War of 1812 Surprises at Sea & Ineptitude on Land

Oorzaken van de oorlog van 1812 | Oorlog van 1812: 101 | 1813: Succes op Lake Erie, besluiteloosheid elders

Naar Canada

Met de oorlogsverklaring in juni 1812 begon de planning in Washington om het noorden te veroveren tegen het Britse Canada. De heersende gedachte in veel van de Verenigde Staten was dat de verovering van Canada een eenvoudige en snelle operatie zou zijn. Dit werd ondersteund door het feit dat de VS een bevolking van ongeveer 7,5 miljoen inwoners hadden, terwijl Canada slechts 500.000 inwoners telde. Van dit kleinere aantal was een groot percentage Amerikanen die naar het noorden waren verhuisd, evenals de Franse bevolking van Quebec. De regering-Madison geloofde dat veel van deze twee groepen naar de Amerikaanse vlag zouden trekken zodra de troepen de grens overstaken. Voormalig president Thomas Jefferson geloofde inderdaad dat het veilig stellen van Canada een eenvoudige 'kwestie van marcheren' was.

Ondanks deze optimistische voorspellingen ontbrak het Amerikaanse leger aan de commandostructuur om een ​​invasie effectief uit te voeren. Het kleine oorlogsdepartement, geleid door minister van oorlog William Eustis, bestond uit slechts elf junior griffiers. Bovendien was er geen duidelijk schema voor hoe reguliere officieren met hun tegenhangers van milities moesten omgaan en wiens rang voorrang had. Bij het bepalen van een strategie om vooruit te komen, waren de meesten het erover eens dat het doorsnijden van de St. Lawrence-rivier zou leiden tot de capitulatie van Upper Canada (Ontario). De ideale methode om dit te bereiken was door de verovering van Quebec. Dit idee werd uiteindelijk verworpen omdat de stad zwaar was versterkt en velen zich de mislukte campagne herinnerden om de stad in 1775 te veroveren. Bovendien zou elke beweging tegen Quebec vanuit New England moeten worden gelanceerd waar de steun voor de oorlog bijzonder zwak was.

In plaats daarvan koos president James Madison ervoor om een ​​plan goed te keuren dat werd voorgesteld door majoor-generaal Henry Dearborn. Dit vroeg om een ​​aanval met drie tanden in het noorden, waarvan er één de Lake Champlain-gang opreed om Montreal te nemen, terwijl een andere naar Upper Canada trok door de Niagara-rivier over te steken tussen de meren Ontario en Erie. Een derde stuwkracht zou in het westen komen, waar Amerikaanse troepen vanuit Detroit naar het oosten naar Upper Canada zouden oprukken. Dit plan had als bijkomend voordeel dat twee offensieven zouden vertrekken uit sterk War Hawk-territorium waarvan werd verwacht dat het een sterke bron van troepen zou zijn. De hoop was om alle drie de aanvallen tegelijkertijd te laten beginnen met als doel het kleine aantal Britse troepen gestationeerd in Canada uit te rekken. Deze coördinatie is mislukt (kaart).

Ramp in Detroit

De troepen voor het meest westelijke offensief waren in beweging voorafgaand aan de oorlogsverklaring. Brigadegeneraal William Hull vertrok vanuit Urbana, OH met ongeveer 2.000 man in noordelijke richting naar Detroit. Toen hij de Maumee-rivier bereikte, kwam hij de schoener tegen Cuyahoga. Aan boord van zijn zieken en gewonden, stuurde Hull de schoener over Lake Erie naar Detroit. Tegen de wensen van zijn staf die vreesde voor de verovering van het schip toen het Brits Fort Malden passeerde, had Hull ook de volledige registers van zijn leger aan boord geplaatst. Tegen de tijd dat zijn leger Detroit bereikte op 5 juli, had hij vernomen dat de oorlog was uitgeroepen. Hij werd ook geïnformeerd dat Cuyahoga was gevangen genomen. De gevangen papieren van Hull werden doorgestuurd naar generaal-majoor Isaac Brock, die het bevel voerde over Britse troepen in Opper-Canada. Onverschrokken stak Hull de Detroit River over en gaf een pompeuze verklaring af waarin hij de bevolking van Canada meedeelde dat ze vrij waren van Britse onderdrukking.

Hij drukte de oostelijke oever af en bereikte Fort Malden, maar ondanks een groot numeriek voordeel viel hij het niet aan. Al snel ontstonden er problemen voor Hull toen de verwachte steun van het Canadese volk niet uitkwam en 200 van zijn Ohio-milities weigerden de rivier over te steken naar Canada en verklaarden dat ze alleen op Amerikaans grondgebied zouden vechten. Toen hij zich zorgen maakte over zijn uitgebreide bevoorradingslijnen terug naar Ohio, stuurde hij een troepenmacht onder majoor Thomas Van Horn om een ​​wagentrein in de buurt van de rivier de Raisin te ontmoeten. Ze gingen naar het zuiden en werden aangevallen en teruggebracht naar Detroit door Indiaanse krijgers onder leiding van de gevreesde Shawnee-leider Tecumseh. Compleet deze moeilijkheden, ontdekte Hull al snel dat Fort Mackinac zich op 17 juli had overgegeven. Het verlies van het fort gaf de Britse controle over de bovenste Grote Meren. Als gevolg hiervan beval hij de onmiddellijke evacuatie van Fort Dearborn aan Lake Michigan. Vertrekkend op 15 augustus werd het terugtrekkende garnizoen snel aangevallen door indianen onder leiding van de Potawatomi-chef Black Bird en verloor het zware verliezen.

In de overtuiging dat zijn situatie ernstig was, trok Hull zich op 8 augustus terug over de Detroit River te midden van geruchten dat Brock met een grote troepenmacht vooruitging. De manoeuvre leidde ertoe dat veel van de militieleiders vroegen om verwijdering van Hull. Brock reed naar de Detroit River met 1.300 man (waaronder 600 indianen) en gebruikte verschillende manieren om Hull te overtuigen dat zijn strijdkrachten veel groter waren. Hull hield zijn grotere commando in Fort Detroit en bleef inactief toen Brock een bombardement begon vanaf de oostelijke oever van de rivier. Op 15 augustus riep Brock Hull op zich over te geven en impliceerde hij dat als de Amerikanen zouden weigeren en er een gevecht zou ontstaan, hij de mannen van Tecumseh niet zou kunnen beheersen. Hull weigerde deze eis maar werd geschokt door de dreiging. De volgende dag, nadat een granaat de bende van de officieren had geraakt, gaf Hull, zonder zijn officieren te raadplegen, Fort Detroit en 2.493 mannen over zonder een gevecht. In één snelle campagne hadden de Britten de Amerikaanse verdediging in het noordwesten effectief vernietigd. De enige overwinning vond plaats toen de jonge kapitein Zachary Taylor erin slaagde Fort Harrison in de nacht van 4 op 5 september vast te houden.

Oorzaken van de oorlog van 1812 | Oorlog van 1812: 101 | 1813: Succes op Lake Erie, besluiteloosheid elders

Oorzaken van de oorlog van 1812 | Oorlog van 1812: 101 | 1813: Succes op Lake Erie, besluiteloosheid elders

De leeuwenstaart draaien

Toen de oorlog in juni 1812 begon, bezat de jonge Amerikaanse marine minder dan vijfentwintig schepen, waarvan de grootste fregatten waren. Tegenover deze kleine troepenmacht stond de Koninklijke Marine die bestond uit meer dan duizend schepen met meer dan 151.000 manschappen. Bij gebrek aan de schepen van de lijn die nodig zijn voor vlootacties, begon de Amerikaanse marine aan een campagne van guerre de course en voerde Britse oorlogsschepen uit wanneer dit praktisch was. Ter ondersteuning van de Amerikaanse marine werden honderden brieven van merk uitgegeven aan Amerikaanse kapiteins met als doel de Britse handel te verlammen.

Met nieuws over de nederlagen aan de grens, keek de regering Madison naar de zee voor positieve resultaten. De eerste hiervan vond plaats op 19 augustus, toen kapitein Isaac Hull, neef van de beschande generaal, USS nam Grondwet (44 kanonnen) in de strijd tegen HMS Guerriere (38). Na een scherp gevecht bewees Hull de overwinning en werd kapitein James Dacres gedwongen zijn schip over te geven. Terwijl de strijd woedde, verschillende Guerriere's kanonskogels teruggekaatst Grondwet's dikke levende eiken planken die het schip de bijnaam "Old Ironsides" geven. Terugkerend naar Boston, werd Hull als een held gered. Dit succes werd al snel gevolgd op 25 oktober toen Captain Stephen Decatur en USS Verenigde Staten (44) gevangen HMS Macedonisch (38). Terugkerend naar New York met zijn prijs, Macedonisch werd gekocht bij de Amerikaanse marine en Decatur sloot zich aan bij Hull als een nationale held.

Hoewel de Amerikaanse marine het verlies van de USSloop heeft doorstaan Wesp (18) in oktober, toen het werd genomen door HMS Poictiers (74) na een succesvolle actie tegen HMS dartelen (18), het jaar eindigde op een hoge noot. Met Hull op verlof, USS Grondwet zeilde naar het zuiden onder het commando van kapitein William Bainbridge. Op 29 december kwam hij HMS tegen Java (38) voor de Braziliaanse kust. Hoewel hij de nieuwe gouverneur van India droeg, verhuisde kapitein Henry Lambert om in dienst te nemen Grondwet. Terwijl de gevechten woedden, walgde Bainbridge zijn tegenstander en dwong Lambert zich over te geven. Hoewel van weinig strategisch belang, versterkten de drie fregatoverwinningen het vertrouwen van de jonge Amerikaanse marine en trokken de opvliegende geesten van het publiek op. Verbluft door de nederlagen begreep de Royal Navy dat de Amerikaanse fregatten groter en sterker waren dan de hunne. Dientengevolge werden er bevelen uitgegeven dat Britse fregatten zouden moeten proberen acties met één schip met hun Amerikaanse tegenhangers te vermijden. Er zijn ook inspanningen gedaan om de vijandelijke schepen in de haven te houden door de Britse blokkade van de Amerikaanse kust aan te scherpen.

Allemaal verkeerd langs de Niagara

Onshore bleven de gebeurtenissen in het veld tegen de Amerikanen ingaan. Aangestuurd om de aanval op Montreal te leiden, dalliseerde het grootste deel van de val troepen op en eindigde de grens niet tegen het einde van het jaar. Langs de Niagara gingen de inspanningen vooruit, maar langzaam. Terugkerend naar Niagara na zijn succes in Detroit, ontdekte Brock dat zijn superieur, luitenant-generaal Sir George Prevost Britse troepen had opgedragen een defensieve houding aan te nemen in de hoop dat het conflict diplomatiek kon worden opgelost. Als gevolg hiervan was er een wapenstilstand langs de Niagara waardoor de Amerikaanse generaal-majoor Stephen van Rensselaer versterkingen kon ontvangen. Een belangrijke generaal in de New Yorkse militie, van Rensselaer was een populaire federistische politicus die was aangesteld om het Amerikaanse leger te voeren voor politieke doeleinden.

Als zodanig hadden verschillende reguliere officieren, zoals brigadegeneraal Alexander Smyth, commandant bij Buffalo, problemen met het aannemen van bevelen van hem. Met het einde van de wapenstilstand op 8 september begon Van Rensselaer plannen te maken om de Niagara-rivier over te steken vanaf zijn basis in Lewiston, NY om het dorp Queenston en de nabijgelegen hoogten te veroveren. Om deze inspanning te ondersteunen, kreeg Smyth de opdracht om Fort George over te steken en aan te vallen. Nadat hij alleen stilte van Smyth had ontvangen, stuurde van Rensselaer extra orders met de eis dat hij zijn mannen naar Lewiston zou brengen voor een gecombineerde aanval op 11 oktober.

Hoewel van Rensselaer klaar was om te staken, leidde zwaar weer tot uitstel van de inspanning en keerde Smyth met zijn mannen terug naar Buffalo nadat hij onderweg was vertraagd. Na deze mislukte poging te hebben opgemerkt en rapporten te ontvangen dat de Amerikanen zouden aanvallen, gaf Brock bevelen aan de lokale milities om zich te vormen. In de minderheid waren de troepen van de Britse commandant ook verspreid over de lengte van de Niagara-grens. Met het weer opruimen koos van Rensselaer ervoor om op 13 oktober een tweede poging te wagen. Inspanningen om de 1.700 mannen van Smyth toe te voegen mislukten toen hij van Rensselaer liet weten dat hij pas op de 14e kon aankomen.

Op 13 oktober staken de leidende elementen van het leger van Van Rensselaer enig succes tijdens de vroege delen van de Slag om Queenston Heights. Brock bereikte het slagveld, leidde een tegenaanval tegen de Amerikaanse linies en werd gedood. Met extra Britse troepen op het toneel, probeerde Van Rensselaer versterkingen te sturen, maar veel van zijn milities weigerden de rivier over te steken. Als gevolg hiervan werden Amerikaanse troepen op Queenston Heights, onder leiding van luitenant-kolonel Winfield Scott en militie-brigadegeneraal William Wadsworth overweldigd en gevangen genomen. Nadat hij meer dan 1.000 man had verloren in de nederlaag, nam Van Rensselaer ontslag en werd vervangen door Smyth.

Met de conclusie van 1812 hadden Amerikaanse pogingen om Canada binnen te vallen op alle fronten gefaald. Het Canadese volk, waarvan de leiders in Washington hadden gedacht dat het tegen de Britten zou opstaan, had in plaats daarvan bewezen dat het een sterke verdediger van hun land en de kroon was. In plaats van een eenvoudige mars naar Canada en overwinning, zag de eerste zes maanden van oorlog de Noordwestgrens in gevaar van instorting en patstelling elders. Het zou een lange winter worden aan de zuidkant van de grens.

Oorzaken van de oorlog van 1812 | Oorlog van 1812: 101 | 1813: Succes op Lake Erie, besluiteloosheid elders