Apollo 13 A Mission in Trouble

Apollo 13 was een missie die NASA en zijn astronauten tot het uiterste testte. Het was de dertiende geplande geplande verkenningsmissie voor de maan, gepland voor lancering op de dertiende minuut na het dertiende uur. Het zou naar de maan reizen en drie astronauten zouden een maanlanding proberen op de dertiende dag van de maand. Het ontbrak alleen maar een vrijdag om de ergste nachtmerrie van een paraskevidekatriaphobe te zijn. Helaas was niemand bij NASA bijgelovig.

Of misschien gelukkig. Als iemand was gestopt of het schema van had gewijzigd Apollo 13, de wereld zou een van de engste avonturen in de geschiedenis van de verkenning van de ruimte hebben gemist. Gelukkig eindigde het goed, maar het kostte alle denkvermogen van de astronauten en de missieregelaars om het te laten werken.

Belangrijkste afhaalrestaurants: Apollo 13

• De Apollo 13-explosie was een gevolg van defecte elektrische bedrading, waardoor de zuurstoftoevoer van de bemanning afnam.
• De bemanning bedacht een oplossing voor hun zuurstoftoevoer op basis van instructies van missieregelaars, die een inventaris van materialen aan boord van het schip hadden die voor de fix konden worden gebruikt.

Problemen begonnen vóór lancering

Apollo 13 had al vóór de lancering problemen. Een paar dagen voor de lancering werd astronaut Ken Mattingly vervangen door Jack Swigert toen Mattingly werd blootgesteld aan Duitse mazelen. Er waren ook enkele technische problemen die wenkbrauwen hadden moeten opwekken. Kort voor de lancering merkte een technicus een hogere druk op een heliumtank op dan verwacht. Er is niets aan gedaan behalve het nauwlettend in de gaten houden. Bovendien zou een ontluchting voor vloeibare zuurstof in het begin niet sluiten en verschillende recyclen vereisen voordat deze goed zou sluiten.

De lancering zelf verliep volgens plan, hoewel deze een uur te laat verliep. Kort daarna stopte de middelste motor van de tweede trap meer dan twee minuten te vroeg. Om dit te compenseren, verbrandden controllers de andere vier motoren nog eens 34 seconden. Vervolgens werd de derde fase motor gedurende een extra negen seconden ontstoken tijdens het branden van de orbitale plaatsing. Gelukkig resulteerde dit allemaal in slechts 1,2 voet per seconde hogere snelheid dan gepland. Ondanks deze problemen ging de vlucht gewoon door en leek het goed te gaan.

Soepele vlucht, niemand kijkt

Net zo Apollo 13 ging de Lunar-gang binnen, de commandoservicemodule (CSM) scheidde zich van de derde fase en manoeuvreerde rond om de maanmodule te extraheren. Dat was het deel van het ruimteschip dat de astronauten naar de maan zou brengen. Nadat dit was voltooid, werd de derde fase verdreven langs een ramkoers met de maan. De resulterende impact moest worden gemeten door apparatuur die door Apollo 12 was achtergelaten. De commandodienst en de maanmodules liepen toen op "vrije terugkeer". In het geval van volledig motorverlies betekende dit dat het vaartuig rond de maan slingerde en op weg was naar een terugkeer naar de aarde.

Foto's van Apollo 13 Mission - The Actual Apollo 13 Prime Crew. NASA Headquarters - GROOTSTE beelden van NASA (NASA-HQ-GRIN)

De avond van 13 april heeft de bemanning van Apollo 13 moest een televisie-uitzending doen over hun missie en over het leven aan boord van het schip. Het ging goed en commandant Jim Lovell sloot de uitzending af met dit bericht: "Dit is de bemanning van Apollo 13. Wens iedereen daar een fijne avond en een, we staan ​​op het punt onze inspectie van Waterman af te sluiten en terug te keren naar een aangename avond in Odyssey. Goede nacht."

Onbekend voor de astronauten, hadden de televisienetwerken besloten dat reizen naar de maan zo'n routinematige gebeurtenis was dat geen van hen de persconferentie uitzond.

Routinetaak gaat mis

Na het voltooien van de uitzending, stuurde vluchtbesturing nog een bericht: "13, we hebben nog een item voor je als je de kans krijgt. We willen graag dat je je cryo-tanks opzweept. Daarnaast hebben we een schacht en een trunnion, voor een kijkje op komeet Bennett als je het nodig hebt. "

Astronaut Jack Swigert antwoordde: "OK, wacht even."

Vechten om te overleven op een stervend schip

Even later sloeg de ramp toe. Het was drie dagen in de missie en plotseling veranderde alles van "routine" in een race om te overleven. Eerst merkten technici in Houston ongebruikelijke metingen op hun instrumenten op en begonnen ze onderling en met de bemanning van Apollo 13 te praten. Plots brak de kalme stem van Jim Lovell door de drukte. "Ahh, Houston, we hebben een probleem gehad. We hebben een hoofd-B-undervolt gehad."

Dit is geen grap

Wat is er gebeurd? Het heeft even geduurd om erachter te komen, maar hier is een ruwe tijdlijn. Onmiddellijk nadat astronaut Jack Swigert had geprobeerd de laatste opdracht van de vluchtleiding om de cryotanks te roeren te volgen, hoorde hij een luide knal en voelde hij een rilling door het schip. Command module (CM) piloot Fred Haise, die na de televisie-uitzending nog steeds in Waterman was, en missiecommandant, Jim Lovell, die er tussenin zat, kabels verzamelde, hoorden beiden het geluid. Eerst dachten ze dat het een praktische grap was die eerder door Fred Haise werd gespeeld. Het bleek allesbehalve een grapje te zijn.

Een weergave van de beschadigde Apollo 13-servicemodule nadat deze zich van de rest van het ruimtevaartuig had afgescheiden. NASA 

Toen hij de uitdrukking op het gezicht van Jack Swigert zag, wist Jim Lovell onmiddellijk dat er een echt probleem was en haastte zich naar de CSM om zich bij zijn piloot voor de maanmodule aan te sluiten. Het zag er niet goed uit. Alarmen gingen af ​​toen de spanningsniveaus van de hoofdvoedingen snel daalden. Als de stroom volledig was verloren, had het schip een batterijback-up, die ongeveer tien uur zou duren. Helaas was Apollo 13 87 uur van huis.

Uitkijkend over een haven, zagen de astronauten iets dat hen een andere zorg gaf. "Weet je, dat is een belangrijke G&C. Het lijkt mij uit te kijken naar het ahh, luik dat we iets ventileren," zei iemand. "We zijn, we ventileren iets uit de, in de ahh, in de ruimte."

Van Lost Landing tot Struggle for Life

Een korte stilte viel over het Flight Control Center in Houston toen deze nieuwe informatie binnenkwam. Toen begon een vlaag van activiteit toen iedereen overlegde. Tijd was kritisch. Toen verschillende suggesties voor het corrigeren van de druppelspanning werden verhoogd en zonder succes werden geprobeerd, werd al snel duidelijk dat het elektrische systeem niet kon worden opgeslagen.

Mission Control in Houston, waar grondtechnisch personeel met de astronauten samenwerkte om oplossingen voor hun ruimteschip te bedenken om ze veilig thuis te brengen. NASA

De bezorgdheid van commandant Jim Lovell bleef toenemen. "Het ging van 'Ik vraag me af wat dit gaat doen met de landing' tot 'Ik vraag me af of we weer terug naar huis kunnen komen,'" herinnerde hij zich later.

De technici in Houston hadden dezelfde zorgen. De enige kans die ze hadden om de bemanning van Apollo 13 te redden, was om de CM volledig uit te schakelen om hun batterijen te sparen voor terugkeer. Dit vereist het gebruik van Waterman, de maanmodule als reddingsboot. Een module uitgerust voor twee mannen voor twee dagen reizen zou drie mannen gedurende vier lange dagen moeten ondersteunen in een gevecht rond de maan en terug naar de aarde.

De mannen schakelden snel alle systemen in Odyssey uit, renden door de tunnel en klommen in Waterman. Ze hoopten dat het hun reddingsboot zou zijn en niet hun tombe.

De Waterman-capsule getoond na scheiding. Het was waar de astronauten samenkwamen voor veiligheid tijdens de reis terug naar de aarde na de explosie. NASA

Een koude en beangstigende reis

Er moesten twee problemen worden opgelost om de astronauten in leven te houden: ten eerste, het schip en de bemanning op de snelste route naar huis brengen en ten tweede, verbruiksartikelen, stroom, zuurstof en water sparen. Soms interfereerde de ene component echter met de andere. Missiecontrole en de astronauten moesten een manier bedenken om ze allemaal te laten werken.

Als voorbeeld moest het begeleidingsplatform worden afgestemd. (De ontluchtingsstof had de houding van het schip verwoest.) Het geleiden van het navigatieplatform was echter een zware belasting van hun beperkte stroomvoorziening. Het conserveren van verbruiksgoederen was al begonnen toen ze de opdrachtmodule stopzetten. Voor het grootste deel van de rest van de vlucht zou het alleen als slaapkamer worden gebruikt. Later hebben ze alle systemen in de maanmodule uitgeschakeld, behalve de systemen die nodig zijn voor levensondersteuning, communicatie en omgevingscontrole.

Vervolgens werd met behulp van kostbare energie die ze zich niet konden veroorloven, het navigatieplatform opgestart en afgestemd. Missiebesturing gaf opdracht tot een motorbrandwond die 38 voet per seconde aan hun snelheid toevoegde en hen op een vrij-retourtraject bracht. Normaal zou dit een vrij eenvoudige procedure zijn. Deze keer echter niet. De daalmotoren op de LM moesten worden gebruikt in plaats van de SPS van de CM en het zwaartepunt was volledig veranderd.

Als ze op dit moment niets hadden gedaan, zou het traject van de astronauten hen 153 uur na de lancering naar de aarde hebben teruggebracht. Een snelle berekening van verbruiksartikelen gaf hen minder dan een uur verbruiksartikelen te sparen. Deze marge was veel te dichtbij voor comfort. Na veel rekenen en simuleren bij Mission Control hier op aarde, werd vastgesteld dat de motoren van de maanmodule de vereiste brandwonden aankonden. De daalmotoren werden dus voldoende afgevuurd om hun snelheid nog eens 860 fps te verhogen, waardoor hun totale vliegtijd tot 143 uur werd verkort.

Chillen aan boord van Apollo 13

Een van de ergste problemen voor de bemanning tijdens die terugvlucht was de kou. Zonder stroom in de opdrachtmodule waren er geen kachels. De temperatuur daalde tot ongeveer 38 graden F en de bemanning stopte met het gebruiken voor hun slaappauzes. In plaats daarvan, ze jury-opgetuigde bedden in de warmere maan module, hoewel het slechts iets warmer was. De kou zorgde ervoor dat de bemanning niet goed kon rusten en Mission Control werd bezorgd dat de daaruit voortvloeiende vermoeidheid ervoor zou kunnen zorgen dat ze niet goed konden functioneren.

Een andere zorg was hun zuurstoftoevoer. Terwijl de bemanning normaal ademde, zouden ze kooldioxide uitademen. Normaal gesproken zou een zuurstofreinigingsapparaat de lucht reinigen, maar het systeem in Aquarius was niet ontworpen voor deze lading, er was een onvoldoende aantal filters voor het systeem. Tot overmaat van ramp waren de filters voor het systeem in Odyssey van een ander ontwerp en niet uitwisselbaar. De experts van NASA, werknemers en aannemers, ontwikkelden een geïmproviseerde adapter van materialen die de astronauten bij de hand hadden om ze te kunnen gebruiken, waardoor de CO2-niveaus tot acceptabele limieten werden verlaagd.

Het geïmproviseerde apparaat ontworpen door de Apollo 13-bemanning voor levensondersteuning. Het was gemaakt van ducttape, kaarten en andere materialen aan boord van het ruimtevaartuig. NASA

Eindelijk rondde Apollo 13 de maan af en begon zijn reis naar de aarde. Ze moesten nog een paar hindernissen nemen voordat ze hun families weer konden zien.

Een eenvoudige procedure ingewikkeld

Hun nieuwe re-entry procedure vereiste nog twee cursuscorrecties. De een zou het ruimteschip meer naar het midden van de re-entry corridor uitlijnen, terwijl de ander de invalshoek zou verfijnen. Deze hoek moest tussen 5,5 en 7,5 graden zijn. Te ondiep en ze zouden de atmosfeer overslaan en terug de ruimte in, als een kiezelsteen die over een meer scheerde. Te steil en ze zouden opbranden bij terugkeer.

Ze konden het zich niet veroorloven het begeleidingsplatform opnieuw op te starten en hun kostbare resterende macht op te branden. Ze zouden de houding van het schip handmatig moeten bepalen. Voor ervaren piloten zou dit normaal gesproken geen onmogelijke klus zijn, het zou gewoon een kwestie zijn van het bekijken van sterren. Het probleem kwam nu echter door de oorzaak van hun problemen. Sinds de eerste explosie was het vaartuig omringd door een wolk van puin, glinsterende in het zonlicht en het voorkomen van een dergelijke waarneming. De grond koos ervoor om een ​​techniek te gebruiken die was uitgewerkt tijdens Apollo 8, waarbij de aardse terminator en de zon zouden worden gebruikt.

"Omdat het een manuele verbranding was, hadden we een operatie met drie man. Jack zou voor de tijd zorgen", aldus Lovell. "Hij vertelde ons wanneer we de motor moesten uitzetten en wanneer we moesten stoppen. Fred bediende de pitchmanoeuvre en ik bediende de rollemanoeuvre en drukte op de knoppen om de motor te starten en te stoppen."

De verbranding van de motor was succesvol en corrigeerde hun inloophoek tot 6,49 graden. People in Mission Control slaakte een zucht van verlichting en bleef werken om de bemanning veilig thuis te brengen.

Een echte puinhoop

Vier en een half uur voor terugkeer, gooiden de astronauten de beschadigde servicemodule weg. Toen het zich langzaam terugtrok, konden ze een deel van de schade vaststellen. Ze gaven aan Houston door wat ze zagen. Een hele kant van het ruimteschip ontbrak en een paneel werd uitgeblazen. Het zag er echt uit als een puinhoop.

Een later onderzoek toonde aan dat de oorzaak van de explosie elektrische bedrading was. Toen Jack Swigert de schakelaar omdraaide om de cryo-tanks te roeren, werden de power-fans ingeschakeld in de tank. De blootgestelde ventilatordraden zijn kortgesloten en de Teflon-isolatie vloog in brand. Dit vuur verspreidde zich langs de draden naar de elektrische leiding in de zijkant van de tank, die verzwakte en scheurde onder de nominale druk van 1000 psi in de tank, waardoor het nee ontstond. 2 zuurstoftank om te ontploffen. Dit beschadigde de nummer 1-tank en delen van de binnenkant van de servicemodule en blies het deksel van vak nummer 4 af.

Twee en een half uur voor terugkeer, met behulp van een reeks speciale power-up procedures die hen door Mission Control in Houston waren doorgegeven, bracht de bemanning van de Apollo 13 de commandomodule weer tot leven. Toen de systemen terugkwamen, ademde iedereen aan boord, in Mission Control en over de hele wereld opgelucht.

op water dalen

Een uur later gooiden de astronauten ook de maanmodule weg die als reddingsboot had gediend. Mission Control liet de radio horen: 'Tot ziens, Waterman, en we danken u.'

Jim Lovell zei later: "Ze was een goed schip."

Het herstel van de bemanning van Apollo 13 na de plons van wat er van hun schip was overgebleven, 17 april 1970. NASA 

De Apollo 13 Command Module spatte neer in de Stille Zuidzee op 17 april om 13.07 uur (EST), 142 uur en 54 minuten na de lancering. Het kwam neer in het zicht van het bergingsschip, de USS Iwo Jima, die Lovell, Haise en Swigert binnen 45 minuten aan boord hadden. Ze waren veilig en NASA had waardevolle lessen geleerd over het herstellen van astronauten uit gevaarlijke situaties. Het bureau heeft de procedures voor de Apollo 14-missie en de daaropvolgende vluchten snel herzien.