Waarom wonnen de Amerikanen de Mexicaans-Amerikaanse oorlog?

Van 1846 tot 1848 vochten de Verenigde Staten van Amerika en Mexico tegen de Mexicaans-Amerikaanse oorlog. Er waren veel oorzaken van de oorlog, maar de grootste redenen waren de aanhoudende wrok van Mexico over het verlies van Texas en het verlangen van de Amerikanen naar de westelijke landen van Mexico, zoals Californië en New Mexico. De Amerikanen geloofden dat hun land zich zou moeten uitbreiden naar de Stille Oceaan: dit geloof werd "Manifest Destiny" genoemd.

De Amerikanen vielen op drie fronten binnen. Een relatief kleine expeditie werd gestuurd om de gewenste westelijke gebieden te beveiligen: het veroverde snel Californië en de rest van het huidige zuidwesten van de VS. Een tweede invasie kwam vanuit het noorden door Texas. Een derde landde in de buurt van Veracruz en vocht zich landinwaarts. Tegen het einde van 1847 hadden de Amerikanen Mexico City veroverd, waardoor de Mexicanen instemden met een vredesverdrag dat alle landen afsloot die de VS hadden gewild.

Maar waarom hebben de VS gewonnen? De legers die naar Mexico waren gestuurd, waren relatief klein en bereikten ongeveer 8.500 soldaten. De Amerikanen waren in bijna elke strijd die ze vochten in de minderheid. De hele oorlog werd gevochten op Mexicaanse grond, wat de Mexicanen een voordeel had moeten geven. Toch wonnen de Amerikanen niet alleen de oorlog, ze wonnen ook elke grote opdracht. Waarom hebben ze zo beslissend gewonnen?

De VS hadden superieure vuurkracht

Artillerie (kanonnen en mortieren) was een belangrijk onderdeel van de oorlogvoering in 1846. De Mexicanen hadden behoorlijke artillerie, waaronder het legendarische St. Patrick's Bataljon, maar de Amerikanen hadden op dat moment de beste ter wereld. Amerikaanse kanonbemanningen hadden ongeveer het dubbele bereik van hun Mexicaanse tegenhangers en hun dodelijke, nauwkeurige vuur maakte het verschil in verschillende gevechten, met name de Slag bij Palo Alto. Ook hebben de Amerikanen voor het eerst de 'vliegende artillerie' in deze oorlog ingezet: relatief lichte maar dodelijke kanonnen en mortieren die indien nodig snel naar verschillende delen van het slagveld konden worden ingezet. Deze vooruitgang in de artillerie-strategie heeft de Amerikaanse oorlogsinspanning enorm geholpen.

Betere generaals

De Amerikaanse invasie vanuit het noorden werd geleid door generaal Zachary Taylor, die later president van de Verenigde Staten zou worden. Taylor was een uitstekende strateeg: toen hij geconfronteerd werd met de imposante vestingstad Monterrey, zag hij meteen de zwakte: de versterkte punten van de stad waren te ver van elkaar verwijderd: zijn strijdplan was om ze één voor één uit te kiezen. Het tweede Amerikaanse leger, dat vanuit het oosten aanviel, werd geleid door generaal Winfield Scott, waarschijnlijk de beste tactische generaal van zijn generatie. Hij hield van aanvallen waar hij het minst werd verwacht en meer dan eens verraste zijn tegenstanders door naar hen te komen vanuit schijnbaar uit het niets. Zijn plannen voor veldslagen zoals Cerro Gordo en Chapultepec waren meesterlijk. De Mexicaanse generaals, zoals de legendarische Antonio Lopez de Santa Anna, waren veel te goed.

Betere junior officieren

De Mexicaans-Amerikaanse oorlog was de eerste waarin officieren opgeleid aan de West Point Military Academy serieuze actie zagen. Keer op keer bewezen deze mannen de waarde van hun opleiding en vaardigheden. Meer dan één gevecht draaide om de acties van een dappere kapitein of majoor. Veel van de mannen die in deze oorlog onderofficier waren, zouden 15 jaar later in de burgeroorlog generaal worden, waaronder Robert E. Lee, Ulysses S. Grant, P.G.T. Beauregard, George Pickett, James Longstreet, Stonewall Jackson, George McClellan, George Meade, Joseph Johnston en anderen. Generaal Winfield Scott zelf zei dat hij de oorlog niet zou hebben gewonnen zonder de mannen van West Point onder zijn bevel.

Overwinning onder de Mexicanen

De Mexicaanse politiek was in die tijd extreem chaotisch. Politici, generaals en andere potentiële leiders vochten voor macht, maakten allianties en staken elkaar in de rug. De leiders van Mexico waren niet in staat zich te verenigen ondanks een gemeenschappelijke vijand die zich een weg baant door Mexico. Generaal Santa Anna en generaal Gabriel Victoria haatten elkaar zo erg dat Victoria tijdens de Slag om Contreras doelbewust een gat liet in de verdediging van Santa Anna, in de hoop dat de Amerikanen het zouden exploiteren en Santa Anna er slecht uit zouden laten zien: Santa Anna keerde de gunst terug door niet te komen tot hulp van Victoria toen de Amerikanen zijn positie aanvielen. Dit is slechts een voorbeeld van veel Mexicaanse militaire leiders die hun eigen belangen voorop stellen tijdens de oorlog.

Slecht Mexicaans leiderschap

Als de generaals van Mexico slecht waren, waren hun politici slechter. Het presidentschap van Mexico is verschillende keren van eigenaar veranderd tijdens de Mexicaans-Amerikaanse oorlog. Sommige "administraties" duurden slechts dagen. Generalen haalden politici uit de macht en vice versa. Deze mannen verschilden vaak ideologisch van hun voorgangers en opvolgers, waardoor elke vorm van continuïteit onmogelijk was. In het licht van dergelijke chaos werden troepen zelden betaald of gegeven wat ze nodig hadden om te winnen, zoals munitie. Regionale leiders, zoals gouverneurs, weigerden vaak om hulp te sturen naar de centrale overheid, in sommige gevallen omdat ze thuis ernstige problemen hadden. Omdat niemand de leiding had, was de Mexicaanse oorlogsinspanning gedoemd te mislukken.

Betere middelen

De Amerikaanse regering heeft veel geld geïnvesteerd in de oorlogsinspanning. De soldaten hadden goede kanonnen en uniformen, voldoende voedsel, hoogwaardige artillerie en paarden en zo ongeveer al het andere dat ze nodig hadden. De Mexicanen daarentegen waren tijdens de hele oorlog totaal blut. "Leningen" werden gedwongen van de rijken en de kerk, maar er heerste nog steeds corruptie en de soldaten waren slecht uitgerust en getraind. Munitie was vaak schaars: de Slag om Churubusco had misschien tot een Mexicaanse overwinning geleid, als de munitie op tijd voor de verdedigers was aangekomen.

Mexico's problemen

De oorlog met de VS was zonder twijfel het grootste probleem van Mexico in 1847 ... maar het was niet de enige. Tegenover de chaos in Mexico-stad braken overal in Mexico kleine rebellen uit. Het ergste was in Yucatán, waar inheemse gemeenschappen die eeuwenlang waren onderdrukt de wapens op zich namen in de wetenschap dat het Mexicaanse leger honderden mijlen verwijderd was. Duizenden werden gedood en tegen 1847 werden de grote steden belegerd. Het verhaal was elders hetzelfde als verarmde boeren in opstand kwamen tegen hun onderdrukkers. Mexico had ook enorme schulden en geen geld in de schatkist om ze te betalen. Begin 1848 was het een gemakkelijke beslissing om vrede te sluiten met de Amerikanen: het was de gemakkelijkste van de problemen om op te lossen, en de Amerikanen waren ook bereid Mexico 15 miljoen dollar te geven als onderdeel van het Verdrag van Guadalupe Hidalgo.

bronnen

• Eisenhower, John S.D. So Far from God: the U.S. War with Mexico, 1846-1848. Norman: the University of Oklahoma Press, 1989
• Henderson, Timothy J. Een glorieuze nederlaag: Mexico en zijn oorlog met de Verenigde Staten.New York: Hill and Wang, 2007.
• Hogan, Michael. De Ierse soldaten van Mexico. Createspace, 2011.
• Wheelan, Joseph. Binnenvallend Mexico: Amerika's continentale droom en de Mexicaanse oorlog, 1846-1848. New York: Carroll en Graf, 2007.