Wat is dollar diplomatie? Definitie en voorbeelden

Dollardiplomatie is de term die wordt toegepast op het Amerikaanse buitenlands beleid onder president William Howard Taft en zijn staatssecretaris, Philander C. Knox, om de financiële stabiliteit van Latijns-Amerikaanse en Oost-Aziatische landen te waarborgen en tegelijkertijd de commerciële belangen van de VS in die regio's te vergroten.

In zijn State of the Union-adres op 3 december 1912 typeerde Taft zijn beleid als "het vervangen van dollars door kogels." Ondanks enkele successen slaagde dollar-diplomatie er niet in economische instabiliteit en revolutie te voorkomen in landen als Mexico, de Dominicaanse Republiek, Nicaragua en China. Tegenwoordig wordt de term met minachting gebruikt om te verwijzen naar de roekeloze manipulatie van buitenlandse zaken voor protectionistische financiële doeleinden.

Belangrijkste leerpunten

• Dollardiplomatie verwijst naar het Amerikaanse buitenlands beleid, gecreëerd door president William Howard Taft en staatssecretaris Philander C. Knox in 1912.
• Dollar Diplomacy wilde de worstelende economieën van Latijns-Amerikaanse en Oost-Aziatische landen versterken en tegelijkertijd de commerciële belangen van de VS in die regio's uitbreiden..
• Amerikaanse inmenging in Nicaragua, China en Mexico om Amerikaanse belangen te beschermen zijn voorbeelden van dollar-diplomatie in actie.
• Ondanks enkele successen slaagde de dollar-diplomatie er niet in om de doelstellingen vandaag negatief te gebruiken.

Amerikaans buitenlands beleid in de vroege jaren 1900

Tijdens de vroege jaren 1900 verliet de Amerikaanse regering grotendeels haar isolationistische beleid van de jaren 1800 om haar groeiende militaire en economische macht te gebruiken om haar buitenlands beleidsdoelen na te streven. In de Spaans-Amerikaanse oorlog van 1899 namen de VS de controle over de voormalige Spaanse koloniën van Puerto Rico en de Filippijnen en verhoogden ook hun invloed op Cuba.

President Theodore Roosevelt, die in 1901 aantrad, zag geen conflict tussen wat zijn critici het Amerikaanse imperialisme noemden en eisen van politieke progressieven voor sociale hervormingen thuis. Voor Roosevelt was de controle over nieuwe koloniën zelfs een manier om de Amerikaanse progressieve agenda op het westelijk halfrond te bevorderen.

In 1901 verhuisde Roosevelt om het Panamakanaal te bouwen en te besturen. Om controle over het benodigde land te krijgen, steunde Roosevelt een "onafhankelijkheidsbeweging" in Panama, resulterend in de reorganisatie van de regering onder een pro-channel Amerikaanse sympathisant.

In 1904 kon de Dominicaanse Republiek geen leningen uit verschillende Europese landen terugbetalen. Om mogelijke Europese militaire actie te voorkomen, versterkte Roosevelt de Monroe-doctrine van 1824 met zijn 'Corollary to the Monroe Doctrine', waarin stond dat de Verenigde Staten militair geweld zouden gebruiken om de orde, stabiliteit en economische welvaart in andere landen van de Westelijk halfrond. Naast verzwakking van de Europese invloed in Latijns-Amerika, vestigde Roosollt's consequentie de VS verder als 'politieagent' ter wereld. 

Het buitenlandse beleid van Roosevelt van 'zelfverzekerd ingrijpen' was niet beperkt tot Latijns-Amerika. In 1905 won hij de Nobelprijs voor de vrede voor het leiden van onderhandelingen die een einde maakten aan de eerste Russisch-Japanse oorlog. Ondanks deze ogenschijnlijke successen, dreef de terugslag van het anti-Amerikaanse geweld van de Filippijns-Amerikaanse oorlog de progressieve critici van Roosevelt ertoe zich te verzetten tegen Amerikaanse militaire interventie in buitenlandse zaken.

Taft introduceert zijn dollar diplomatie

In 1910, het eerste ambtsjaar van president Taft, bedreigde de Mexicaanse revolutie de Amerikaanse zakelijke belangen. Het was in deze atmosfeer dat Taft - met minder van Roosevelts militaristische "draag een grote stok" gebrul, zijn "dollar diplomatie" voorstelde in een poging om Amerikaanse zakelijke belangen over de hele wereld te beschermen.

William Howard Taft Campagnes vanuit een trein. Bettman / Getty Images

Nicaragua

Hoewel hij de nadruk legde op vreedzame interventie, aarzelde Taft niet om militair geweld te gebruiken toen een Midden-Amerikaanse natie zich verzette tegen zijn dollar-diplomatie. Toen Nicaraguaanse rebellen probeerden de Amerikaans-vriendelijke regering van president Adolfo Díaz omver te werpen, stuurde Taft oorlogsschepen met 2000 Amerikaanse mariniers naar de regio om de opstand neer te slaan. De opstand werd onderdrukt, de leiders werden gedeporteerd en een contingent mariniers bleef tot 1925 in Nicaragua om de regering te 'stabiliseren'.

Mexico

In 1912 was Mexico van plan om Japanse bedrijven grond te laten kopen in de Mexicaanse staat Baja California, waaronder Magdalena Bay. Uit angst dat Japan Magdalena Bay als marinebasis zou gebruiken, maakte Taft bezwaar. De Amerikaanse senator Henry Cabot Lodge verzekerde de doorgang van de Lodge Corollary naar de Monroe Doctrine en verklaarde dat de VS zou voorkomen dat een buitenlandse regering of bedrijf ergens op het westelijk halfrond grondgebied zou verwerven dat die regering "praktische macht van controle" zou kunnen geven. met de Lodge Corollary verliet Mexico zijn plannen.

China

Taft probeerde vervolgens China te helpen de toenemende militaire aanwezigheid van Japan te weerstaan. Aanvankelijk slaagde hij erin China te helpen internationale leningen te verkrijgen om zijn spoorwegsysteem uit te breiden. Toen hij echter probeerde Amerikaanse bedrijven te helpen betrokken te raken bij Mantsjoerije, waren Japan en Rusland - nadat ze gedeelde controle over het gebied in de Russisch-Japanse oorlog hadden gewonnen - woedend en stortte het plan van Taft in. Dit falen van de dollar-diplomatie legde de beperkingen bloot van de wereldwijde invloed van de Amerikaanse regering en de kennis van internationale diplomatie.

Impact en Legacy

Hoewel het minder afhankelijk was van militaire interventie dan het buitenlands beleid van Theodore Roosevelt, deed de dollar-diplomatie van Taft de Verenigde Staten meer kwaad dan goed. Nog steeds geplaagd door buitenlandse schulden, gingen de Midden-Amerikaanse landen de Amerikaanse inmenging kwalijk nemen en anti-Amerikaanse nationalistische bewegingen bevorderen. In Azië verhoogde het verzuim van Taft om het conflict tussen China en Japan over Manchuria op te lossen de spanningen tussen Japan en de Verenigde Staten verder op, terwijl Japan zijn militaire macht in de hele regio kon opbouwen.

Zich bewust van het falen van de dollar-diplomatie, had de Taft-administratie het verlaten tegen de tijd dat president Woodrow Wilson aantrad in maart 1913. Terwijl hij probeerde de Amerikaanse suprematie in Midden-Amerika te handhaven, verwerpt Wilson de dollar-diplomatie en vervangt deze door zijn 'moraal' diplomatie ', die VS alleen steun bood aan landen die Amerikaanse idealen deelden.

Bronnen en verdere referentie

• "Dollar Diplomacy, 1909-1913." Ministerie van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten.
• Langley, Lester D. "." The Banana Wars: United States Intervention in the Caribbean, 1898-1934 Rowman & Littlefield Publishers (2001).
• Beede, Benjamin. 'De oorlog van 1898 en Amerikaanse interventies, 1898 tot 1934.' p. 376. Books.google.com.
• Bailey, Thomas A. (1933). "." De loge Corollary to the Monroe Doctrine De Academie voor Politicologie