Tweede Wereldoorlog Tweede Slag om de Marne

De Tweede Slag om de Marne duurde van 15 juli tot 6 augustus 1918 en werd gevochten tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). Bedacht als een poging om geallieerde troepen ten zuiden van Vlaanderen te trekken om een ​​aanval in die regio te faciliteren, bleek het offensief langs de Marne het laatste te zijn dat het Duitse leger in het conflict zou opzetten. In de eerste dagen van de gevechten behaalden Duitse troepen slechts kleine winst voordat ze werden tegengehouden door een constellatie van geallieerde troepen.

Door het verzamelen van inlichtingen waren de geallieerden zich grotendeels bewust van de Duitse bedoelingen en hadden zij een aanzienlijk tegenoffensief voorbereid. Dit ging op 18 juli vooruit en verbrijzelde snel Duits verzet. Na twee dagen vechten begonnen de Duitsers zich terug te trekken in loopgraven tussen de rivieren de Aisne en de Vesle. De geallieerde aanval was de eerste in een reeks aanhoudende offensieven die de oorlog in november zouden beëindigen.   

Lente-offensieven

Begin 1918 begon Generalquartiermeister Erich Ludendorff met een reeks aanvallen die bekend staan ​​als de Spring Offensives met als doel de geallieerden te verslaan voordat Amerikaanse troepen in groten getale aankwamen op het Westfront. Hoewel de Duitsers enkele vroege successen scoorden, werden deze offensieven ingeperkt en stopgezet. Ludendorff wilde verder duwen en plande die zomer extra operaties.  

Geloven dat de beslissende klap in Vlaanderen zou komen, plande Ludendorff een afleidingsoffensief in de Marne. Met deze aanval hoopten de geallieerde troepen ten zuiden van zijn beoogde doelwit te trekken. Dit plan riep op tot een offensief in het zuiden door de saillant veroorzaakt door het Aisne-offensief van eind mei en begin juni, evenals een tweede aanval ten oosten van Reims.

Duitse plannen

In het westen verzamelde Ludendorff zeventien divisies van het zevende leger van generaal Max von Boehm en extra troepen van het negende leger om het Franse zesde leger onder leiding van generaal Jean Degoutte aan te vallen. Terwijl de troepen van Boehm naar het zuiden naar de rivier de Marne reden om Epernay te veroveren, waren drieëntwintig divisies van generaals Bruno von Mudra en Karl von Einem's eerste en derde leger klaar om het Franse vierde leger van generaal Henri Gouraud in Champagne aan te vallen. Door aan beide kanten van Reims te vorderen, hoopte Ludendorff de Franse troepen in het gebied te splitsen.

Geallieerde beschikkingen

Ondersteuning van de troepen in de linies, Franse troepen in het gebied werden ondersteund door ongeveer 85.000 Amerikanen en het Britse XXII Corps. Naarmate juli verstreek, verzamelde intelligentie van gevangenen, deserteurs en luchtverkenning het geallieerde leiderschap met een goed begrip van Duitse bedoelingen. Dit omvatte het leren van de datum en het uur waarop het offensief van Ludendorff zou beginnen. Om de vijand tegen te gaan, liet maarschalk Ferdinand Foch, opperbevelhebber van de geallieerde troepen, Franse artillerie de tegengestelde lijnen aanvallen terwijl Duitse troepen zich vormden voor de aanval. Hij maakte ook plannen voor een grootschalig tegenoffensief dat op 18 juli van start zou gaan.

Legers & Commandanten:

Allies

• Maarschalk Ferdinand Foch
• 44 Franse divisies, 8 Amerikaanse divisies, 4 Britse divisies en 2 Italiaanse divisies

Duitsland

• Generalquartiermeister Erich Ludendorff
• 52 divisies

De Duitsers slaan toe

Aanval op 15 juli, de aanval van Ludendorff in Champagne liep snel vast. Met behulp van een diepgaande elastische verdediging konden de troepen van Gouraud de Duitse stuwkracht snel beheersen en verslaan. Rekening houdend met zware verliezen stopten de Duitsers het offensief rond 11:00 uur en werd het niet hervat. Voor zijn acties verdiende Gouraud de bijnaam de 'Leeuw van Champagne'. Terwijl Mudra en Einem werden tegengehouden, deden hun kameraden in het westen het beter. Door de lijnen van Degoutte braken de Duitsers de Marne over bij Dormans en Boehm had al snel een bruggenhoofd negen mijl breed en vier mijl diep. In de gevechten behield alleen de 3e Amerikaanse divisie de bijnaam "Rock of the Marne" (kaart). 

De lijn vasthouden

Het Franse Negende Leger, dat in reserve was gehouden, werd naar voren geschoven om het Zesde Leger te helpen en de bres te verzegelen. Met hulp van Amerikaanse, Britse en Italiaanse troepen konden de Fransen de Duitsers op 17 juli stoppen. Ondanks enige grondwinst was de Duitse positie zwak omdat het verplaatsen van voorraden en versterkingen over de Marne moeilijk bleek vanwege geallieerde artillerie en luchtaanvallen . Foch zag een kans en beval plannen voor het tegenoffensief om de volgende dag te beginnen. Hij pleegde vierentwintig Franse divisies, evenals Amerikaanse, Britse en Italiaanse formaties voor de aanval, en probeerde de meest opvallende in de linie te elimineren die werd veroorzaakt door het eerdere Aisne-offensief.

Geallieerde tegenaanval

De geallieerden tegen de Duitsers aan met Degoutte's Zesde Leger en generaal Charles Mangin's Tiende Leger (inclusief de 1e en 2e Amerikaanse divisies) aan de leiding, begonnen de Duitsers terug te drijven. Terwijl het Vijfde en het Negende Leger secundaire aanvallen uitvoerden aan de oostkant van de saillant, schoten de Zesde en Tiende op de eerste dag vijf mijl vooruit. Hoewel het Duitse verzet de volgende dag toenam, gingen het tiende en zesde leger verder. Onder zware druk bestelde Ludendorff een terugtocht op 20 juli (Kaart).