Leopard Seal Feiten

Als je de kans krijgt om een ​​Antarctische cruise te maken, heb je misschien het geluk om een ​​luipaardrob in zijn natuurlijke habitat te zien. Het luipaardzegel (Hydrurga leptonyx) is een oorloze zeehond met luipaardgevlekte vacht. Net als zijn katachtige naamgenoot, is de zeehond een krachtig roofdier hoog in de voedselketen. Het enige dier dat op luipaardrobben jaagt, is de orka.

Snelle feiten: Leopard Seal

• Wetenschappelijke naam: Hydrurga leptonyx
• Veelvoorkomende namen: Luipaard zeehond, zee luipaard
• Basic Animal Group: Zoogdier
• Grootte: 10-12 voet
• Gewicht: 800-1000 pond
• Levensduur: 12-15 jaar
• Eetpatroon: Carnivoor
• Habitat: Zee rond Antarctica
• Bevolking: 200.000
• Beschermingsstatus: Minste zorg

Beschrijving

Je zou denken dat het meest voor de hand liggende kenmerk van de luipaardrob de zwartgevlekte vacht is. Veel zeehonden hebben echter vlekken. Wat de luipaardafdichting onderscheidt, is zijn langwerpige kop en bochtige lichaam, enigszins lijkend op een harige paling. De luipaardrob is oorloos, ongeveer 10 tot 12 voet lang (vrouwtjes iets groter dan mannen), weegt tussen de 800 en 1000 pond en lijkt altijd te glimlachen omdat de randen van zijn mond omhoog krullen. De luipaardzeehond is groot, maar kleiner dan de zeeolifant en walrus.

De mond van de luipaardafdichting draait aan de randen omhoog en lijkt op een glimlach. Peter Johnson / Corbis / VCG / Getty Images

Habitat en distributie

Zeehonden leven in de Antarctische en sub-Antarctische wateren van de Ross Sea, Antarctic Peninsula, Weddell Sea, South Georgia en Falkland Islands. Soms worden ze gevonden langs de zuidelijke kusten van Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Het leefgebied van de luipaardrob overlapt die van andere zeehonden.

Eetpatroon

Luipaardrobben eten pinguïns. © Tim Davis / Corbis / VCG / Getty Images

De luipaardrob eet zowat alle andere dieren. Net als andere vleesetende zoogdieren heeft de zeehond scherpe voortanden en angstaanjagend uitziende inch-lange hoektanden. De kiezen van de zeehond sluiten echter samen om een ​​zeef te maken waarmee deze krill uit het water kan filteren. Zeehondenjongen eten voornamelijk krill, maar zodra ze leren jagen, eten ze pinguïns, inktvis, schelpdieren, vis en kleinere zeehonden. Het zijn de enige zeehonden die regelmatig op warmbloedige prooien jagen. Luipaardrobben wachten vaak onder water en stuwen zichzelf uit het water om hun slachtoffer te grijpen. Wetenschappers kunnen het dieet van een zeehond analyseren door de snorharen te onderzoeken.

Gedrag

Van zeehonden is bekend dat ze "kat en muis" spelen met prooien, meestal met jonge zeehonden of pinguïns. Ze zullen hun prooi achtervolgen totdat deze ontsnapt of sterft, maar zullen hun doden niet noodzakelijk opeten. Wetenschappers zijn onzeker over de reden voor dit gedrag, maar geloven dat het kan helpen bij het verbeteren van de jachtvaardigheden of misschien gewoon voor de sport.

Luipaardmannetjes hangen onder het ijs als ze zingen. Michael Nolan / Getty Images

Tijdens de zomer van Australië zingen mannelijke luipaardrobben elke dag urenlang (luid) onder water. Een zingende zeehond hangt ondersteboven, met een gebogen nek en pulserende opgeblazen kisten, heen en weer schommelend. Elke man heeft een aparte roeping, hoewel de roepingen veranderen afhankelijk van de leeftijd van de zeehond. Zingen valt samen met het broedseizoen. Van vrouwelijke vrouwen in gevangenschap is bekend dat ze zingen wanneer de reproductieve hormoonspiegels worden verhoogd.

Reproductie en nakomelingen

Terwijl sommige soorten zeehonden in groepen leven, is de luipaardzegel solitair. Uitzonderingen zijn moeder- en pupparen en tijdelijke paringsparen. Zeehonden paren in de zomer en bevallen na 11 maanden zwangerschap van een enkele pup. Bij de geboorte weegt de pup ongeveer 66 pond. De pup wordt ongeveer een maand op het ijs gespeend.

Vrouwtjes worden volwassen tussen de leeftijd van drie en zeven. Mannen rijpen iets later, meestal tussen de leeftijd van zes en zeven. Luipaardrobben leven lang voor een zeehond, deels omdat ze weinig roofdieren hebben. Hoewel de gemiddelde levensduur 12 tot 15 jaar is, is het niet ongewoon voor een wilde luipaardzeehond om 26 jaar te leven.

Beschermingsstatus

Volgens de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) geloofden wetenschappers ooit dat er meer dan 200.000 luipaardrobben zouden zijn. Veranderingen in het milieu hebben de soorten die de zeehonden eten dramatisch beïnvloed, dus dit aantal is waarschijnlijk onnauwkeurig. De luipaardafdichting wordt niet bedreigd. De Internationale Unie voor Natuurbehoud (IUCN) noemt het als een soort van 'minst zorgwekkende'.

Luipaard zeehonden en mensen

Luipaardrobben zijn zeer gevaarlijke roofdieren. Hoewel aanvallen van mensen zeldzaam zijn, zijn gevallen van agressie, stalking en dodelijke slachtoffers gedocumenteerd. Het is bekend dat luipaardrobben de zwarte pontons van opblaasbare boten aanvallen, wat een indirect risico voor mensen oplevert.

Niet alle ontmoetingen met mensen zijn echter roofzuchtig. Toen National Geographic-fotograaf Paul Nicklen in Antarctische wateren dook om een ​​luipaardzeehond te observeren, bracht de vrouwelijke zeehond die hij fotografeerde gewonde en dode pinguïns. Of het zegel de fotograaf probeerde te voeden, te leren jagen of andere motieven had, is onbekend.