Richard Nixon was een groene president die milieubeleid voerde

Als u wordt gevraagd om een ​​van de meest milieubewuste 'groene' presidenten in de geschiedenis van de Verenigde Staten te noemen, wie zou er dan aan me denken?

Teddy Roosevelt, Jimmy Carter en Thomas Jefferson zijn topkandidaten op de lijsten van veel mensen.

Maar hoe zit het met Richard Nixon?

De kans is groot dat hij niet je eerste keuze was.

Ondanks het feit dat Nixon blijft rangschikken als een van de minst favoriete leiders van het land, was het Watergate-schandaal niet zijn enige aanspraak op roem, en het vertegenwoordigde zeker niet de meest diepgaande impact van zijn presidentschap.

Richard Milhous Nixon, die van 1969 tot 1974 de 37e president van de Verenigde Staten was, was verantwoordelijk voor de oprichting van enkele van de belangrijkste milieuwetgevers van de natie.

"President Nixon probeerde wat politiek kapitaal te krijgen - moeilijk te verkrijgen tijdens de Vietnamoorlog en een recessie - door een 'Environmental Quality Council' en een 'Citizens' Advisory Committee on Environmental Quality 'aan te kondigen," meldde de Huffington Post. "Maar mensen hebben het niet gekocht. Ze zeiden dat het alleen voor de show was. Dus, Nixon tekende wetgeving die de National Environmental Protection Act werd genoemd, die de EPA voortbracht zoals we die nu kennen - vlak voordat de meeste mensen de eerste vinden Aardedag, die 22 april 1970 was. "

Deze actie op zichzelf heeft verstrekkende gevolgen gehad voor het milieubeleid en de instandhouding van bedreigde soorten, maar Nixon hield daar niet op. Tussen 1970 en 1974 heeft hij een aantal belangrijke stappen gezet in de bescherming van de natuurlijke hulpbronnen van ons land.

Laten we eens kijken naar nog vijf monumentale handelingen van president Nixon die hebben bijgedragen tot het behoud van de milieukwaliteit van de hulpbronnen van ons land en die ook invloed hebben gehad op tal van andere landen over de hele wereld om dit voorbeeld te volgen.

Clean Air Act van 1972

Nixon gebruikte een uitvoerend bevel om het Environmental Protection Agency (EPA) op te richten, een onafhankelijke overheidsorganisatie, eind 1970. Kort na de oprichting nam de EPA in 1972 zijn eerste stuk wetgeving aan, de Clean Air Act. De Clean Air Act was en blijft vandaag de belangrijkste rekening voor de bestrijding van luchtvervuiling in de Amerikaanse geschiedenis. Het vereiste dat de EPA voorschriften opstelde en handhaafde om mensen te beschermen tegen luchtvervuiling waarvan bekend is dat ze gevaarlijk is voor onze gezondheid, zoals zwaveldioxide, stikstofdioxide, zwevende deeltjes, koolmonoxide, ozon en lood.

Marine Mammal Protection Act van 1972

Deze act was ook de eerste in zijn soort, ontworpen om zeezoogdieren zoals walvissen, dolfijnen, zeehonden, zeeleeuwen, zeeolifanten, walrussen, zeekoeien, zeeotters en zelfs ijsberen te beschermen tegen door mensen veroorzaakte bedreigingen zoals overmatig jagen. Tegelijkertijd werd een systeem opgezet om inheemse jagers in staat te stellen walvissen en andere zeezoogdieren duurzaam te oogsten. De wet creëerde richtlijnen die de openbare weergave van gevangen zeezoogdieren in aquariumfaciliteiten regelden en regelde de import en export van zeezoogdieren.

Marine Protection, Research and Sanctuaries Act van 1972

Deze wetgever, ook bekend als de Ocean Dumping Act, regelt de afzetting van stoffen in de oceaan die de gezondheid van de mens of het mariene milieu kunnen schaden.

Endangered Species Act van 1973

De Endangered Species Act heeft bijgedragen aan het beschermen van zeldzame en afnemende soorten als gevolg van menselijke activiteit. Het congres verleende tal van overheidsinstanties brede bevoegdheden om soorten te beschermen (met name door het behoud van kritieke leefgebieden). De wet omvatte ook het opstellen van de officiële lijst van bedreigde diersoorten en wordt de Magna Carta van de milieubeweging genoemd.

Safe Drinking Water Act van 1974

De Safe Drinking Water Act was een kritiek keerpunt in de strijd van de natie om de imperiele kwaliteit van zoet water in meren, reservoirs, beken, rivieren, wetlands en andere binnenwateren te beschermen, evenals bronnen en bronnen die als landelijk water worden gebruikt bronnen. Het is niet alleen van vitaal belang gebleken bij het handhaven van een veilige watervoorziening voor de volksgezondheid, maar het heeft ook bijgedragen tot het intact en schoon houden van natuurlijke waterwegen om de aquatische biodiversiteit te blijven ondersteunen, van ongewervelde dieren en weekdieren tot vissen, vogels en zoogdieren.