Leopold Von Sacher-Masoch's boekrecensie 'Venus in bont'

Niet veel schrijvers hebben het onderscheid of de bekendheid van het hebben van een psycho-seksuele term naar hen vernoemd. De verbazingwekkende en ingenieuze seksuele wreedheden in de werken van de markies de Sade, met name in de 120 dagen van Sodom, hebben zijn naam tot een bijnaam gemaakt en in 1890 introduceerde de Duitse psychiater Richard von Krafft-Ebing het woord "sadisme" in medische terminologie (zelfs hoewel het enige manuscript van De 120 dagen van Sodom nog moest worden ontdekt en gepubliceerd, waarvan de volledige woede de betekenis van de term wild zou intensiveren).

Historicus en progressieve denker

Passend in de schaduw van de overweldigende De Sade, inspireerde de Oostenrijkse schrijver Leopold von Sacher-Masoch de term voor de keerzijde van het sadisme, masochisme, die ook werd geïntroduceerd door Krafft-Ebing. Von Sacher-Masoch was een historicus, folklorist, verzamelaar van verhalen en progressieve denker, maar hoewel hij tientallen boeken in een willekeurig aantal genres produceerde, staat hij bijna alleen bekend om zijn beruchte novelle Venus in bont (het is het enige werk vertaald in het Engels).

Aanvankelijk bedoeld als onderdeel van een epische roman-reeks genaamd (Sacher-Masoch verliet dat plan na een paar delen), Venus in bont werd gepubliceerd als het vierde deel van het eerste boek, dat getiteld was, Liefde. Elk boek is vernoemd naar een van de 'kwaden' die Kaïn in de wereld introduceerde, en met dit onderliggende uitgangspunt - dat liefde een kwaad is - onthult Sacher-Masoch een serieus ongemakkelijk beeld van menselijke relaties.

Venus in bont - Beginnings

Het boek begint met een epigraaf uit het bijbelboek Judith, waarin het verhaal wordt verteld van een slimme en krachtige vrouw die Holofernes, een Assyrische generaal, onthoofde. Een naamloze verteller opent dan het boek met een vreemde droom van een ijzige Venus, die bont draagt ​​en die een filosofische discussie leidt over hoe de wrede natuur van vrouwen het verlangen van de mens verhoogt. Wanneer de verteller ontwaakt, gaat hij zijn vriend Severin ontmoeten, aan wie hij zijn droom relateert.

Introductie van Severin

Severin is een vreemde en nuchtere man die soms, vertelt de verteller, "gewelddadige aanvallen van plotselinge passie had en de indruk wekte zijn hoofd recht door een muur te rammen."

Opmerkend een schilderij in Severin's kamer met een afbeelding van een noordelijke Venus die bont draagt ​​en een zweep vasthoudt die ze gebruikt om een ​​man te onderwerpen die duidelijk een jongere Severin zelf is, vraagt ​​de verteller zich hardop af of het schilderij misschien zijn droom heeft geïnspireerd. Na een korte discussie komt een jonge vrouw binnen om thee en voedsel voor het paar te brengen, en tot verbazing van de verteller zorgt een zeer lichte overtreding van de kant van de vrouw ervoor dat Severin uitscheldt, zweept en haar uit de kamer achtervolgt. Severin legt uit dat je een vrouw moet 'breken' in plaats van dat ze je laat breken, en maakt een manuscript van zijn bureau dat vertelt hoe hij ogenschijnlijk 'genezen' was van zijn obsessie met gedomineerd worden door vrouwen.

Bekentenissen van een suprasensuele man

Onder de titel 'Bekentenissen van een suprasensuele man' omvat dit manuscript alle behalve de laatste paar pagina's van de rest van de roman. Binnengaand in dit kader, vindt de verteller (en de lezer) Severin in een Karpaten kuuroord waar hij ontmoet en verliefd wordt op een vrouw genaamd Wanda, met wie hij een contract opstelt en tekent dat hem haar wettige slaaf maakt en haar geeft volle macht over hem. In het begin, omdat ze hem leuk lijkt te vinden en van zijn gezelschap geniet, schuwt Wanda de degradaties waaraan Severin haar vraagt ​​om hem te onderwerpen, maar terwijl ze zichzelf langzaam haar dominante rol laat spelen, geniet ze er meer van om hem te martelen en groeit steeds meer om hem te verachten voor hoe hij haar toestaat hem te behandelen.

Wanda verlaat de Karpaten voor Florence, laat Severin zich kleden en gedragen als een gewone bediende, hem dwingend om in walgelijke vertrekken te slapen en hem geïsoleerd te houden van haar gezelschap tenzij nodig om een ​​of andere bevlieging te dienen. Door deze veranderingen voelt Severin de tastbare realiteit van zijn verlangens - een realiteit waar hij op geen enkele manier op is voorbereid - maar hoewel hij een hekel heeft aan zijn afschuwelijke nieuwe positie, is hij niet in staat om nieuwe vernederingen te weerstaan ​​(en er niet om te vragen). Soms biedt Wanda aan om een ​​einde te maken aan hun spel omdat ze nog steeds gevoelens van genegenheid jegens hem heeft, maar die gevoelens vervagen als haar mantel van macht haar de vrije loop geeft om Severin te gebruiken voor haar steeds meer verdraaide apparaten.

Het breekpunt komt wanneer Wanda een bijna bovenmenselijke minnaar in Florence vindt en besluit om Severin ook aan hem te onderwerpen. Niet in staat om een ​​andere man te onderwerpen, vindt Severin uiteindelijk 'genezen' van zijn behoefte om te worden gedomineerd door vrouwen. Telescopisch terug naar de buitenkant van de roman, vraagt ​​de verteller, die Severin's huidige wreedheid jegens vrouwen heeft gezien, hem om 'het morele' bij dit alles, en Severin antwoordt dat een vrouw alleen een slaaf of een despoot van een man kan zijn, en voegt de waarschuwing toe dat deze onbalans kan alleen worden verholpen "wanneer zij dezelfde rechten heeft als hij en zijn gelijke is in opleiding en werk."

Deze egalitaire laatste aanraking sluit aan bij de socialistische neigingen van von Sacher-Masoch, maar duidelijk de gebeurtenissen en spanningen van de roman - die nauw werden weerspiegeld in het persoonlijke leven van von Sacher-Masoch, zowel voor als na het schrijven ervan - verkiezen ongelijkheid veel meer te verslaan dan uitroeien het. En sindsdien is dit de voornaamste aantrekkingskracht van de roman op lezers. In tegenstelling tot de werken van de grote de Sade, die zowel opvallende prestaties als schrijven en verbeelding laten zien, is Venus in Furs veel meer een literair curio dan een artistiek stuk literatuur. De symbolische orden zijn verward; zijn filosofische excursies zijn zowel zwaar als oubollig; en hoewel de personages levendig en memorabel zijn, vallen ze te vaak in 'typen' in plaats van dat ze bestaan ​​als volledig onderzochte individuen. Toch is het een nieuwsgierige en vaak plezierige lezing, en of je het nu als literatuur of als psychologie beschouwt - of als erotica - er is geen twijfel dat de zweep van dit boek een duidelijke stempel zal drukken op je verbeelding.