Wie waren de hugenoten?

De Hugenoten waren Franse calvinisten, voornamelijk actief in de zestiende eeuw. Ze werden vervolgd door katholiek Frankrijk en ongeveer 300.000 Hugenoten vluchtten uit Frankrijk naar Engeland, Nederland, Zwitserland, Pruisen en de Nederlandse en Engelse koloniën in Amerika.

De strijd tussen Hugenoten en katholieken in Frankrijk weerspiegelde ook gevechten tussen adellijke huizen.

In Amerika werd de term Hugenoten ook toegepast op Franstalige protestanten, met name calvinisten, uit andere landen, waaronder Zwitserland en België. Veel Walen (een etnische groep uit België en een deel van Frankrijk) waren calvinisten.

De bron van de naam "Huguenot" is niet bekend.

Hugenoten in Frankrijk

In Frankrijk, staat en kroon in de 16^th eeuw werden afgestemd op de rooms-katholieke kerk. De hervorming van Luther had weinig invloed, maar de ideeën van John Calvin bereikten Frankrijk en brachten de Reformatie in dat land. Geen enkele provincie en enkele steden werden expliciet protestants, maar de ideeën van Calvijn, de nieuwe bijbelvertalingen en de organisatie van gemeenten verspreidden zich vrij snel. Calvin schatte dat tegen het midden van de 16^th eeuw waren 300.000 Fransen volgelingen van zijn gereformeerde religie geworden. Calvinisten in Frankrijk waren, zo geloofden de katholieken, bezig zich te organiseren in een gewapende revolutie.

De hertog van Guise en zijn broer, kardinaal van Lotharingen, waren bijzonder gehaat, en niet alleen door de Hugenoten. Beide stonden erom bekend de macht te behouden op welke manier dan ook, waaronder moord.

Catharina van Medici, een in Italië geboren Franse koninginnenconsort die Regent werd voor haar zoon Charles IX toen haar eerste zoon jong stierf, verzette zich tegen de opkomst van de hervormde religie.

Massacre of Wassy

Op 1 maart 1562 hebben Franse troepen Hugenoten tijdens de eredienst en andere Hugenotenburgers afgeslacht in Wassy, ​​Frankrijk, in wat bekend staat als het bloedbad van Wassy (of Vassy). Francis, hertog van Guise, beval het bloedbad, naar verluidt nadat hij in Wassy was gestopt om een ​​mis bij te wonen en een groep Hugenoten in een schuur had gevonden die aanbaden. De troepen doodden 63 Hugenoten, die allemaal ongewapend waren en niet in staat waren zichzelf te verdedigen. Meer dan honderd Hugenoten raakten gewond. Dit leidde tot het uitbreken van de eerste van verschillende burgeroorlogen in Frankrijk die bekend staan ​​als de Franse godsdienstoorlogen, die meer dan honderd jaar duurde.

Jeanne en Antoine van Navarra

Jeanne d'Albret (Jeanne van Navarra) was een van de leiders van de Hugenotenpartij. Dochter van Marguerite van Navarra, ze was ook goed opgeleid. Ze was een neef van de Franse koning Henry III en was eerst getrouwd geweest met de hertog van Kleef, en toen dat huwelijk werd geannuleerd, met Antoine de Bourbon. Antoine volgde de opvolging als het regerende Huis van Valois geen erfgenamen van de Franse troon voortbracht. Jeanne werd heerser van Navarra toen haar vader stierf in 1555, en Antoine de heerser-gemalin. Met Kerstmis in 1560 kondigde Jeanne haar bekering tot het calvinistische protestantisme aan.

Jeanne van Navarra werd na het bloedbad van Wassy vuriger protestant en zij en Antoine vochten over de vraag of hun zoon als katholiek of protestant zou worden opgevoed. Toen hij met echtscheiding dreigde, liet Antoine hun zoon naar het hof van Catherine de Medici sturen.

In Vendôme waren Hugenoten in opstand en vielen de plaatselijke Romeinse kerk en Bourbon-graven aan. Paus Clement, een Avignon-paus in de 14^th eeuw, was begraven in een abdij in La Chaise-Dieu. Tijdens gevechten in 1562 tussen Hugenoten en Katholieken hebben enkele Hugenoten zijn stoffelijk overschot opgegraven en verbrand.

Antoine of Navarre (Antoine de Bourbon) vocht voor de kroon en aan de katholieke kant in Rouen toen hij werd gedood in Rouen, waar een beleg duurde van mei tot oktober van 1562. Een andere strijd in Dreux leidde tot de verovering van een leider van de Hugenoten, Louis de Bourbon, Prins van Condé.

Op 19 maart 1563 werd een vredesverdrag, de Vrede van Amboise, ondertekend.

In Navarra probeerde Jeanne religieuze tolerantie in te stellen, maar ze merkte dat ze zich steeds meer verzette tegen de familie Guise. Filips van Spanje probeerde een ontvoering van Jeanne te regelen. Jeanne reageerde door meer religieuze vrijheid voor Hugenoten uit te breiden. Ze bracht haar zoon terug naar Navarra en gaf hem een ​​protestants en militair onderwijs.

Vrede van St. Germain

Gevechten in Navarra en in Frankrijk gingen door. Jeanne richtte zich meer en meer op Hugenoten en onderbrak de Romeinse kerk ten gunste van het protestantse geloof. Een vredesverdrag uit 1571 tussen katholieken en Hugenoten leidde in maart 1572 tot een huwelijk tussen Marguerite Valois, dochter van Catherine de Medici en een Valois-erfgenaam, en Henry van Navarre, de zoon van Jeanne van Navarre. Jeanne eiste concessies voor de bruiloft, met respect voor zijn protestantse trouw. Ze stierf in juni 1572, voordat het huwelijk kon plaatsvinden.

Saint Bartholomew's Day Massacre

Charles IX was koning van Frankrijk bij het huwelijk van zijn zuster Marguerite met Henry van Navarra. Catherine de Medici bleef een krachtige invloed. De bruiloft vond plaats op 18 augustus. Veel Hugenoten kwamen naar Parijs voor deze belangrijke bruiloft.

Op 21 augustus was er een mislukte moordaanslag op Gaspard de Coligny, een Hugenotenleider. In de nacht van 23 op 24 augustus vermoordde het leger van Frankrijk op bevel van Karel IX Coligny en andere Hugenotenleiders. De moord verspreidde zich door Parijs en van daar naar andere steden en het land. Van 10.000 tot 70.000 Hugenoten werden geslacht (schattingen lopen sterk uiteen).

Deze moord verzwakte de Hugenotenpartij aanzienlijk, omdat het grootste deel van hun leiderschap was gedood. Van de overgebleven Hugenoten keerden velen terug naar het Romeinse geloof. Vele anderen werden verhard in hun verzet tegen het katholicisme, ervan overtuigd dat het een gevaarlijk geloof was.

Terwijl sommige katholieken geschokt waren door het bloedbad, geloofden veel katholieken dat de moorden moesten voorkomen dat de Hugenoten de macht zouden grijpen. In Rome waren er vieringen van de nederlaag van de Hugenoten, er werd gezegd dat Philip II van Spanje lachte toen hij het hoorde, en de keizer Maximiliaan II zou afschuwelijk zijn geweest. Diplomaten uit protestantse landen ontvluchtten Parijs, waaronder de ambassadeur van Elizabeth I van Engeland.

Henry, hertog van Anjou, was de jongere broer van de koning en hij speelde een sleutelrol bij het uitvoeren van het bloedbadplan. Zijn rol in de moorden bracht Catherine van Medici ertoe terug te stappen van haar aanvankelijke veroordeling van de misdaad, en leidde er ook toe dat ze hem de macht werd ontnomen.

Henry III en IV

Henry van Anjou volgde zijn broer op als koning en werd Henry III in 1574. Gevechten tussen katholieken en protestanten, ook onder de Franse aristocratie, markeerden zijn bewind. De "War of the Three Henries" bracht Henry III, Henry van Navarra en Henry van Guise in een gewapend conflict. Henry van Guise wilde de Hugenoten volledig onderdrukken. Henry III was voor beperkte tolerantie. Hendrik van Navarra vertegenwoordigde de Hugenoten.

Henry III liet Henry I van Guise en zijn broer Louis, een kardinaal, vermoorden in 1588, denkend dat dit zijn heerschappij zou versterken. In plaats daarvan creëerde het meer chaos. Henry III erkende Henry van Navarra als zijn opvolger. Toen vermoordde een katholieke fanaticus, Jacques Clement, Henry III in 1589, omdat hij geloofde dat hij te gemakkelijk was voor de protestanten.

Toen Hendrik van Navarra, wiens huwelijk was ontsierd door het bloedbad op St. Bartholomeus, zijn zwager opvolgde als koning Hendrik IV in 1593, bekeerde hij zich tot het katholicisme. Sommige katholieke edelen, vooral het Huis van Guise en de Katholieke Liga, probeerden iedereen die niet katholiek was, van de opvolging uit te sluiten. Henry IV geloofde blijkbaar dat de enige manier om vrede te brengen was door zich te bekeren, zogenaamd zeggend: "Parijs is zeker een mis waard."

Edict van Nantes

Henry IV, die protestant was geweest voordat hij koning van Frankrijk werd, vaardigde in 1598 het Edict van Nantes uit en verleende beperkte tolerantie aan het protestantisme in Frankrijk. Het Edict bevatte veel gedetailleerde bepalingen. Een daarvan beschermde bijvoorbeeld Franse Hugenoten tegen de Inquisitie toen ze in andere landen reisden. Terwijl het de Hugenoten beschermde, vestigde het het katholicisme als de staatsgodsdienst, en eiste het van de protestanten tienden aan de katholieke kerk, en vereiste het dat ze de katholieke huwelijksregels volgden en de katholieke feestdagen respecteerden.

Toen Henry IV werd vermoord, bevestigde Marie de Medici, zijn tweede vrouw, het bevelschrift binnen een week, waardoor een katholiek bloedbad van protestanten minder waarschijnlijk werd, en ook de kans op Hugenoten-rebellie werd verkleind.

Edict van Fontainebleau

In 1685 trok de kleinzoon van Henry IV, Louis XIV, het Edict van Nantes in. Protestanten verlieten Frankrijk in groten getale, en Frankrijk bevond zich op slechtere voorwaarden met protestantse naties eromheen.

Edict van Versailles

Ook bekend als het Edict of Tolerance, dit werd ondertekend door Louis XVI op 7 november 1787. Het herstelde de vrijheid om te protesteren bij protestanten en verminderde religieuze discriminatie.

Twee jaar later zouden de Franse revolutie en de verklaring van de rechten van de mens en de burger in 1789 volledige godsdienstvrijheid brengen.