Wereldoorlog I Sinking van de Lusitania

Het zinken van RMS Lusitania vond plaats op 7 mei 1915, tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). Een opmerkelijke Cunard-voering, RMS Lusitania werd getorpedeerd voor de Ierse kust door kapitein luitenant Walther Schwieger U-20. Snel zinkend, het verlies van de Lusitania eiste het leven van 1.198 passagiers. De acties van Schwieger veroorzaakten internationale verontwaardiging en veranderden de publieke opinie in veel neutrale landen tegen Duitsland en zijn bondgenoten. In de maanden die volgden, leidde internationale druk ertoe dat Duitsland zijn campagne van onbeperkte onderzeeëroorlogvoering stopzette.

Achtergrond

Gelanceerd in 1906, door John Brown & Co. Ltd. uit Clydebank, RMS Lusitania was een luxe voering gebouwd voor de beroemde Cunard Line. Zeilend op de trans-Atlantische route, kreeg het schip een reputatie voor snelheid en won het Blue Riband voor de snelste oostwaartse overtocht in oktober 1907. Zoals met vele schepen in zijn soort, Lusitania werd gedeeltelijk gefinancierd door een overheidssubsidieregeling waarbij het schip moest worden omgebouwd voor gebruik als een gewapende kruiser in oorlogstijd.

Terwijl de structurele vereisten voor een dergelijke conversie werden opgenomen LusitaniaBij het ontwerp van het schip werden tijdens een revisie in 1913 geweerhouders aan de boeg van het schip toegevoegd. Om deze voor de passagiers te verbergen, waren de houders bedekt met rollen zware doklijnen tijdens reizen. Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in augustus 1914, mocht Cunard behouden Lusitania in commerciële dienst omdat de Koninklijke Marine besloot dat grote voeringen teveel steenkool consumeerden en bemanningen te groot nodig hadden om effectieve overvallers te zijn.

RMS Lusitania. Publiek domein

Andere Cunard-schepen hadden niet zoveel geluk als Mauritanië en Aquitania werden opgesteld in militaire dienst. Hoewel het in passagiersdienst bleef, Lusitania onderging verschillende oorlogstijdaanpassingen, waaronder de toevoeging van verschillende extra kompasplatforms en kranen, evenals het zwarte schilderij van zijn kenmerkende rode trechters. In een poging om de kosten te verlagen, Lusitania begon te varen volgens een maandelijks schema en Boiler Room # 4 werd stilgelegd.

Deze laatste beweging verminderde de topsnelheid van het schip tot ongeveer 21 knopen, wat het nog steeds de snelste voering maakte die in de Atlantische Oceaan opereerde. Het mocht ook Lusitania tien knopen sneller zijn dan Duitse u-boten.

waarschuwingen

Op 4 februari 1915 verklaarde de Duitse regering de zeeën rond de Britse eilanden als oorlogsgebied en vanaf 18 februari zouden geallieerde schepen in het gebied zonder waarschuwing tot zinken worden gebracht. Net zo Lusitania was gepland om Liverpool te bereiken op 6 maart, de Admiraliteit gaf Captain Daniel Dow instructies over het vermijden van onderzeeërs. Toen de voering naderde, werden twee torpedojagers naar escort gestuurd Lusitania in de haven. Niet zeker of de naderende oorlogsschepen Brits of Duits waren, ontweek Dow ze en bereikte Liverpool alleen.

Kapitein William Thomas Turner, 1915. Public Domain

De volgende maand, Lusitania vertrok op 17 april naar New York, met Captain William Thomas Turner aan het hoofd. De commodore van de Cunard-vloot, Turner was een ervaren zeeman en bereikte New York op de 24e. Gedurende deze tijd benaderden verschillende bezorgde Duits-Amerikaanse burgers de Duitse ambassade in een poging om controverse te voorkomen als de voering door een u-boot zou worden aangevallen.

Op 22 april plaatste de ambassade advertenties in vijftig Amerikaanse kranten en waarschuwde dat neutrale reizigers aan boord van schepen onder Britse vlag op weg naar het oorlogsgebied op eigen risico zeilden. Meestal afgedrukt naast Lusitania's zeilaankondiging, veroorzaakte de Duitse waarschuwing enige onrust in de pers en bezorgdheid onder de passagiers van het schip. Onder aanvoering dat de snelheid van het schip het bijna onkwetsbaar maakte om aan te vallen, werkten Turner en zijn officieren aan het kalmeren van die aan boord.

Zeilen op 1 mei zoals gepland, Lusitania vertrok Pier 54 en begon aan zijn terugreis. Terwijl de voering de Atlantische Oceaan overstak, U-20, onder bevel van kapitein luitenant Walther Schwieger, opereerde voor de west- en zuidkust van Ierland. Tussen 5 en 6 mei zonk Schwieger drie koopvaardijschepen.

Kapitein luitenant Walther Schwieger. Bundesarchiv, Bild 134-C1831 / Unknown / CC-BY-SA 3.0

Verlies

Zijn activiteit bracht de Admiraliteit, die zijn bewegingen volgde via onderscheppingen, onderzeeërwaarschuwingen uit voor de zuidkust van Ierland. Turner ontving dit bericht tweemaal op 6 mei en nam verschillende voorzorgsmaatregelen, waaronder waterdichte deuren sluiten, de reddingsboten uitzwaaien, de uitkijkpunten verdubbelen en het schip verduisteren. Vertrouwend op de snelheid van het schip, begon hij niet een zi-zag koers te volgen zoals aanbevolen door de Admiraliteit.

Nadat hij op 7 mei omstreeks 11.00 uur nog een waarschuwing had ontvangen, keerde Turner naar het noordoosten in de richting van de kust. Schwieger had slechts drie torpedo's en had weinig brandstof en had besloten terug te keren naar de basis toen een schip rond 13.00 uur werd opgemerkt. Duiken, U-20 verplaatst om te onderzoeken.

Toen hij mist tegenkwam, vertraagde Turner tot 18 knopen terwijl de voering stuurde naar Queenstown (Cobh), Ierland. Net zo Lusitania sloeg zijn boog over en Schwieger opende het vuur om 14.10 uur. Zijn torpedo raakte de voering onder de brug aan stuurboord. Het werd snel gevolgd door een tweede explosie in de stuurboordboeg. Hoewel veel theorieën naar voren zijn gebracht, werd de tweede waarschijnlijk veroorzaakt door een interne stoomexplosie.

Zinken van de Lusitania. Gravure door Norman Wilkinson, The Illustrated London News, 15 mei 1915. Public Domain

Turner stuurde onmiddellijk een SOS en probeerde het schip naar de kust te sturen met het doel het te laten stranden, maar de besturing reageerde niet. In een notering op 15 graden duwden de motoren het schip naar voren en dreven meer water de romp in. Zes minuten na de treffer gleed de boeg onder water, wat samen met de steeds toenemende lijst de inspanningen om de reddingsboten te lanceren ernstig belemmerde.