5 manieren waarop de Duitse taal speciaal is

Je hebt misschien gehoord dat Duits een moeilijke en complexe taal is om te leren. Dit is tot op zekere hoogte waar; veel hangt echter af van de manier waarop de taal wordt onderwezen, de natuurlijke taalvaardigheid van de leerling en de hoeveelheid oefening die eraan wordt besteed.

De volgende eigenaardigheden van de Duitse taal moeten u niet ontmoedigen om Duits te studeren, maar bereiden u eenvoudig voor op wat u zult tegenkomen. Vergeet niet dat Duits een zeer logisch gestructureerde taal is, met veel minder uitzonderingen dan Engels. De sleutel tot uw succes bij het leren van Duits zal echt zijn zoals dit oude Duitse gezegde luidt: Übung macht den Meister! (of "Oefening baart kunst")

Het verschil tussen een Duitse worst en een werkwoord

Waarom vergelijken we een worst met een werkwoord? Simpelweg omdat Duitse werkwoorden kunnen worden gehakt en gesneden net zoals een Duitse worst kan! In het Duits kun je een werkwoord nemen, het eerste deel afhakken en aan het einde van een zin plaatsen. En in werkelijkheid kun je zelfs meer doen aan een Duits werkwoord dan wat je kunt doen met een worst: je kunt een ander "deel" (oftewel lettergreep) in het midden van een werkwoord invoegen, andere werkwoorden ernaast toevoegen en zelfs verlengen. Hoe is dat voor flexibiliteit? Natuurlijk zijn er enkele regels voor dit hakbedrijf, die, zodra u ze begrijpt, gemakkelijk kunnen worden toegepast.

Duitse zelfstandige naamwoorden

Elke Duitse student houdt van deze bijzondere Duitstalige bijzonderheid - alle zelfstandige naamwoorden worden met een hoofdletter geschreven! Dit dient als een visueel hulpmiddel voor begrijpend lezen en als een consistente spellingsregel. Verder volgt de Duitse uitspraak vrijwel de manier waarop het is geschreven (hoewel je eerst de bijzonderheden van het Duitse alfabet moet weten, zie hierboven), wat Duitse spelling niet erg moeilijk maakt. Om nu al dit goede nieuws onder druk te zetten: niet alle Duitse zelfstandige naamwoorden zijn inherent zelfstandige naamwoorden en kunnen daarom de Duitse schrijver in eerste instantie afwijzen of hij een woord met hoofdletters wil schrijven of niet. Bijvoorbeeld, werkwoordsinjectieven kunnen veranderen in een zelfstandig naamwoord en Duitse bijvoeglijke naamwoorden kunnen veranderen in zelfstandige naamwoorden. Deze rolverandering van woorden gebeurt ook in het Engels, bijvoorbeeld wanneer werkwoorden veranderen in gerunds.

Duits geslacht

De meesten zijn het erover eens dat dit de grootste hindernis van de Duitse grammatica is. Elk zelfstandig naamwoord in het Duits wordt geïdentificeerd door grammaticale geslacht. De der artikel wordt voor mannelijke zelfstandige naamwoorden geplaatst, dood gaan voor vrouwelijke zelfstandige naamwoorden en das voor onzijdige zelfstandige naamwoorden. Het zou mooi zijn als dat alles was, maar Duitse artikelen veranderen, samen met de eindes van Duitse bijvoeglijke naamwoorden, bijwoorden en zelfstandige naamwoorden, afhankelijk van het grammaticale geval waarin ze zich bevinden. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de volgende zin:

Der Junge gibt der wütenden Mutter den Ball des Mädchens.
(De jongen geeft de boze moeder de bal van het meisje.)

In deze zin, der wütenden Mutter fungeert als het indirecte object, dus is het datief; den Ball fungeert als het directe object, dus het is beschuldigend en des Mädchens is in het bezittelijk genitief geval. De nominatieve vormen van deze woorden waren: die wütende Mutter; der Ball; das Mädchen. Bijna elk woord is in deze zin veranderd.

Een heel belangrijk punt met betrekking tot het Duitse grammaticale geslacht is dat zelfstandige naamwoorden niet noodzakelijkerwijs de natuurlijke geslachtswet volgen zoals we die kennen. Maar bijvoorbeeld die vrouw (vrouw) en der Mann (man) worden respectievelijk vrouwelijk en mannelijk aangeduid, das Mädchen (meisje) is onzijdig. Mark Twain in zijn humoristische verslag van "The Awful German Language" beschreef deze Duitse grammatica eigenaardigheid op deze manier:

"Elk zelfstandig naamwoord heeft een geslacht en er is geen zin of systeem in de verdeling; dus het geslacht van elk moet afzonderlijk en uit het hoofd worden geleerd. Er is geen andere weg. Om dit te doen moet men een geheugen hebben zoals een memorandumboek. In het Duits heeft een jonge dame geen seks, terwijl een raap dat wel heeft. Bedenk wat overdreven eerbied dat toont voor de raap, en welk eelteloos respect voor het meisje. Zie hoe het eruit ziet in print - ik vertaal dit uit een gesprek in een van de beste boeken van de Duitse zondagsschool:
Gretchen: Wilhelm, waar is de raap?
Wilhelm: Ze is naar de keuken gegaan.
Gretchen: Waar is het volleerde en mooie Engelse meisje?
Wilhelm: Het is naar de opera gegaan.

Mark Twain had echter ongelijk toen hij zei dat een student 'een geheugen als een memorandumboek' moet hebben. Er zijn enkele strategieën die een Duitse student kunnen helpen erachter te komen welk geslacht een zelfstandig naamwoord heeft.

Duitse zaken

In het Duits zijn er vier gevallen:

• Der Nominativ (nominatief)
• Der Genitiv / Wesfall (genitief)
• Der Akkusativ / Wenfall (beschuldigend)
• Der Dativ / Wemfall (dative)

Hoewel alle gevallen belangrijk zijn, worden de beschuldigende en datieve gevallen het meest gebruikt en moeten ze eerst worden geleerd. Er is een grammaticale trend, vooral oraal, om de genitale case steeds minder te gebruiken en in bepaalde contexten door de dative te vervangen. Artikelen en andere woorden worden op verschillende manieren geweigerd, afhankelijk van geslacht en grammaticaal geval.

Het Duitse alfabet

Het Duitse alfabet heeft enkele verschillen met de Engelse taal. Het allereerste (en misschien belangrijkste) wat u moet weten over het Duitse alfabet is dat het Duitse alfabet meer dan zesentwintig letters bevat.