Aurora Borealis of Northern Lights

De aurora borealis, ook wel het noorderlicht genoemd, is een veelkleurige schitterende lichtshow in de atmosfeer van de aarde die wordt veroorzaakt door de botsing van gasdeeltjes in de atmosfeer van de aarde met geladen elektronen uit de atmosfeer van de zon. De aurora borealis wordt meestal bekeken op hoge breedtegraden dicht bij de magnetische noordpool, maar in tijden van maximale activiteit kunnen ze heel ver ten zuiden van de poolcirkel worden bekeken. Maximale aurorale activiteit is echter zeldzaam en de aurora borealis wordt normaal alleen gezien in of nabij de poolcirkel in plaatsen zoals Alaska, Canada en Noorwegen.

Naast de aurora borealis op het noordelijk halfrond is er ook de aurora australis, soms de Southern Lights genoemd, op het zuidelijk halfrond. De aurora australis is op dezelfde manier gemaakt als de aurora borealis en ziet er hetzelfde uit als dansende, gekleurde lichten in de lucht. De beste tijd om de aurora australis te bekijken is van maart tot september omdat de Antarctische Cirkel de meeste duisternis ervaart tijdens deze periode. De aurora australis wordt niet zo vaak gezien als de aurora borealis omdat ze meer geconcentreerd zijn rond Antarctica en de zuidelijke Indische Oceaan.

Hoe de Aurora Borealis werkt

De aurora borealis is een mooie en fascinerende gebeurtenis in de atmosfeer van de aarde, maar de kleurrijke patronen beginnen met de zon. Het gebeurt wanneer sterk geladen deeltjes uit de atmosfeer van de zon via de zonnewind in de atmosfeer van de aarde terechtkomen. Ter referentie, de zonnewind is een stroom elektronen en protonen gemaakt van plasma die met ongeveer 560 mijl per seconde (900 kilometer per seconde) van de zon in het zonnestelsel wegstromen (Qualitative Reasoning Group).

Terwijl de zonnewind en zijn geladen deeltjes de atmosfeer van de aarde binnenkomen, worden ze door de magnetische kracht naar de polen van de aarde getrokken. Terwijl ze door de atmosfeer bewegen, botsen de geladen deeltjes van de zon met de zuurstof- en stikstofatomen in de atmosfeer van de aarde en de reactie van deze botsing vormt de aurora borealis. De botsingen tussen de atomen en geladen deeltjes treden ongeveer 20 tot 200 mijl (32 tot 322 km) boven het aardoppervlak op en het is de hoogte en het type atoom dat betrokken is bij de botsing die de kleur van de aurora bepaalt (How Stuff Works).

Het volgende is een lijst met de oorzaken van de verschillende kleuren van het oor en het is verkregen van How Stuff Works:

• Rood - zuurstof, meer dan 150 mijl (241 km) boven het aardoppervlak
• Groen - zuurstof, tot 150 mijl (241 km) boven het aardoppervlak
• Paars / violet - stikstof, meer dan 96 km boven het aardoppervlak
• Blauw - stikstof, tot 60 mijl (96 km) boven het aardoppervlak

Volgens het Northern Lights Centre is groen de meest voorkomende kleur voor de aurora borealis, terwijl rood de minst voorkomende kleur is.

Naast de lichten die deze verschillende kleuren zijn, lijken ze ook te vloeien, verschillende vormen te vormen en aan de hemel te dansen. Dit komt omdat de botsingen tussen de atomen en de geladen deeltjes constant verschuiven langs de magnetische stromingen van de atmosfeer van de aarde en de reacties van deze botsingen de stromingen volgen.

Voorspellen van de Aurora Borealis

Tegenwoordig kunnen wetenschappers met de moderne technologie de sterkte van de aurora borealis voorspellen, omdat ze de sterkte van de zonnewind kunnen volgen. Als de zonnewind sterk is, zal de aurorale activiteit hoog zijn omdat meer geladen deeltjes uit de atmosfeer van de zon naar de atmosfeer van de aarde zullen bewegen en reageren met de stikstof- en zuurstofatomen. Hogere aurorale activiteit betekent dat de aurora borealis zichtbaar is over grotere delen van het aardoppervlak.

Voorspellingen voor de aurora borealis worden weergegeven als dagelijkse voorspellingen vergelijkbaar met het weer. Een interessant voorspellingscentrum wordt verzorgd door de Universiteit van Alaska, het Geophysical Institute van Fairbanks. Deze voorspellingen voorspellen de meest actieve locaties voor de aurora borealis voor een specifieke tijd en geven een bereik dat de sterkte van de aurorale activiteit toont. Het bereik begint bij 0, wat een minimale aurorale activiteit is die alleen wordt gezien op breedtegraden boven de poolcirkel. Dit bereik eindigt op 9, wat maximale aurorale activiteit is en tijdens deze zeldzame tijden kan de aurora borealis worden gezien op breedtegraden die veel lager zijn dan de poolcirkel.

De piek van de aurorale activiteit volgt meestal een zonnevlekcyclus van elf jaar. In tijden van zonnevlekken heeft de zon een zeer intense magnetische activiteit en is de zonnewind zeer sterk. Als gevolg hiervan is de aurora borealis op deze momenten ook normaal zeer sterk. Volgens deze cyclus zouden de pieken voor aurorale activiteit in 2013 en 2024 moeten optreden.

De winter is meestal de beste tijd om de aurora borealis te bekijken, omdat er lange periodes van duisternis boven de poolcirkel zijn en veel heldere nachten.

Voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het bekijken van de aurora borealis zijn er enkele plaatsen die het beste zijn om ze vaak te bekijken omdat ze lange periodes van duisternis bieden in de winter, heldere luchten en weinig lichtvervuiling. Deze locaties omvatten plaatsen zoals Denali National Park in Alaska, Yellowknife in Northwest Territories van Canada en Tromsø, Noorwegen.

Het belang van de Aurora Borealis

De aurora borealis is geschreven over en bestudeerd zolang mensen in de poolgebieden wonen en deze verkennen en daarom zijn ze al sinds de oudheid en mogelijk eerder belangrijk voor mensen. Veel oude mythen praten bijvoorbeeld over de mysterieuze lichten aan de hemel en sommige middeleeuwse beschavingen vreesden hen omdat ze geloofden dat lichten een teken waren van een naderende oorlog en / of hongersnood. Andere beschavingen geloofden dat de aurora borealis de geest was van hun volk, grote jagers en dieren zoals zalm, herten, zeehonden en walvissen (Northern Lights Centre).

Tegenwoordig wordt de aurora borealis erkend als een belangrijk natuurverschijnsel en elke winter wagen mensen zich op noordelijke breedten om het te bekijken en sommige wetenschappers besteden veel van hun tijd aan het bestuderen ervan. De aurora borealis wordt ook beschouwd als een van de zeven natuurlijke wonderen van de wereld.