Italiaanse voorzetsels

Voorzetsels zijn onveranderlijke woorden die dienen om delen van een zin of zin te koppelen en verbinden: vado a casa di Maria; of om aan twee of meer clausules deel te nemen: vado a casa di Maria per studiare.

Het voorbeeld illustreert de funzione subordinante (ondergeschikte functie) van voorzetsels die een "complement" van het werkwoord introduceren, of van het zelfstandig naamwoord of de hele zin.

In het bijzonder: de voorzetselgroep een casa hangt af van het werkwoord vado, waarvan het een aanvulling is; de voorzetselgroep di Maria hangt af van het zelfstandig naamwoord casa, waarvan het een aanvulling is; de voorzetselgroep per studiare is de laatste impliciete clausule (die overeenkomt met een eindclausule: 'per studiare'), die afhankelijk is van de primaire clausule vado a casa di Maria.

In de overgang van de enkele clausule vado a casa di Maria naar de zin met twee clausules vado a casa di Maria per studiare, een functionele analogie kan worden gedefinieerd tussen de preposizioni en congiunzioni ondergeschikte.

De eerste introduceert een impliciet onderwerp (dat wil zeggen met een werkwoord in een onbepaalde stemming): digli di tornare; de laatste introduceert een expliciet onderwerp (dat wil zeggen met een werkwoord in een bepaalde stemming): digli che torni. De statistisch meest voorkomende voorzetsels zijn:

• di (kan worden verwijderd voor een andere klinker, vooral vóór een ik: d'impeto, d'Italia, d'Oriente, d'estate)
• een (de voorwaarde advertentie wordt gebruikt, met la d eufonica, voor een andere klinker, in het bijzonder voor een een: ad Andrea, ad aspettare, ad esempio)

Eenvoudige voorzetsels

De volgende voorzetsels worden vermeld op gebruiksfrequentie: da, , con, su, per, tra (fra).

di, een, da, in, con, su, per, tra (fra) worden eenvoudige voorzetsels genoemd (preposizioni semplici); deze voorzetsels (behalve tra en fra), in combinatie met een bepaald artikel, aanleiding geven tot de zogenaamde voorzetselartikelen (preposizioni articolate).

De hoge frequentie van deze voorzetsels komt overeen met de verscheidenheid aan betekenissen die ze uitdrukken, evenals het brede scala aan verbindingen dat kan worden gemaakt tussen de delen van de zin.

De specifieke waarde die een voorzetsel zoals di of een neemt in verschillende contexten wordt alleen begrepen in relatie tot de woorden waarmee het voorzetsel is gegroepeerd, en verandert volgens de aard ervan.

Met andere woorden, de enige manier voor een niet-native Italiaan om te begrijpen hoe Italiaanse voorzetsels worden gebruikt, is oefenen en vertrouwd raken met de vele verschillende patronen.

Deze veelheid aan functies op semantisch en syntactisch niveau manifesteert zich in feite met een bijzondere nadruk in dubbelzinnige contexten. Overweeg bijvoorbeeld het voorzetsel di.

De voorzetselzin L'amore del Padre, afhankelijk van de context kan een van beide worden aangeduid complemento di specificazione soggettiva of een complemento di specificazione oggettiva. De term is gelijk aan een van beide il padre ama qualcuno (de vader houdt van iemand) of qualcuno ama il padre (iemand houdt van zijn vader).

Verlaat alle hoop, gij studeer voorzetsels

Een historisch voorbeeld van dubbelzinnigheid komt voor in de beroemde uitdrukking van Dante perdere il ben dell'intelletto (Inferno, III, 18), die spreekwoordelijk is geworden in de zin van 'verlies het goede dat het intellect is, verlies het redeneren'.

Dante verwees in plaats daarvan naar de zielen van de hel, en bedoelde ben dell'intelletto in de zin van 'het goede van hun eigen intellect, dat wat goed is voor het intellect', dat wil zeggen de beschouwing van God, exclusief de verdoemden. Een andere interpretatie van het voorzetselartikel dell' verandert de algemene betekenis van de zin grondig.