Red Fox Feiten

De rode vos (Vulpes vulpes) staat bekend om zijn luxueuze bontjas en speelse capriolen. Vossen zijn hondachtigen, dus ze zijn verwant aan honden, wolven en coyotes. Aanpassing aan een nachtleven heeft de rode vos echter ook enkele katachtige eigenschappen gegeven.

Snelle feiten: Red Fox

• Wetenschappelijke naam: Vulpes vulpes
• Gemeenschappelijke naam: Rode vos
• Basic Animal Group: Zoogdier
• Grootte: 56-78 inch
• Gewicht: 9-12 pond
• Levensduur: 5 jaar
• Eetpatroon: Omnivoor
• Habitat: Noordelijk halfrond en Australië
• Bevolking: Miljoenen
• Beschermingsstatus: Minste zorg

Beschrijving

Ondanks hun gemeenschappelijke naam, zijn niet alle rode vossen rood. De drie hoofdkleuren van de rode vos zijn rood, zilver / zwart en kruis. Een rode vos heeft roestige vacht met donkere benen, witte buik en soms een staart met witte punt.

Mannen (honden genoemd) en vrouwen (vixens genoemd) vertonen een licht seksueel dimorfisme. Vixens zijn iets kleiner dan honden, met kleinere schedels en grotere hoektanden. Gemiddeld meet een man 54 tot 78 inch en weegt 10 tot 12 pond, terwijl een vrouw varieert van 56 tot 74 inch lang en 9 tot 10 pond weegt.

De rode vos heeft een langwerpig lichaam en een staart die meer dan de helft van zijn lichaamslengte heeft. De vos heeft puntige oren, lange hoektanden en ogen met verticale spleten en een nictitating membraan (zoals een kat). Er zijn vijf cijfers op elk van de voorpoten en vier op de achterpoten. Het skelet van de vos is vergelijkbaar met dat van een hond, maar de vos is lichter gebouwd, met een puntige snuit en slanke hoektanden.

Habitat en distributie

De rode vos strekt zich uit over het noordelijk halfrond in Midden-Amerika, Noord-Afrika en Azië. Het leeft niet in IJsland, in sommige woestijnen, of in de extreme poolgebieden van het Noordpoolgebied en Siberië. De rode vos werd in 1830 in Australië geïntroduceerd. De soort is uit Nieuw-Zeeland verbannen onder de Hazardous Substances and New Organisms Act van 1996.

Waar de grond het toelaat, graven vossen holen, waar ze leven en hun jongen baren. Ze nemen ook verlaten holen gemaakt door andere dieren of delen soms met hen. Bijvoorbeeld, vossen en dassen zullen samenleven in een vorm van mutualisme waarbij de vos stukjes voedsel levert dat terug naar de kuil wordt gebracht, terwijl de das het gebied schoon houdt.

Rode vos distributie. Zoöloog, Wikimedia Commons

Eetpatroon

De rode vos is omnivoor. De geprefereerde prooi omvat knaagdieren, konijnen en vogels, maar er zijn kleine hoefdieren voor nodig, zoals lammeren. Het eet ook vis, insecten, hagedissen, amfibieën, kleine ongewervelde dieren, fruit en groenten. Stedelijke rode vossen accepteren gemakkelijk voedsel voor huisdieren.

Vossen worden opgejaagd door mensen, grote uilen, adelaars, lynxen, caracals, luipaarden, poema's, bobcats, wolven en soms andere vossen. Meestal bestaat de rode vos samen met huiskatten, hyena's, jakhalzen en coyotes.

Gedrag

Vossen zijn zeer vocale dieren. Volwassenen maken 12 vocale geluiden over vijf octaven. Rode vossen communiceren ook met behulp van geur, markeergebied en zelfs lege voedselcaches met urine of ontlasting.

Vossen jagen voornamelijk voor zonsopgang en na zonsondergang. Hun ogen hebben een tapetum lucidum om te helpen met zien bij weinig licht, en ze hebben een scherp gehoor. De rode vos stuitert op prooi van boven en gebruikt zijn staart als roer. De staart, ook bekend als een "borstel", bedekt de vos en helpt deze warm te blijven bij koud weer.

Reproductie en nakomelingen

Het grootste deel van het jaar zijn rode vossen solitair en leven in de open lucht. In de winter echter hofen, paren en zoeken ze naar holen. Vixens worden al na 9 of 10 maanden geslachtsrijp, dus kunnen ze op één jaar oud worden. Mannetjes worden later volwassen. Na de paring duurt de draagtijd ongeveer 52 dagen. De vixen (vrouwelijke vos) bevalt ongeveer vier tot zes kits, hoewel het aantal jongen kan oplopen tot 13.

De donzige bruine of grijze kits worden blind, doof en zonder tanden geboren. Bij de geboorte wegen ze slechts 2 tot 4 gram met 5 tot 6 inch lichamen en 3 inch staarten. Pasgeboren kits kunnen hun temperatuur niet reguleren, dus hun moeder blijft bij hen terwijl de mannelijke vos of een andere vixen eten brengt. De kits worden geboren met blauwe ogen die na ongeveer twee weken amber worden. Kits beginnen het hol te verlaten rond de leeftijd van 3 tot 4 weken en worden gespeend na 6 tot 7 weken. Hun vachtkleur begint te veranderen op de leeftijd van 3 weken, met wachtharen die na 2 maanden verschijnen. Hoewel rode vossen 15 jaar in gevangenschap leven, overleven ze meestal 3 tot 5 jaar in het wild.

Voskits zijn donzig en grijsachtig bruin. Maxime Riendeau / Getty Images

Beschermingsstatus

De IUCN classificeert de staat van instandhouding van de rode vos als "minste zorg". De populatie van de soort blijft stabiel, hoewel de vos wordt gejaagd voor sport en bont en gedood als een pest- of rabiësdrager.

Rode vossen en mensen

De stabiliteit van de populatie rode vossen is gekoppeld aan de aanpassing van de vos aan menselijke aantasting. Vossen koloniseren met succes koloniale en stedelijke gebieden. Ze zoeken afval af en accepteren voedsel dat door mensen voor hen is achtergelaten, maar dwalen vaak naar landelijke gebieden om te jagen.

Over het algemeen zijn rode vossen arme huisdieren omdat ze destructief zijn voor huizen en gebieden met geur markeren. Ze kunnen echter sterke banden vormen met mensen, katten en honden, vooral als de domesticatie begint voordat de vos 10 weken oud wordt.

Op sommige plaatsen is het legaal om een ​​rode vos als huisdier te houden. Alle foto's gemaakt door Keven Law of London, Engeland. / Getty Images

De Russische geneticus Dmitry Belyayev fokte selectief zilveren morph rode vossen om een ​​echte gedomesticeerde vos te ontwikkelen. Na verloop van tijd ontwikkelden deze vossen fysieke kenmerken van honden, waaronder gekrulde staarten en slappe oren.

Hoewel de vossenjacht voor sport in de loop van de tijd is afgenomen, blijft het dier belangrijk voor de pelshandel. Vossen worden ook gedood omdat ze overdraagbare ziekten zoals hondsdolheid herbergen en omdat ze azen op huisdieren en wilde dieren. Vossen, net als wolven, kunnen hun prooi verder doden dan ze nodig hebben om te eten.

bronnen

• Harris, Stephen. Stedelijke vossen. 18 Anley Road, Londen W14 OBY: Whittet Books Ltd. 1986. ISBN 978-0905483474.
• Hoffmann, M. en C. Sillero-Zubiri. Vulpes vulpes. De IUCN Rode lijst met bedreigde soorten. 2016: e.T23062A46190249. 2016. doi: 10.2305 / IUCN.UK.2016-1.RLTS.T23062A46190249.en
• Hunter, L. Carnivoren van de wereld. Princeton University Press. p. 106. 2011. SBN 978-0-691-15227-1.
• Iossa, Graziella; et al. "Lichaamsmassa, territoriumgrootte en levensgeschiedenistactieken in een sociaal monogame hond, de rode vos Vulpes vulpes." Journal of Mammalogy. 89 (6): 1481-1490. 2008. doi: 10.1644 / 07-mamm-a-405.1
• Nowak, Ronald M. Walker's Mammals of the World. 2. JHU Druk op. p. 636. 1999. ISBN 978-0-8018-5789-8.