Ratelslangen Habitats, Gedrag en Dieet

Ratelslangen (Crotalus of Sistrurus) zijn genoemd naar de rammelaar aan het einde van hun staart, die een ratelend geluid maakt als een waarschuwing voor andere dieren. Er zijn meer dan dertig soorten ratelslangen die inheems zijn in Amerika. Hoewel de meeste van die soorten een gezonde populatie hebben, worden sommige ratelslangen beschouwd als bedreigd of bedreigd vanwege factoren zoals stroperij en de vernietiging van hun inheemse habitats.

Snelle feiten: Ratelslang

• Wetenschappelijke naam: Crotalus of Sistrurus
• Gemeenschappelijke naam: Ratelslang
• Basic Animal Group: Reptiel
• Grootte: 1,5 - 8,5 voet
• Gewicht: 2-15 pond
• Levensduur: 10-25 jaar
• Eetpatroon: Carnivoor
• Habitat: Diverse habitats; meestal open, rotsachtige gebieden, maar ook inheems in woestijnen, prairies en bossen
• Beschermingsstatus: De meeste soorten zijn de minste zorg, maar een paar soorten zijn bedreigd

Beschrijving

Ratelslangen ontlenen hun naam aan de kenmerkende rammelaar op het puntje van hun staart. Wanneer het trilt, produceert het een zoemend of ratelend geluid. De meeste ratelslangen zijn lichtbruin of grijs, maar er zijn enkele soorten met felle kleuren zoals roze of rood. Volwassenen zijn meestal 1,5 tot 8,5 voet, met de meeste meten minder dan 7 voet. Ze kunnen 2 tot 15 pond wegen.

Close-up van een ratelslangstaart. Robert Young / EyeEm / Getty Images

Ratelslangtanden zijn verbonden met hun gifkanalen en zijn gebogen van vorm. Hun giftanden worden continu geproduceerd, wat betekent dat er altijd nieuwe giftanden groeien achter hun bestaande giftanden zodat ze kunnen worden gebruikt zodra de oude giftanden worden afgeworpen.

Ratelslangen hebben een warmtegevoelige put tussen elk oog en neusgat. Deze put helpt hen om op hun prooi te jagen. Ze hebben een vorm van 'warmtevisie' die hen helpt hun prooi te lokaliseren in donkere omstandigheden. Omdat ratelslangen een warmtegevoelig pitorgaan hebben, worden ze beschouwd als pit adders.

Habitat en distributie

Ratelslangen zijn overal in Amerika te vinden, van Canada tot Argentinië. In de Verenigde Staten komen ze vrij veel voor in het zuidwesten. Hun leefgebieden zijn gevarieerd, omdat ze kunnen leven in vlaktes, woestijnen en berghabitats. Vaker wel dan niet, echter, ratelslangen verblijven in rotsachtige omgevingen, omdat rotsen hen helpen om dekking en voedsel te vinden. Omdat ze reptielen en ectotherm zijn, helpen deze gebieden hen ook met temperatuurregeling; afhankelijk van de temperatuur koesteren ze in de zon op de rotsen of koelen ze af in de schaduw onder de rotsen. Sommige soorten komen in de winter in een winterslaap.

Dieet en gedrag

Ratelslangen zijn carnivoren. Ze eten een verscheidenheid aan kleine prooien zoals muizen, ratten en andere kleine knaagdieren, evenals kleinere vogelsoorten. Ratelslangen zijn heimelijke jagers. Ze liggen op hun prooi te wachten en slaan dan met hun giftige tanden om hem te immobiliseren. Zodra de prooi dood is, zal de ratelslang deze eerst doorslikken. Vanwege het verteringsproces van de slang, zal een ratelslang soms een plek zoeken om te rusten terwijl zijn maaltijd wordt verteerd.

Reproductie en nakomelingen

In de Verenigde Staten broeden de meeste ratelslangen van juni tot augustus. Mannetjes hebben geslachtsorganen genaamd hemipenen aan de basis van hun staarten. Hemipenen worden ingetrokken wanneer ze niet worden gebruikt. Vrouwtjes hebben het vermogen om sperma gedurende lange tijd op te slaan, dus reproductie kan goed na het paarseizoen plaatsvinden. De draagtijd varieert per soort, met sommige periodes die bijna 6 maanden duren. Ratelslangen zijn ovoviviparous, wat betekent dat eieren in de moeder worden gedragen, maar de jongen worden levend geboren.

Het aantal nakomelingen varieert op basis van soort, maar varieert meestal van 5 tot 20 jongen. Vrouwtjes reproduceren meestal slechts eens in de twee tot drie jaar. Pasgeborenen hebben zowel functionerende gifklieren als giftanden bij de geboorte. De jongen blijven niet lang bij hun moeder en zijn op weg om voor zichzelf te zorgen kort nadat ze zijn geboren. 

Beschermingsstatus

De meeste ratelslangen zijn door de Internationale Unie voor Natuurbehoud en Natuurreservaten (IUCN) geclassificeerd als "minst zorgwekkend". De meeste ratelslangensoorten nemen echter af in populatiegrootte en een paar soorten, zoals de ratelslang van het eiland Santa Catalina (Crotalus catalinensis) worden geclassificeerd als 'ernstig bedreigd'. Predatie en menselijke aantasting van habitats zijn de twee meest voorkomende bedreigingen voor ratelslangenpopulaties.

Soorten

Er zijn meer dan 30 soorten ratelslangen. Veel voorkomende soorten zijn de oostelijke diamondback, houtratelslang en de westelijke diamondbackratelslang. Hout kan passiever zijn dan andere soorten. Eastern diamondbacks hebben het onderscheidende diamantpatroon dat hen helpt in hun omgeving op te gaan. De westelijke diamantenrug is meestal de langste van de ratelslangensoort.

Ratelslang bijt en mensen

In de Verenigde Staten worden elk jaar duizenden mensen gebeten door slangen. Hoewel ratelslangen meestal passief zijn, zullen ze bijten als ze worden uitgelokt of geschrokken. Slangenbeten zijn zelden dodelijk wanneer de juiste medische zorg wordt gezocht. Veel voorkomende symptomen van een slangenbeet kunnen zwelling op de bijtplaats, pijn, zwakte en soms misselijkheid of overmatige transpiratie zijn. Medische zorg moet onmiddellijk worden gezocht na een beet.

bronnen