Aurorale stormen over het zonnestelsel

Om de zoveel tijd schopt de zon een hoop plasma uit in de vorm van een coronale massa-uitstoot, soms tegelijkertijd met een zonnevlam. Deze uitbarstingen maken deel uit van wat het leven met een ster als de zon zo opwindend maakt. Als dat materiaal gewoon terug in de zon zou vallen, zouden we een geweldig uitzicht hebben op gebogen filamenten die hun materiaal naar het zonneoppervlak afvoeren. Maar ze blijven niet altijd hangen. Het materiaal rijdt uit de zon op de zonnewind (een stroom van geladen deeltjes die een paar honderd kilometer per seconde beweegt (en soms sneller)). Uiteindelijk arriveert het op aarde en de andere planeten, en wanneer het dat doet, werkt het samen met de magnetische velden van de planeten (en manen, zoals Io, Europa en Ganymedes). 

Wanneer de zonnewind in een wereld met een magnetisch veld slaat, worden krachtige elektrische stromen opgezet, die interessante effecten kunnen hebben, met name op aarde. Geladen deeltjes sissen in de bovenste atmosfeer (de ionosfeer genoemd) en het resultaat is een fenomeen dat wordt genoemd ruimteweer. De effecten van ruimteweer kunnen zo mooi zijn als een weergave van noordelijk en zuidelijk licht en (op aarde) zo dodelijk als een stroomstoring, communicatiestoringen en bedreigingen voor mensen die in de ruimte werken. Interessant is dat Venus oorstormen ervaart, ook al heeft de planeet geen eigen magnetisch veld. In dit geval slaan deeltjes van de zonnewind in de bovenste atmosfeer van de planeet en zorgen de energiegedreven interacties ervoor dat de gassen gloeien. 

Deze stormen zijn ook waargenomen op Jupiter en Saturnus (vooral wanneer het noorden en het zuiden licht sterke ultraviolette straling uitzenden vanuit de poolgebieden van die planeten). En het is bekend dat ze op Mars voorkomen. In feite mat de MAVEN-missie op Mars een zeer diepgaande oorstorm op de Rode Planeet, die het ruimtevaartuig rond de kerst van 2014 begon te detecteren. De gloed was niet in zichtbaar licht, zoals we hier op aarde zouden zien, maar in het ultraviolet. Het werd gezien op het noordelijke halfrond van Mars en het leek zich diep in de atmosfeer uit te strekken. O

Op aarde treden aurorale storingen meestal op van ongeveer 60 tot 90 kilometer omhoog. De Mars aurorae werden veroorzaakt door geladen deeltjes uit de zon die de bovenste atmosfeer raken en daar gasatomen activeren. Dat was niet de eerste keer dat aurorae op Mars werden gezien. In augustus 2004 heeft de Mars Express Orbiter ontdekte een aurorale storm aan de gang over een regio op Mars genaamd Terra Cimmeria. Mars Global Surveyor bewijs gevonden van een magnetische afwijking in de aardkorst in dezelfde regio. De aurora werd waarschijnlijk veroorzaakt doordat geladen deeltjes zich langs magnetische veldlijnen in het gebied voortbewogen, waardoor atmosferische gassen werden geactiveerd. 

Saturnus staat bekend om sport-aurora's, net als de planeet Jupiter. Beide planeten hebben zeer sterke magnetische velden en daarom is hun bestaan ​​geen verrassing. Saturnus is helder in het ultraviolette, zichtbare en bijna-infrarode lichtspectrum en astronomen zien ze meestal als heldere lichtcirkels over de polen. Net als de aurorae van Saturnus zijn de aurorestormen van Jupiter zichtbaar rond de polen en komen ze zeer vaak voor. Ze zijn vrij complex en hebben kleine lichtpuntjes die overeenkomen met interacties met de manen Iio, Ganymede en Europa. 

Aurorae zijn niet beperkt tot de grootste gasreuzen. Het blijkt dat Uranus en Neptunus ook dezelfde stormen hebben die worden veroorzaakt door interacties met de zonnewind. Ze zijn detecteerbaar met instrumenten aan boord Hubble-ruimtetelescoop. 

Het bestaan ​​van aurorae op andere werelden geeft planetaire wetenschappers een kans om magnetische velden op die werelden te bestuderen (als ze bestaan), en om de interactie tussen de zonnewind en die velden en atmosferen te traceren. Als resultaat van dit werk krijgen ze een veel beter begrip van het interieur van die werelden, de complexiteit van hun atmosfeer en hun magnetosferen.