Coquille Feiten Habitat, Gedrag, Dieet

Gevonden in zoutwateromgevingen zoals de Atlantische Oceaan, zijn sint-jakobsschelpen tweekleppige weekdieren die overal ter wereld te vinden zijn. In tegenstelling tot hun familielid de oester, zijn sint-jakobsschelpen vrijzwemmende weekdieren die in een scharnierende schaal leven. Wat de meeste mensen herkennen als een "coquille" is eigenlijk de adductorspier van het wezen, die het gebruikt om zijn schelp te openen en te sluiten om zichzelf door het water voort te stuwen. Er zijn meer dan 400 soorten sint-jakobsschelpen; allen zijn lid van de Pectinidae familie.

Snelle feiten: Sint-jakobsschelpen

• Wetenschappelijke naam: Pectinidae
• Veelvoorkomende namen): Sint-jakobsschelp, escallop, waaierschaal of kamschaal
• Basic Animal Group: ongewerveld
• Grootte: 1-6 inch kleppen (breedte van de schaal)
• Gewicht: Varieert afhankelijk van soort
• Levensduur: Tot 20 jaar
• Eetpatroon: Omnivoor
• Habitat: Ondiepe mariene habitats over de hele wereld
• Behoud Toestand: Varieert afhankelijk van soort

Beschrijving

Sint-jakobsschelpen zijn in het phylum Mollusca, een groep dieren die ook slakken, zeeslakken, octopussen, inktvis, mosselen, mosselen en oesters omvat. Sint-jakobsschelpen behoren tot een groep weekdieren die bekend staan ​​als tweekleppigen. Deze dieren hebben twee scharnierende schalen die zijn gevormd uit calciumcarbonaat.

Sint-jakobsschelpen hebben overal 50 tot 100 ogen die hun mantel uitlijnen. Deze ogen kunnen een briljante blauwe kleur hebben en laten de schelp licht, donker en beweging detecteren. Ze gebruiken hun netvlies om licht te focussen, een taak die het hoornvlies doet in menselijke ogen.

Sint-jakobsschelpen in de Atlantische Oceaan kunnen zeer grote schelpen hebben, tot 9 centimeter lang. Bay sint-jakobsschelpen zijn kleiner en groeien tot ongeveer 4 centimeter. Het geslacht van Atlantische zeeschelpen is te onderscheiden. De voortplantingsorganen van de vrouwtjes zijn rood, terwijl de mannetjes wit zijn.

Bobby Ware / Getty Images 

Habitat en bereik

Sint-jakobsschelpen worden wereldwijd in zoutwateromgevingen gevonden, variërend van de getijdenzone tot de diepzee. De meeste geven de voorkeur aan bedden van zeegras te midden van ondiepe zandbodems, hoewel sommige zich hechten aan rotsen of andere substraten.

In de Verenigde Staten worden twee soorten sint-jakobsschelpen als voedsel verkocht. Sint-Jacobsschelpen, de grotere soort, worden in het wild geoogst van de Canadese grens tot de Midden-Atlantische Oceaan en worden gevonden in ondiep open water. Kleinere sint-jakobsschelpen zijn te vinden in estuaria en baaien van New Jersey tot Florida.

Er zijn grote sint-jakobsschelpenpopulaties in de Zee van Japan, voor de Pacifische kust van Peru tot Chili, en in de buurt van Ierland en Nieuw-Zeeland. De meerderheid van de gekweekte coquilles komt uit China.

Eetpatroon

Sint-jakobsschelpen eten door kleine organismen zoals krill, algen en larven uit het water dat ze bewonen te filteren. Terwijl water de sint-jakobsschelp binnendringt, vangt slijm plankton op in het water, en dan beweegt cilia het voedsel in de mond. 

DEA PICTURE LIBRARY / De Agostini Picture Library / Getty Images

Gedrag

In tegenstelling tot andere tweekleppigen zoals mosselen en kokkels, zwemmen de meeste sint-jakobsschelpen vrij. Ze zwemmen door snel in hun schelpen te klappen met behulp van hun sterk ontwikkelde adductoren, waarbij een waterstraal langs het schaalscharnier wordt geduwd en de sint-jakobsschelp naar voren stuwt. Ze zijn verrassend snel.

Sint-jakobsschelpen zwemmen door hun schelpen te openen en te sluiten met behulp van hun krachtige adductoren. Deze spier is de ronde, vlezige "sint-jakobsschelp" die iedereen die zeevruchten eet, onmiddellijk zal herkennen. De adductorspier varieert in kleur van wit tot beige. De adductoren van de Atlantische zeeschelp kunnen tot een diameter van 2 inch zijn.

Reproductie

Veel sint-jakobsschelpen zijn hermafrodieten, wat betekent dat ze zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen hebben. Anderen zijn alleen mannelijk of vrouwelijk. Sint-jakobsschelpen planten zich voort door te paaien, dat is wanneer organismen eieren en sperma vrijgeven in het water. Zodra een ei is bevrucht, is de jonge sint-jakobsschelp planktonisch voordat hij zich op de zeebodem vestigt en zich aan een voorwerp met byssal-draden vasthecht. De meeste sint-jakobsschelpen verliezen deze byssus naarmate ze groeien en vrijzwemmen.

Beschermingsstatus

Er zijn honderden soorten sint-jakobsschelpen; in het algemeen zijn ze niet bedreigd. Volgens NOAA: "Amerikaanse wild gevangen Atlantische zeeschelp is een slimme keuze voor zeevruchten omdat het duurzaam wordt beheerd en op verantwoorde wijze wordt geoogst volgens de Amerikaanse regelgeving." Bivalven zoals sint-jakobsschelpen worden echter bedreigd door verzuring van de oceaan, die het vermogen van deze organismen om sterke schelpen te bouwen beïnvloedt.