Een appositive - een zelfstandig naamwoord of zelfstandig naamwoord zin die een ander zelfstandig naamwoord identificeert of hernoemt - is een handige manier om details aan een zin toe te voegen. De term komt van het Latijnse woord voor "dichtbij plaatsen" en een appositive verschijnt meestal direct achter het woord of de zin die het hernoemt.
Je hebt zojuist een voorbeeld van een appositive gezien in de eerste zin van dit artikel. Vanaf de opening van George Orwell's essay "A Hanging" zijn er nog twee:
Een paar alinea's later plaatst Orwell een paar appositives om een ander personage te identificeren:
Francis, [1] de hoofdbewaarder, [2] een dikke Dravidiaan in een wit boorpak en gouden bril, zwaaide met zijn zwarte hand.
In elk van de zinnen van Orwell kan de appositive worden vervangen door het zelfstandig naamwoord dat het hernoemt (cellen, Hindu, Francis). Of het kan worden verwijderd zonder de basisbetekenis van de zin te wijzigen. Deze appositieven zijn vertekend door komma's en zijn niet-beperkend.
In sommige gevallen kan een appositive worden gezien als een vereenvoudigde bijvoeglijke bijzin (een woordgroep die begint met wie of welke). Deze volgende zin is bijvoorbeeld gebaseerd op een adjectiefclausule om het onderwerp te identificeren, beul:
De beul, die een grijsharige veroordeelde was in het witte uniform van de gevangenis, wachtte naast de machine.
Bekijk nu de originele versie van George Orwell van de zin, met de adjectiefclausule teruggebracht tot een meer beknopte inhoud:
De beul, een grijsharige veroordeelde in het witte uniform van de gevangenis, wachtte naast de machine.
Op deze manier bekeken, bieden appositieven een manier om de rommel in ons schrijven te verminderen. En dat moet je toegeven dat het een handig apparaatje is - een compacte grammaticale structuur.
DE VOLGENDE
Zie Hoe maak je zinnen met appositieven voor een meer gedetailleerde bespreking van appositieven.