Biografie van Robert Hooke, de man die cellen heeft ontdekt

Robert Hooke (18 juli 1635 - 3 maart 1703) was een 'natuurlijke filosoof' uit de 17e eeuw - een vroege wetenschapper - bekend om verschillende observaties van de natuurlijke wereld. Maar misschien kwam zijn meest opmerkelijke ontdekking in 1665 toen hij door een microscooplens naar een strookje kurk keek en cellen ontdekte.

Snelle feiten: Robert Hooke

• Bekend om: Experimenten met een microscoop, inclusief de ontdekking van cellen en het bedenken van de term
• Geboren: 18 juli 1635 in Freshwater, het Isle of Wight, Engeland
• Ouders: John Hooke, vicaris van Freshwater en zijn tweede vrouw Cecily Gyles
• Ging dood: 3 maart 1703 in Londen
• Onderwijs: Westminster in Londen, en Christ Church in Oxford, als laboratoriumassistent van Robert Boyle
• Gepubliceerde werken: Micrografie: of enkele fysiologische beschrijvingen van kleine lichamen gemaakt door vergrootglazen met observaties en vragen daarop

Vroege leven

Robert Hooke werd op 18 juli 1635 geboren in Freshwater op het eiland Wight voor de zuidelijke kust van Engeland, de zoon van de dominee van Freshwater John Hooke en zijn tweede vrouw Cecily Gates. Zijn gezondheid was delicaat als een kind, dus Robert werd thuis gehouden tot na zijn vader stierf. In 1648, toen Hooke 13 was, ging hij naar Londen en ging eerst in de leer bij schilder Peter Lely en bleek redelijk goed in de kunst, maar hij ging weg omdat de dampen hem beïnvloedden. Hij schreef zich in op de Westminster School in Londen, waar hij een solide academische opleiding kreeg, waaronder Latijn, Grieks en Hebreeuws, en ook een opleiding volgde als instrumentmaker.

Hij ging later naar Oxford en ging als product van Westminster naar de Christ Church College, waar hij de vriend en laboratoriumassistent werd van Robert Boyle, het best bekend om zijn natuurlijke wet van gassen die bekend staat als de wet van Boyle. Hooke bedacht een breed scala van dingen in Christ Church, waaronder een balansveer voor horloges, maar hij publiceerde er een paar. Hij publiceerde een traktaat over capillaire aantrekking in 1661, en het was die verhandeling die hem onder de aandacht bracht van de Royal Society for Promoting Natural History, die slechts een jaar eerder werd opgericht.

The Royal Society

De Royal Society for Promoting Natural History (of Royal Society) werd in november 1660 opgericht als een groep gelijkgestemde wetenschappers. Het werd niet geassocieerd met een bepaalde universiteit, maar eerder gefinancierd onder het beschermheerschap van de Britse koning Charles II. Leden tijdens Hooke's dag waren Boyle, de architect Christopher Wren en de natuurlijke filosofen John Wilkins en Isaac Newton; vandaag telt het 1600 kerels uit de hele wereld.

In 1662 bood de Royal Society Hooke de aanvankelijk onbetaalde curatorpositie aan, om de maatschappij elke week drie of vier experimenten te bezorgen - ze beloofden hem te betalen zodra de maatschappij het geld had. Hooke werd uiteindelijk betaald voor het curatorschap en toen hij een professor in de geometrie werd genoemd, kreeg hij huisvesting aan het Gresham-college. Hooke bleef de rest van zijn leven in die posities; ze boden hem de mogelijkheid om te onderzoeken wat hem interesseerde.

Observaties en ontdekkingen

Hooke was, zoals veel van de leden van de Royal Society, verreikend in zijn belangen. Gefascineerd door zeevarenden en navigatie, vond Hooke een dieptemeter en watermonsternemer uit. In september 1663 begon hij de dagelijkse weerregistratie bij te houden in de hoop dat dit zou leiden tot redelijke weersvoorspellingen. Hij bedacht of verbeterde alle vijf fundamentele meteorologische instrumenten (de barometer, thermometer, hydroscoop, regenmeter en windmeter) en ontwikkelde en printte een formulier om weergegevens op te nemen.

Ongeveer 40 jaar voordat Hooke lid werd van de Royal Society, had Galileo de microscoop uitgevonden (een Occhiolino destijds of "knipoog" in het Italiaans); als curator kocht Hooke een commerciële versie en begon er een extreem breed en variërend aantal onderzoeken mee, waarbij hij naar planten, schimmels, zand en vlooien keek. Onder zijn ontdekkingen waren fossiele schelpen in zand (nu erkend als foraminifera), sporen in schimmels en de bloedzuigende praktijken van muggen en luizen.

Ontdekking van de cel

Hooke is vandaag vooral bekend om zijn identificatie van de cellulaire structuur van planten. Toen hij door een microscoop een strookje kurk zag, zag hij er wat "poriën" of "cellen" in. Hooke geloofde dat de cellen hadden gediend als containers voor de "nobele sappen" of "vezelige draden" van de ooit levende kurkboom. Hij dacht dat deze cellen alleen in planten bestonden, omdat hij en zijn wetenschappelijke tijdgenoten de structuren alleen in plantaardig materiaal hadden waargenomen.

Negen maanden van experimenten en observaties zijn vastgelegd in zijn 1665-boek "Micrographia: or some Physiological Descriptions of Minute Bodies made by Magnifying Glasses with Observations and Enquiries daarop", het eerste boek dat observaties met een microscoop beschrijft. Het bevatte veel tekeningen, waarvan sommige zijn toegeschreven aan Christopher Wren, zoals die van een gedetailleerde vlo waargenomen door de microscoop. Hooke was de eerste persoon die het woord "cel" gebruikte om microscopische structuren te identificeren toen hij kurk beschreef.

Zijn andere observaties en ontdekkingen omvatten:

• Wet van Hooke: een wet van elasticiteit voor vaste lichamen, die beschreef hoe spanning toeneemt en afneemt in een veerspiraal
• Verschillende observaties over de aard van de zwaartekracht, evenals hemellichamen zoals kometen en planeten
• De aard van fossilisatie en de implicaties voor de biologische geschiedenis

Dood en erfenis

Hooke was een briljante wetenschapper, een vrome christen en een moeilijke en ongeduldige man. Wat hem van echt succes hield, was een gebrek aan interesse in wiskunde. Veel van zijn ideeën inspireerden en werden voltooid door anderen in en buiten de Royal Society, zoals de Nederlandse pionier microbioloog Antoni van Leeuwenhoek (1632-1723), navigator en geograaf William Dampier (1652-1715), geoloog Niels Stenson (beter bekend als Steno, 1638-1686), en Hooke's persoonlijke aartsvijand, Isaac Newton (1642-1727). Toen de Royal Society Newton's "Principia" publiceerde in 1686, beschuldigde Hooke hem van plagiaat, een situatie die Newton zo diep trof dat hij het publiceren van "Optica" uitstelde tot nadat Hooke dood was.

Hooke hield een dagboek bij waarin hij zijn zwakheden besprak, die veel waren, maar hoewel het geen literaire verdiensten heeft zoals die van Samuel Pepys, beschrijft het ook veel details van het dagelijkse leven in Londen na de Grote Brand. Hij stierf op 3 maart 1703 aan scheurbuik en andere niet nader genoemde en onbekende ziekten. Hij trouwde noch had kinderen.

bronnen

• Egerton, Frank N. "Een geschiedenis van de ecologische wetenschappen, deel 16: Robert Hooke en de Royal Society of London." Bulletin van de Ecological Society of America 86.2 (2005): 93-101. Afdrukken.
• Jardine, Lisa. "Monumenten en microscopen: wetenschappelijk denken op grote schaal in de Early Royal Society." Aantekeningen en gegevens van de Royal Society of London 55.2 (2001): 289-308. Afdrukken.
• Nakajima, Hideto. "Robert Hooke's familie en zijn jeugd: enig nieuw bewijs van de wil van de Eerwaarde John Hooke." Aantekeningen en gegevens van de Royal Society of London 48.1 (1994): 11-16. Afdrukken.
• Whitrow, G. J. "Robert Hooke." Wetenschapsfilosofie 5.4 (1938): 493-502. Afdrukken.