Henry David Thoreau's Thoughts on Love

Henry David Thoreau wordt door velen beschouwd als Amerika's opperste natuurschrijver en is de meest beroemde 'Walden', zijn boek met observaties en vermengde filosofie over de tijd die hij doorbracht op Walden Pond in de buurt van Concord, Massachusetts. Maar hij had gedachten te delen over veel andere dingen, zoals dit essay onthult.

Dit werk, oorspronkelijk getiteld "Love and Friendship", werd ontleend aan een brief die Thoreau in september 1852 aan een vriend schreef. Het werd voor het eerst gepubliceerd in de collectie "Letters to Various Persons" (1865), uitgegeven door Ralph Waldo Emerson, de vriend van Thoreau en mentor. Biograaf Robert D. Richardson Jr. zegt dat ondanks de fouten van het essay ("sentimentele taal, overdreven idealisering en woelige, onzekere paragrafen"), "Liefde" "verfrissend is in zijn verlangen om sentimentele cant te vermijden."

'Liefde'

Wat het wezenlijke verschil tussen man en vrouw is, dat ze zich zo tot elkaar aangetrokken voelen, heeft niemand naar tevredenheid beantwoord. Misschien moeten we de rechtvaardigheid erkennen van het onderscheid dat de man de sfeer van wijsheid en de vrouw die van liefde toekent, hoewel geen van beide exclusief bij een van beide hoort. De man zegt voortdurend tegen de vrouw: waarom zul je niet verstandiger zijn? De vrouw zegt voortdurend tegen de man: waarom zul je niet liefdevoller zijn? Het is niet in hun wil om wijs te zijn of lief te hebben; maar tenzij beiden wijs en liefdevol zijn, kan er noch wijsheid noch liefde zijn.

Alle transcendente goedheid is één, hoewel op verschillende manieren gewaardeerd, of door verschillende zintuigen. In schoonheid zien we het, in muziek horen we het, in geur ruiken we het, in het smakelijke smaakt het zuivere gehemelte het, en in zeldzame gezondheid, voelt het hele lichaam het. De variëteit zit in de oppervlakte of manifestatie, maar de radicale identiteit die we niet kunnen uiten. De minnaar ziet in de blik van zijn geliefde dezelfde schoonheid die in de zonsondergang de westelijke hemel schildert. Het is dezelfde daimon, hier op de loer onder een menselijk ooglid, en daar onder de sluitende oogleden van de dag. Hier, in een klein kompas, is de oude en natuurlijke schoonheid van avond en ochtend. Welke liefhebbende astronoom heeft ooit de etherische diepten van het oog doorgrond?

Het meisje verbergt een eerlijkere bloem en zoeter fruit dan elke kelk in het veld; en als ze met afgewend gezicht gaat, vertrouwend op haar zuiverheid en hoge resoluties, zal ze de hemel retrospectief maken, en de hele natuur zal zijn koningin nederig bekennen.

Onder invloed van dit sentiment is de mens een snaar van een Eolische harp, die vibreert met de zefieren van de eeuwige ochtend.

Er is in eerste instantie iets onbeduidends in het gemeenschappelijke van liefde. Zoveel Indiase jongeren en jonkvrouwen langs deze oevers hebben in vroegere tijden toegegeven aan de invloed van deze grote beschaving. Niettemin is deze generatie niet walgend of ontmoedigd, want liefde is geen individuele ervaring; en hoewel we imperfecte mediums zijn, neemt het niet deel aan onze imperfectie; hoewel we eindig zijn, is het oneindig en eeuwig; en dezelfde goddelijke invloed broedt over deze oevers, welk ras ze ook bewoont, en misschien zou dat nog steeds gebeuren, zelfs als het menselijke ras hier niet woonde.

Misschien overleeft een instinct door de intensieve werkelijke liefde, die volledige overgave en toewijding voorkomt, en de meest vurige minnaar een beetje gereserveerd maakt. Het is de anticipatie van verandering. Want de meest vurige minnaar is niet minder praktisch wijs en zoekt een liefde die eeuwig zal duren.

Als we bedenken hoe weinig poëtische vriendschappen er zijn, is het opmerkelijk dat er zoveel zijn getrouwd. Het lijkt erop dat mannen een te gemakkelijke gehoorzaamheid aan de natuur gaven zonder hun genialiteit te raadplegen. Men kan dronken zijn van liefde zonder dichter bij zijn partner te zijn. Er is meer van goede aard dan van gezond verstand aan de onderkant van de meeste huwelijken. Maar de goede natuur moet de raad van de goede geest of intelligentie hebben. Als het gezond verstand was geraadpleegd, hoeveel huwelijken zouden er dan nooit hebben plaatsgevonden; als ongewoon of goddelijk gevoel, hoe weinig huwelijken zoals we getuige ooit zou hebben plaatsgevonden!

Onze liefde kan stijgen of dalen. Wat is zijn karakter, als er van gezegd kan worden --

"Wij moeten respecteren de zielen boven,
Maar alleen die hieronder wij liefde."

Liefde is een ernstige criticus. Haat kan meer vergeven dan liefde. Zij die ernaar streven waardig lief te hebben, onderwerpen zich aan een zwaardere beproeving dan welke andere dan ook.

Is je vriend zo iemand dat een toename van de waarde van jouw kant haar zeker meer je vriend zal maken? Wordt ze vastgehouden - wordt ze aangetrokken door meer nobelheid in u - door meer van die deugd die specifiek van u is, of is ze onverschillig en blind voor dat? Moet ze gevleid en gewonnen worden door jouw ontmoeting op een ander dan het stijgende pad? Dan vereist plicht dat je van haar scheidt.

Liefde moet evenveel een licht zijn als een vlam.

Waar er geen onderscheidingsvermogen is, kan het gedrag van zelfs de zuiverste ziel in feite neerkomen op grofheid.

Een man met fijne percepties is echt vrouwelijker dan een louter sentimentele vrouw. Het hart is blind, maar liefde is niet blind. Geen van de goden is zo discriminerend.