De geschiedenis van dood en begrafenisgebruiken

De dood is altijd gevierd en gevreesd. Al in 60.000 v.Chr. Begroeven mensen hun doden met ritueel en ceremonie. Onderzoekers hebben zelfs bewijs gevonden dat Neanderthalers hun doden begraven met bloemen, net zoals wij dat tegenwoordig doen.

De geesten behagen

Veel vroege begrafenisrituelen en gebruiken werden toegepast om de levenden te beschermen, door de geesten te sussen waarvan werd gedacht dat ze de dood van de persoon hadden veroorzaakt. Zulke spookbeschermingsrituelen en bijgeloof hebben sterk gevarieerd met tijd en plaats, evenals met religieuze perceptie, maar velen zijn nog steeds in gebruik vandaag. Men gelooft dat de gewoonte om de ogen van de overledene te sluiten op deze manier is begonnen, gedaan in een poging een "venster" te sluiten van de levende wereld naar de geestenwereld. Het bedekken van het gezicht van de overledene met een laken komt van heidense overtuigingen dat de geest van de overledene ontsnapte door de mond. In sommige culturen werd het huis van de overledene verbrand of vernietigd om te voorkomen dat zijn geest terugkeerde; in andere gevallen werden de deuren ontgrendeld en werden vensters geopend om ervoor te zorgen dat de ziel kon ontsnappen.

In Europa en Amerika in de 19e eeuw werden de doden eerst uit de voeten van het huis gedragen, om te voorkomen dat de geest terugkijkte in het huis en een ander familielid wenkte hem te volgen, of zodat hij niet kon zien waar hij ging en zou niet kunnen terugkeren. Spiegels waren ook bedekt, meestal met zwarte crêpe, zodat de ziel niet vast zou komen te zitten en niet in staat zou worden over te gaan naar de andere kant. Gezinsfoto's werden soms ook omgekeerd om te voorkomen dat naaste familieleden en vrienden van de overledene bezeten werden door de geest van de doden.

Sommige culturen namen hun angst voor geesten tot het uiterste. De Saksen uit het vroege Engeland sneden de voeten van hun doden af, zodat het lijk niet meer kon lopen. Sommige Aboriginal-stammen namen de nog meer ongebruikelijke stap om het hoofd van de doden af ​​te snijden, denkend dat dit de geest te druk zou maken om naar zijn hoofd te zoeken om zich zorgen te maken over de levenden.

Begraafplaats & Begrafenis

Begraafplaatsen, de laatste stop op onze reis van deze wereld naar de volgende, zijn monumenten (bedoeld voor de woordspeling!) Voor enkele van de meest ongewone rituelen om geesten af ​​te weren, en de thuisbasis van enkele van onze donkerste, meest angstaanjagende legendes en overleveringen. Het gebruik van grafstenen kan teruggrijpen op de overtuiging dat geesten kunnen worden verzwaard. Mazes die bij de ingang van veel oude graven worden gevonden, zijn vermoedelijk gebouwd om te voorkomen dat de overledene als een geest terugkeert naar de wereld, omdat werd aangenomen dat geesten alleen in een rechte lijn konden reizen. Sommige mensen vonden het zelfs noodzakelijk dat de begrafenisstoet via een ander pad terugkeerde dan het pad dat met de overledene was ingenomen, zodat de geest van de vertrokkene hen niet naar huis kon volgen.

Sommige van de rituelen die we nu beoefenen als een teken van respect voor de overledene, kunnen ook geworteld zijn in angst voor geesten. Slagen op het graf, het schieten van geweren, rouwklokken en geweeklaag werden allemaal door sommige culturen gebruikt om andere geesten op de begraafplaats weg te jagen.

Op veel begraafplaatsen zijn de meeste graven zo georiënteerd dat de lichamen met hun hoofd in het westen en hun voeten in het oosten liggen. Deze zeer oude gewoonte lijkt voort te komen bij de heidense zonaanbidders, maar wordt voornamelijk toegeschreven aan christenen die geloven dat de laatste dagvaarding voor het oordeel uit het oosten zal komen.

Sommige Mongoolse en Tibetaanse culturen staan ​​bekend om het beoefenen van 'luchtbegrafenis', waarbij het lichaam van de overledene op een hoge, onbeschermde plek wordt geplaatst om te worden geconsumeerd door dieren in het wild en de elementen. Dit maakt deel uit van het boeddhistische geloof van Vajrayana van 'transmigratie van geesten', dat leert dat het respecteren van het lichaam na de dood onnodig is, omdat het slechts een leeg vat is.