De geschiedenis en domesticatie van cavia's

Cavia's (Cavia porcellus) zijn kleine knaagdieren die in het Zuid-Amerikaanse Andesgebergte zijn grootgebracht, niet als vriendelijke huisdieren, maar vooral voor het avondeten. Cuys genoemd, reproduceren ze snel en hebben grote nesten. Tegenwoordig worden cavia-feesten in verband gebracht met religieuze ceremonies in heel Zuid-Amerika, inclusief feesten in verband met Kerstmis, Pasen, Carnaval en Corpus Christi.

Moderne gedomesticeerde volwassen Andes-cavia's variëren van acht tot elf centimeter lang en wegen tussen een en twee pond. Ze leven in harems, ongeveer één man tot zeven vrouwtjes. Nesten zijn over het algemeen drie tot vier pups, en soms wel acht; de draagtijd is drie maanden. Hun levensduur is tussen de vijf en zeven jaar.

Datum en locatie van domesticatie

Cavia's werden gedomesticeerd uit de wilde cavy (hoogstwaarschijnlijk Cavia tschudii, hoewel sommige wetenschappers suggereren Cavia aperea), vandaag gevonden in het westen (C. tschudii) of centraal (C. aperea) Andes. Geleerden geloven dat domesticatie plaatsvond tussen 5.000 en 7.000 jaar geleden, in de Andes. Veranderingen geïdentificeerd als de effecten van domesticatie zijn verhoogde lichaamsgrootte en nestgrootte, veranderingen in gedrag en haarkleuring. Cuys zijn van nature grijs, gedomesticeerde cuys hebben veelkleurig of wit haar.

Cavia's houden in de Andes

Omdat zowel wilde als gedomesticeerde cavia's in een laboratorium kunnen worden bestudeerd, zijn gedragsstudies van de verschillen voltooid. Verschillen tussen wilde en gedomesticeerde cavia's zijn deels gedragsmatig en deels fysiek. Wilde cuys zijn kleiner en agressiever en besteden meer aandacht aan hun lokale omgeving dan huiselijk en wilde mannelijke cuys verdragen elkaar niet en leven in harems met één mannetje en meerdere vrouwtjes. Binnenlandse cavia's zijn groter en toleranter voor multi-mannelijke groepen, en vertonen verhoogde niveaus van sociale verzorging van elkaar en verhoogd baltsgedrag.

In traditionele Andes-huishoudens werden (en worden) cuys binnenshuis gehouden, maar niet altijd in kooien; een hoge stenen vensterbank bij de ingang van een kamer zorgt ervoor dat cuys niet kan ontsnappen. Sommige huishoudens bouwden speciale kamers of cubby-gaten voor cuys, of houden ze meestal in de keukens. De meeste Andes-huishoudens hielden ten minste 20 cuys; op dat niveau konden Andes-families met een uitgebalanceerd voersysteem minstens 12 pond vlees per maand produceren zonder hun kudde te verminderen. Cavia's kregen gerst en keukenresten groenten en het residu van het maken van chicha (maïs) bier. Cuys werden gewaardeerd in volksgeneesmiddelen en de ingewanden werden gebruikt om menselijke ziekten te verklaren. Onderhuids vet van de cavia werd gebruikt als algemene zalf.

Archeologie en de cavia

Het eerste archeologische bewijs van het menselijke gebruik van cavia's dateert van ongeveer 9.000 jaar geleden. Ze kunnen al in 5000 v.Chr. Gedomesticeerd zijn, waarschijnlijk in de Andes van Ecuador; archeologen hebben verbrande botten en botten met snijtekens van middenafzettingen teruggevonden vanaf die tijd.

Tegen 2500 voor Christus, op plaatsen zoals de Tempel van de Gekruiste Handen in Kotosh en in Chavin de Huantar, worden cuy-resten geassocieerd met ritueel gedrag. Cuy beeltenispotten werden gemaakt door de Moche (circa 500-1000 AD). Natuurlijk zijn gemummificeerde cuys teruggewonnen van de Nasca-site van Cahuachi en de late voorhistorische site van Lo Demas. Een cache van 23 goed bewaarde individuen werd ontdekt in Cahuachi; cavia-pennen werden geïdentificeerd op de Chimu-site van Chan Chan.

Spaanse kroniekschrijvers waaronder Bernabe Cobo en Garcilaso de la Vega schreven over de rol van de cavia in Inca-diëten en ritueel.

Huisdier worden

Cavia's werden in de zestiende eeuw in Europa geïntroduceerd, maar als huisdieren, in plaats van als voedsel. Overblijfselen van één cavia werden onlangs ontdekt tijdens opgravingen in de stad Mons, België, die de vroegste archeologische identificatie van cavia's in Europa vertegenwoordigen - en vergelijkbaar in de tijd met de 17e-eeuwse schilderijen die de wezens illustreren, zoals de 1612 " Garden of Eden 'door Jan Brueghel de Oude. De opgravingen op de site van een voorgestelde parkeerplaats onthulden een woonwijk die al in de middeleeuwen bezet was. De overblijfselen omvatten acht botten van een cavia, allemaal gevonden in een middenklasse kelder en aangrenzende beerput, radiokoolstof daterend tussen AD 1550-1640, kort na de Spaanse verovering van Zuid-Amerika.

De herstelde botten omvatten een volledige schedel en het rechter deel van het bekken, leidend Pigière et al. (2012) om te concluderen dat dit varken niet is gegeten, maar eerder als huisdier is gehouden en als een volledig karkas wordt weggegooid.

bronnen

Geschiedenis van de cavia van archeoloog Michael Forstadt.

Asher, Matthias. "Grote mannen domineren: ecologie, sociale organisatie en paringsysteem van wilde cavies, de voorouders van de cavia." Gedragsecologie en sociobiologie, Tanja Lippmann, Jörg Thomas Epplen, et al., Research Gate, juli 2008.

Gade DW. 1967. De cavia in de Andes-volkscultuur. Geografisch overzicht 57 (2): 213-224.

Künzl C en Sachser N. 1999. De gedrags-endocrinologie van domesticatie: een vergelijking tussen de binnenlandse cavia (Cavia apereaf.porcellus) en zijn wilde voorouder, de Cavy (Cavia aperea). Hormonen en gedrag 35 (1): 28-37.

Morales E. 1994. De cavia in de Andeseconomie: van huisdieren tot marktgoederen. Latin American Research Review 29 (3): 129-142.

Pigière F, Van Neer W, Ansieau C en Denis M. 2012. Nieuw archeozoölogisch bewijs voor de introductie van de cavia in Europa. Journal of Archaeological Science 39 (4): 1020-1024.

Rosenfeld SA. 2008. Heerlijke cavia's: seizoensgebonden studies en het gebruik van vet in het pre-Columbiaanse Andesdieet. Quaternary International 180 (1): 127-134.

Sachser, Norbert. "Van binnenlandse en wilde cavia's: studies in sociofysiologie, domesticatie en sociale evolutie." Naturwissenschaften, Volume 85, Issue 7, SpringerLink, juli 1998.

Sandweiss DH en Wing ES. 1997. Rituele knaagdieren: de cavia's van Chincha, Peru. Journal of Field Archaeology 24 (1): 47-58.

Simonetti JA en Cornejo LE. 1991. Archeologisch bewijs van knaagdierconsumptie in Centraal Chili. Latijns-Amerikaanse oudheid 2 (1): 92-96.

Spotorno AE, Marin JC, Manriquez G, Valladares JP, Rico E en Rivas C. 2006. Oude en moderne stappen tijdens de domesticatie van cavia's (Cavia porcellus L.). Journal of Zoology 270: 57-62.

Stahl PW. 2003. Pre-Colombiaans Andesdier gedomesticeerd aan de rand van het rijk. World Archaeology 34 (3): 470-483.

Trillmich F, Kraus C, Künkele J, Asher M, Clara M, Dekomien G, Epplen JT, Saralegui A en Sachser N. 2004. Soort-niveau differentiatie van twee cryptische soorten paren wilde cavies, geslachten Cavia en Galea, met een bespreking van de relatie tussen sociale systemen en fylogenie in de caviinae. Canadian Journal of Zoology 82: 516-524.