Henry Fairfield Osborn

Naam:

Henry Fairfield Osborn

Geboren / Overleden:

1857-1935

Nationaliteit:

Amerikaans

Dinosaurussen genoemd:

Tyrannosaurus Rex, Pentaceratops, Ornitholestes, Velociraptor

Over Henry Fairfield Osborn

Net als vele succesvolle wetenschappers had Henry Fairfield Osborn het geluk in zijn mentor: de beroemde Amerikaanse paleontoloog Edward Drinker Cope, die Osborn inspireerde tot het maken van enkele van de grootste fossiele ontdekkingen van de vroege 20e eeuw. Als onderdeel van de US Geological Survey in Colorado en Wyoming, ontdekte Osborn beroemde dinosaurussen als Pentaceratops en Ornitholestes, en was (vanuit zijn positie als president van het American Museum of Natural History in New York) verantwoordelijk voor het benoemen van beide Tyrannosaurus Rex (die was ontdekt door museummedewerker Barnum Brown) en Velociraptor, die hadden ontdekt door een andere museummedewerker, Roy Chapman Andrews.

Achteraf bezien had Henry Fairfield Osborn meer invloed op natuurhistorische musea dan op paleontologie; zoals een biograaf zegt, hij was een 'eersteklas wetenschapsbeheerder en een derde klas wetenschapper'. Tijdens zijn ambtstermijn in het American Museum of Natural History, leidde Osborn innovatieve visuele displays ontworpen om het grote publiek aan te trekken (getuige de tientallen "habitatdiorama's" met realistisch ogende prehistorische dieren, die vandaag de dag nog steeds in het museum te zien zijn), en dankzij zijn inspanningen blijft de AMNH de belangrijkste dinosaurusbestemming ter wereld. In die tijd waren veel museumwetenschappers echter niet tevreden met de inspanningen van Osborn, omdat ze geloofden dat geld dat aan vertoningen werd uitgegeven, beter kon worden besteed aan verder onderzoek.

Weg van zijn fossiele expedities en zijn museum had Osborn helaas een donkere kant. Zoals veel welgestelde, goed opgeleide, blanke Amerikanen uit de vroege 20e eeuw, was hij een groot voorstander van eugenetica (het gebruik van selectieve fokkerij om "minder wenselijke" rassen te verwijderen), voor zover hij zijn vooroordelen oplegde aan sommige museumgalerijen, een hele generatie kinderen misleiden (Osborn weigerde bijvoorbeeld te geloven dat de verre voorouders van mensen meer op apen leken dan zij Homo sapiens). Misschien nog vreemder, Osborn kwam nooit helemaal in het reine met de evolutietheorie, en verkoos de semi-mystieke doctrine van orthogenetica (de overtuiging dat het leven door een mysterieuze kracht wordt geleid tot toenemende complexiteit, en niet de mechanismen van genetische mutatie en natuurlijke selectie).