Wat is een antagonist?

Een antagonist in de literatuur is meestal een personage of een groep personages die zich verzetten tegen de hoofdpersoon van het verhaal, die bekend staat als de hoofdpersoon. Een antagonist kan ook een kracht of instelling zijn, zoals een regering, waarmee de protagonist moet vechten. Een eenvoudig voorbeeld van een antagonist is Lord Voldemort, de beruchte duistere tovenaar in de Harry Potter-romans van J.K. Rowling. De term "antagonist" komt van het Griekse woord antagonistēs, wat 'tegenstander', 'concurrent' of 'rivaal' betekent.

Belangrijkste afhaalrestaurants: antagonisten

• Een antagonist in de literatuur is meestal een personage of personages die zich verzetten tegen de hoofdpersoon van het verhaal, die bekend staat als de hoofdrolspeler.
• Antagonisten kunnen ook krachten, evenementen, organisaties of wezens zijn.
• Antagonisten dienen vaak als foliekarakters voor protagonisten.
• Niet alle tegenstanders zijn 'schurken'.
• De echte antagonist is altijd de basisbron of oorzaak van het conflict in het verhaal.

Hoe schrijvers antagonisten gebruiken

Conflict - een goed gevecht - is waarom we lezen of kijken. Wie houdt er niet van om van een held te houden en een schurk te haten? Schrijvers gebruiken de relatie antagonist versus protagonist om conflicten te creëren.

Nadat de hoofdrolspeler 'good guy' worstelt om de 'slechterik'-antagonist te overleven, wordt de plot meestal afgesloten met de nederlaag van de antagonist of de tragische ondergang van de hoofdrolspeler. Antagonisten dienen vaak als foliekarakters voor protagonisten door de kwaliteiten en waarden te belichamen die het vuur van conflict tussen hen voeden.

De protagonist-antagonist relatie kan zo simpel zijn als een held versus een schurk. Maar omdat die formule te voorspelbaar kan worden, creëren auteurs vaak verschillende soorten antagonisten om verschillende soorten conflicten te creëren.

Iago

Als de meest voorkomende vorm van antagonist, probeert de 'slechterik'-slechterik - gedreven door kwade of egoïstische bedoelingen - de' good guy'-protagonist te belemmeren of stoppen.

In het stuk 'Othello' van William Shakespeare wordt de heldhaftige soldaat Othello tragisch verraden door zijn eigen standaarddrager en beste vriend, de verraderlijke Iago. Een van de bekendste tegenstanders in de literatuur, Iago is erop uit Othello en zijn vrouw Desdemona te vernietigen. Iago misleidt Othello ten onrechte door te geloven dat de altijd trouwe Desdemona hem heeft bedrogen en overtuigt hem uiteindelijk om haar te vermoorden.

Op een bepaald punt in het stuk plant Iago de twijfels over de trouw van Desdemona in Othello's geest door hem te waarschuwen voor het beruchte 'groene-ogen-monster' of jaloezie.

O, pas op, mijn heer, van jaloezie;

Het is het monster met de groene ogen, dat bespot

Het vlees waar het zich aan voedt. Die hoorndrager leeft in gelukzaligheid,

Wie, zeker van zijn lot, niet van zijn kwaaddoener houdt:

Maar o, welke verdomde minuten vertelt hij hem

Wie dotes, maar twijfelt, vermoedt, maar toch sterk liefheeft!

In de overtuiging dat Iago een loyale vriend is, begrijpt Othello de echte motivatie van Iago niet, om hem te overtuigen om Desdemona te vermoorden uit ongeplaatste jaloezie en de rest van zijn leven te leven in ellende over zijn tragische fout. Nu dat is een schurk.

Mr. Hyde

In de klassieke roman van Robert Louis Stevenson uit 1886 'The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde', is Dr. Jekyll de hoofdrolspeler. Zijn eigen alternatieve persoon, Mr. Hyde, is de tegenstander. Door zijn weergave van de huiveringwekkende, onvoorspelbare transformaties van de deugdzame Dr. Jekyll in de moorddadige Mr. Hyde, portretteert Stevenson de oorlog om controle tussen de 'engel' en de 'duivel' die hij beweert in alle mensen te leven.

Dit concept van de interne antagonist komt misschien het best tot uitdrukking in dit citaat uit hoofdstuk 10, waarin Dr. Jekyll begint te beseffen dat hij wordt verteerd door de slechte kant van zijn eigen persona:

Met elke dag, en van beide kanten van mijn intelligentie, het morele en het intellectuele, kwam ik dus steeds dichter bij de waarheid, door wiens gedeeltelijke ontdekking ik ben gedoemd tot zo'n vreselijke schipbreuk: die man is niet echt één, maar echt twee.

Walter White in 'Breaking Bad'

In de veelgeprezen AMC Network TV-serie "Breaking Bad" is Walter White een klassiek voorbeeld van een heldhaftige tegenstander. Walter, leraar scheikunde op de middelbare school, ontdekt dat hij sterft aan longkanker. Hij wendt zich tot het maken en verkopen van de illegale drug crystal meth om de toekomstige financiële stabiliteit van zijn gezin te waarborgen. Naarmate zijn criminele vaardigheden verbeteren, wordt Walter fantastisch succesvol, rijk en gevaarlijk. Hij omarmt zijn schurken, tegelijkertijd afstotende en boeiende kijkers.

Wanneer de vrouw van Walter, Skyler, hoort van het geheime leven van haar man, drukt ze haar angsten uit voor zijn veiligheid. In de volgende passage toont Walter zijn onverwachte trots op zijn criminele dapperheid, blaffend naar haar:

Ik loop geen gevaar, Skyler. Ik ben het gevaar. Een man opent zijn deur en wordt neergeschoten en jij denkt dat aan mij? Nee. Ik ben degene die klopt!

In de laatste aflevering van het verhaal geeft Walter aan zichzelf toe dat bezorgdheid over de financiële toekomst van zijn gezin slechts een excuus was geweest voor zijn acties:

"Ik deed het voor mij," zei hij. "Ik vond het leuk. Ik was er goed in. En ik was echt ... Ik leefde. "

The Party and Big Brother in '1984'

In zijn klassieke dystopische roman, '1984', gebruikt George Orwell een foliekarakter genaamd O'Brien om de echte tegenstanders van het verhaal te onthullen: een tirannieke regering die de 'partij' wordt genoemd en het alomtegenwoordige burgerbewakingssysteem 'Big Brother'.

Als partijmedewerker wordt O'Brien toegewezen om de hoofdrolspeler van het verhaal, een burger genaamd Winston, te overtuigen om de zielzuigende ideologie van de partij te omarmen door mentale en fysieke marteling.

Na een van zijn lange martelsessies vertelt O'Brien aan Winston:

Maar altijd - vergeet dit niet, Winston - zal er altijd de intoxicatie van macht zijn, die constant toeneemt en steeds subtieler wordt. Altijd, op elk moment, zal er de spanning van de overwinning zijn, het gevoel van vertrappen op een vijand die hulpeloos is. Als je een beeld van de toekomst wilt, stel je dan een boot voor die op een menselijk gezicht stampt - voor altijd.

Niet-menselijke antagonisten

Tegenstanders zijn niet altijd mensen. In de roman "The Last Battle" van C.S. Lewis orkestreert een verraderlijke aap met de naam "Shift" gebeurtenissen die resulteren in de laatste dagen van het land Narnia. In het Bijbelboek Genesis verleidt een niet nader genoemde slang Adam en Eva om de verboden vrucht te eten en zo de 'oorspronkelijke zonde' van de mensheid te plegen. Natuurrampen, zoals aardbevingen, stormen, branden, plagen, hongersnoden en asteroïden zijn andere vaak gezien, niet-levende antagonisten.

De misvatting van de schurk

Een schurk is altijd een 'kwaadaardig' karakter, maar zoals in de voorgaande voorbeelden wordt getoond, zijn niet alle tegenstanders noodzakelijkerwijs slechte of zelfs echte schurken. Hoewel de termen "schurk" en "antagonist" soms door elkaar worden gebruikt, is dit niet altijd waar. In alle verhalen is de belangrijkste oorzaak van het conflict de ware antagonist.

bronnen

Bulman, Colin. "Creatief schrijven: een handleiding en een verklarende woordenlijst voor fictief schrijven." 1e editie, Polity, 7 december 2006. 

"Protagonist versus Antagonist - wat is het verschil?" WritingExplained, 2019. 

"Robert Louis Stevenson." Poetry Foundation, 2019, Chicago, IL.

"Dingen die je misschien niet hebt opgemerkt over Lord Voldemort." Pottermore, Wizarding World Digital, 19 maart 2018.