeveer 10.500 jaar geleden en omvatte ten minste drie verschillende ondersoorten van de wilde moeflon (Ovis gmelini). Schapen waren de eerste "vlees" dieren gedomesticeerd; en ze behoorden tot de soort die 10.000 jaar geleden naar Cyprus was verplaatst, evenals geiten, runderen, varkens en katten.

Sinds de domesticatie zijn schapen essentiële onderdelen van boerderijen over de hele wereld geworden, deels vanwege hun vermogen om zich aan te passen aan lokale omgevingen. Mitochondriale analyse van 32 verschillende rassen werd gerapporteerd door Lv en collega's. Ze toonden aan dat veel van de kenmerken bij schapenrassen, zoals tolerantie voor temperatuurschommelingen, reacties kunnen zijn op klimaatverschillen, zoals daglengte, seizoensinvloeden, UV- en zonnestraling, neerslag en vochtigheid.

Schapen domesticatie

Er zijn aanwijzingen dat overhoeven van wilde schapen mogelijk heeft bijgedragen aan het domesticatieproces; er zijn aanwijzingen dat de populatie wilde schapen ongeveer 10.000 jaar geleden sterk afnam in West-Azië. Hoewel sommigen hebben gepleit voor een commensale relatie, is het beheer van een verdwijnende bron waarschijnlijker geweest. Larson en Fuller hebben een proces geschetst waarbij de relatie tussen dier en mens verschuift van wilde prooi naar wildbeheer, naar kuddebeheer en vervolgens naar gericht fokken. Dit gebeurde niet omdat baby-moeflons schattig waren, maar omdat jagers een verdwijnende hulpbron moesten beheren. Schapen werden natuurlijk niet alleen gefokt voor vlees, maar leverden ook melk en melkproducten, huid voor leer en later wol.

Morfologische veranderingen bij schapen die worden herkend als tekenen van domesticatie, zijn onder andere een vermindering van de lichaamsgrootte, vrouwelijke schapen zonder hoorns en demografische profielen met grote percentages jonge dieren.

Geschiedenis en DNA

Voorafgaand aan DNA- en mtDNA-studies werden verschillende soorten (urial, moeflon, argali) verondersteld als de voorouder van moderne schapen en geiten, omdat de botten veel op elkaar lijken. Dat is niet het geval gebleken: geiten stammen af ​​van steenbokken; schapen van moeflons.

Parallelle DNA- en mtDNA-onderzoeken van Europese, Afrikaanse en Aziatische tamme schapen hebben drie belangrijke en verschillende geslachten geïdentificeerd. Deze lijnen worden Type A of Aziatische, Type B of Europese en Type C genoemd, die is geïdentificeerd in moderne schapen uit Turkije en China. Er wordt aangenomen dat alle drie de soorten afstammen van verschillende wilde vooroudersoorten van moeflon (Ovis gmelini spp), ergens in de Vruchtbare Halve maan. Een bronzen schaap in China bleek tot Type B te behoren en wordt vermoedelijk al in 5000 voor Christus in China geïntroduceerd.

Afrikaanse schapen

Binnenlandse schapen kwamen waarschijnlijk Afrika binnen in verschillende golven door Noordoost-Afrika en de Hoorn van Afrika, het vroegste begin rond 7000 BP. Er zijn tegenwoordig vier soorten schapen bekend in Afrika: dunne staart met haar, dunne staart met wol, dikke staart en dikke rum. Noord-Afrika heeft een wilde vorm van schapen, de wilde Barbarijse schapen (Ammotragus lervia), maar ze lijken tegenwoordig niet gedomesticeerd te zijn of deel uit te maken van enig gedomesticeerd ras. Het vroegste bewijs van tamme schapen in Afrika is van Nabta Playa, beginnend rond 7700 BP; schapen worden geïllustreerd op muurschilderingen uit het vroege Dynastieke en Middenrijk uit 4500 BP.

Aanzienlijke recente studiebeurzen zijn gericht op de geschiedenis van schapen in zuidelijk Afrika. Schapen verschijnt voor het eerst in het archeologische dossier van Zuid-Afrika rond ca. 2270 RCYBP en voorbeelden van schapen met dikke staart zijn te vinden op ongedateerde rotskunst in Zimbabwe en Zuid-Afrika. Verschillende stammen van tamme schapen zijn tegenwoordig te vinden in moderne kuddes in Zuid-Afrika, die allemaal een gemeenschappelijke materiële afkomst hebben, waarschijnlijk van O. Orientalis, en kan een enkele domesticatie-gebeurtenis vertegenwoordigen.

Chinese schapen

Het vroegste record van schapen in de dadels van China is sporadische fragmenten van tanden en botten op enkele neolithische locaties zoals Banpo (in Xi'an), Beishouling (provincie Shaanxi), Shizhaocun (provincie Gansu) en Hetaozhuange (provincie Qinghai). De fragmenten zijn niet intact genoeg om te worden geïdentificeerd als huiselijk of wild. Twee theorieën zijn dat binnenlandse schapen tussen 5600 en 4000 jaar geleden vanuit West-Azië in Gansu / Qinghai werden geïmporteerd, of onafhankelijk van argali (Ovis ammon) of urial (Ovis vignei) ongeveer 8000-7000 jaar bp.

Directe datums op fragmenten van schapenbot uit provincies Binnen-Mongolië, Ningxia en Shaanxi liggen tussen 4700 en 4400 cal voor Christus, en stabiele isotopenanalyse van het resterende botcollageen gaf aan dat het schaap waarschijnlijk gierst consumeerde (Panicum miliaceum of Setaria italica). Dit bewijs suggereert voor Dodson en collega's dat de schapen gedomesticeerd waren. De set datums zijn de vroegste bevestigde datums voor schapen in China.

Schapenplaatsen

Archeologische vindplaatsen met vroeg bewijs voor de domesticatie van schapen zijn onder meer:

• Iran: Ali Kosh, Tepe Sarab, Ganj Dareh
• Irak: Shanidar, Zawi Chemi Shanidar, Jarmo
• Turkije: Çayônu, Asikli Hoyuk, Çatalhöyük
• China: Dashanqian, Banpo
• Afrika: Nabta Playa (Egypte), Haua Fteah (Libië), Leopard Cave (Namibië)

bronnen

• Cai D, Tang Z, Yu H, Han L, Ren X, Zhao X, Zhu H en Zhou H. 2011. Vroeg. Journal of Archaeological Science 38 (4): 896-902. geschiedenis van Chinese tamme schapen aangegeven door oude DNA-analyse van individuen uit de Bronstijd
• Ciani E, Crepaldi P, Nicoloso L, Lasagna E, Sarti FM, Moioli B, Napolitano F, Carta A, Usai G, D'Andrea M et al. 2014. Genoombrede analyse van Italiaanse schapendiversiteit onthult een sterk geografisch patroon en cryptische relaties tussen rassen. Dierlijke genetica 45 (2): 256-266.
• Dodson J, Dodson E, Banati R, Li X, Atahan P, Hu S, Middleton RJ, Zhou X en Nan S. 2014. Oudste direct gedateerde overblijfselen van schapen in China. Wetenschappelijke rapporten 4: 7170.
• Horsburgh KA en Rhines A. 2010. Genetische karakterisering van een archeologische schaapssamenstelling van de West-Kaap van Zuid-Afrika. Journal of Archaeological Science 37 (11): 2906-2910.
• Larson G en Fuller DQ. 2014. De evolutie van de domesticatie van dieren. Jaaroverzicht van ecologie, evolutie en systematiek 45 (1): 115-136.
• Lv F-H, Agha S, Kantanen J, Colli L, Stucki S, Kijas JW, Joost S, Li M-H en Ajmone Marsan P. 2014. Aanpassingen aan klimaatgemedieerde selectieve druk bij schapen. Moleculaire biologie en evolutie 31 (12): 3324-3343.
• Muigai AWT en Hanotte O. 2013. De oorsprong van Afrikaanse schapen: archeologische en genetische perspectieven. African Archaeological Review 30 (1): 39-50.
• Pleurdeau D, Imalwa E, Détroit F, Lesur J, Veldman A, Bahain J-J en Marais E. 2012. "Of Sheep and Men": Vroegste directe bewijs van Caprine-domesticatie in Zuid-Afrika in Leopard Cave (Erongo, Namibië). PLAATT EEN 7 (7): e40340.
• Resende A, Gonçalves J, Muigai AWT en Pereira F. 2016. Mitochondriale DNA-variatie van tamme schapen (Ovis aries) in Kenia. Dierlijke genetica 47 (3): 377-381.
• Stiner MC, Buitenhuis H, Duru G, Kuhn SL, Mentzer SM, Munro ND, Pöllath N, Quade J, Tsartsidou G en Özbasaran M. 2014. Een ruilhandelaar-herder, van breedspectrumjacht tot schapenbeheer bij Asikli Höyük, Turkije. Proceedings van de National Academy of Sciences 111 (23): 8404-8409.