De Black Civil Rights Movement is terug

Het is de afgelopen decennia periodiek aan de oppervlakte gekomen, altijd in de turbulente nasleep van racistische gebeurtenissen en geweld. Het kwam op toen Rodney King in 1991 door een politie werd geslagen op een straat in Los Angeles en toen Abner Louima in 1997 door NYPD-officieren werd mishandeld. Twee jaar later kwam het weer op toen de ongewapende Amadou Diallo 19 keer werd neergeschoten door NYPD. Maar ook in 2004, toen, na de grote overstroming, de overwegend zwarte stad New Orleans werd verlaten om voor zichzelf te zorgen als politie, de Nationale Garde en burgerwachten naar believen vermoorde burgers. Het kwam op toen het in de late jaren duidelijk werd dat NYPD systematisch raciale zwarte en bruine jongens en mannen profileerde met zijn Stop-N-Frisk-beleid. Meer recent kwam het op toen George Zimmerman de 17-jarige Trayvon Martin in 2012 vermoordde en er daarna mee wegkwam, en toen Jonathan Ferrell en Renisha McBride binnen twee maanden in 2013 werden neergeschoten en gedood terwijl ze hulp zochten na overlevende auto-ongelukken . Er zijn talloze andere instanties die in deze lijst kunnen worden opgenomen.

De Black Civil Rights Movement is nergens naartoe gegaan. Ondanks de wetgevende winst en de (beperkte) sociale vooruitgang die zijn hoogtepunt volgde in 1964, bleef het bestaan ​​in de hoofden, levens en politiek van velen; en, in belangrijke nationale instellingen zoals de NAACP, de ACLU, en in onderzoeks- en activistische organisaties die onvermoeibaar werken om de aandacht te vestigen op systemisch en dagelijks racisme. Maar een massabeweging, het is niet meer sinds de late jaren '60.

Van 1968 tot heden bevindt de Black Civil Rights Movement zich in een cyclus van wat socioloog en expert in sociale bewegingen Verta Taylor 'afzien' noemt. Oxford English Dictionary definieert abeyance als "een staat van tijdelijk onbruik of opschorting." Taylor ontwikkelde en populair het sociologisch gebruik van de term in de late jaren 1980 in haar studies van de Amerikaanse vrouwenbeweging. In 2013 beschreef Taylor met Alison Dahl Crossley het afzien van sociale bewegingen als 'een vasthoudpatroon waarin een sociale beweging erin slaagt zichzelf in stand te houden en een uitdaging aan te gaan voor autoriteiten in een vijandige politieke en culturele omgeving, waardoor continuïteit wordt geboden vanuit één fase van mobilisatie naar een ander. " Taylor en Crossley leggen uit: "Wanneer een beweging afneemt, hoeft deze niet te verdwijnen. Integendeel, er kunnen veel bewegingsactiviteiten blijven bestaan ​​en deze kunnen op een later tijdstip als startpunt dienen voor een nieuwe cyclus van dezelfde of een nieuwe beweging. ."

Socioloog Kevin C. Winstead gebruikte het concept van abeyance zoals ontwikkeld door Taylor om de Black Civil Rights Movement te beschrijven van de periode 1968 tot 2011 (het tijdstip van de publicatie van zijn studie). Onder verwijzing naar het werk van socioloog Douglas McAdam, beschrijft Winstead hoe het aannemen van burgerrechtenwetgeving en de moord op Eerw. Dr. Martin Luther King, jr. De reguliere zwarte burgerrechtenbeweging verliet zonder een gevoel van richting, momentum of duidelijke doelstellingen. Tegelijkertijd splitsten de radicalere leden van de beweging zich af in de Black Power-beweging. Dit resulteerde in een gebroken beweging met ongelijksoortige kampen afgestemd op verschillende organisaties, waaronder de NAACP, de SCLC en Black Power die met verschillende strategieën voor verschillende doelen werkten (ook een marker van een beweging in opheffing). Winstead gebruikt historisch onderzoek om aan te tonen hoe na de passage van de burgerrechtenwetgeving, en de valse overtuiging dat racisme hierdoor was overwonnen, activisten tegen racisme door de reguliere pers in toenemende mate werden aangemerkt als criminelen en afwijkende personen. De racistische karikatuur van dominee Al Shaprton als een gek en het racistische stereotype van de "boze zwarte man / vrouw" zijn veel voorkomende voorbeelden van deze trend.

Maar nu zijn de dingen veranderd. Door de staat gesanctioneerde buitengerechtelijke politie en burgerlijke moorden op zwarte mensen, de meeste ongewapend, verenigen zwarte mensen en hun bondgenoten in de VS en over de hele wereld. De heropleving van de beweging is al jaren aan het opbouwen, maar het lijkt erop dat de technologische ontwikkelingen die sociale media mogelijk maken en op grote schaal worden overgenomen, cruciaal zijn gebleken. Nu weten mensen in het hele land wanneer een zwarte persoon ergens in de VS ten onrechte wordt gedood, ongeacht de omvang en locatie van de misdaad, dankzij het delen van nieuwsverhalen en het strategische gebruik van hash-tags.

Sinds Michael Brown werd vermoord door officier Darren Wilson in Ferguson, MO op 9 augustus 2014, zijn de protesten enorm toegenomen in het hele land en zijn ze alleen maar in frequentie toegenomen en in omvang toegenomen omdat het doden van ongewapende zwarte kinderen en volwassenen sinds Brown's dood is doorgegaan . De hash-tags #BlackLivesMatter en # ICan'tBreath - verwijzend naar de politie-smoorgreepmoord op Eric Garner - zijn de slogans en rallykreten van de beweging geworden.

Deze woorden en hun berichten lopen nu door de Amerikaanse samenleving, gepleisterd op borden van demonstranten in de 60.000 sterke "Millions March" die op 13 december in NYC werd gehouden, en in de marsen met tienduizenden meer in Washington, D.C .; Chicago; Boston; San Francisco en Oakland, Californië; en andere steden en dorpen in de VS. De Black Civil Rights Movement gedijt nu in de solidariteit die wordt gesmeed door frequente die-ins die landelijk in openbare ruimtes en op universiteitscampussen worden georganiseerd, op de werkplekprotesten van congresleden en zwarte professionele atleten, en in de protestnummers die onlangs door John Legend zijn uitgebracht en Lauryn Hill. Het gedijt in het wetenschappelijke activisme van leraren op alle niveaus van het onderwijssysteem die les hebben gegeven vanuit The Ferguson Syllabus, en in de publieke promotie van onderzoek dat bewijst dat racisme echt is en dat het dodelijke gevolgen heeft. De Black Civil Rights Movement is niet langer opgeschort. Het is terug met rechtschapen passie, toewijding en focus.

Hoewel ik verwoest ben door de recente gebeurtenissen die het uit de lucht hebben geroepen, zie ik hoop in zijn zeer openbare en wijdverbreide terugkeer. Ik zeg tegen alle leden van de Black Civil Rights Movement en alle zwarte mensen van de VS (parafraserend Kara Brown van Jezebel): Ik voel deze pijn niet zoals jij deze pijn voelt. Ik ben niet bang zoals jij. Maar ik zie ook de wrede plaag van racisme, en ik beloof het te bestrijden, altijd, op elke manier die u waardig acht.