Is liegen ooit moreel toegestaan? Hoewel liegen kan worden gezien als een bedreiging voor het maatschappelijk middenveld, lijken er verschillende gevallen te zijn waarin liegen de meest intuïtieve morele optie lijkt. Trouwens, als een voldoende brede definitie van 'liegen' wordt gebruikt, lijkt het volkomen onmogelijk om aan leugens te ontsnappen, hetzij vanwege gevallen van zelfbedrog of vanwege de sociale constructie van onze persona. Laten we die zaken nader bekijken.
Wat liegen is in de eerste plaats controversieel. Recente discussie over het onderwerp heeft vier standaard voorwaarden voor liegen geïdentificeerd, maar geen van hen lijkt echt te werken.
Laten we, rekening houdend met de moeilijkheden bij het geven van een exacte definitie van liegen, beginnen met de belangrijkste morele vraag hierover: moet liegen altijd worden veracht?
Liegen wordt door auteurs zoals Kant gezien als een bedreiging voor het maatschappelijk middenveld. Een samenleving die leugens tolereert - zo luidt het argument - is een samenleving waarin vertrouwen wordt ondermijnd en daarmee het gevoel van collectiviteit.
In de Verenigde Staten, waar liegen als een belangrijke ethische en juridische fout wordt beschouwd, is het vertrouwen in de overheid wellicht groter dan in Italië, waar liegen veel meer wordt getolereerd. Machiavelli reflecteerde onder andere eeuwen geleden op het belang van vertrouwen. Toch concludeerde hij ook dat bedriegen in sommige gevallen de beste optie is. Hoe kan dat zijn?
Een eerste, minder controversieel soort gevallen waarin liegen wordt getolereerd, omvat zogenaamde 'witte leugens'. In sommige omstandigheden lijkt het beter om een kleine leugen te vertellen dan iemand onnodig zorgen te maken, verdrietig te worden of momentum te verliezen. Hoewel dergelijke acties vanuit het standpunt van de Kantiaanse ethiek moeilijk te onderschrijven lijken, bieden ze een van de meest duidelijke argumenten voor het consequentialisme.
Beroemde bezwaren tegen het Kantiaanse absolute morele verbod op liegen komen echter ook voort uit de overweging van meer dramatische scenario's. Hier is een type scenario. Als je door een leugen te vertellen aan sommige nazi-soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog, je iemands leven had kunnen redden, zonder dat er extra schade werd toegebracht, lijkt het erop dat je had moeten liegen. Of overweeg de situatie waarin iemand woedend, uit de hand gelopen, je vraagt waar ze een kennis van je kan vinden, zodat ze die kennis kan doden; je weet waar de kennis is en liegen zal je vriend helpen kalmeren: moet je de waarheid vertellen?
Als je er eenmaal aan begint te denken, zijn er tal van omstandigheden waarin liegen moreel excuseerbaar lijkt. En inderdaad, het is typisch moreel verontschuldigd. Nu is er natuurlijk een probleem: wie moet zeggen of het scenario u uitsluit van liegen??
Er zijn tal van omstandigheden waarin mensen zichzelf lijken te overtuigen van een excuus om een bepaalde manier van handelen te volgen, terwijl ze dat in de ogen van hun leeftijdsgenoten eigenlijk niet zijn. Een groot deel van die scenario's kan betrekking hebben op dat fenomeen dat zelfbedrog wordt genoemd. Lance Armstrong heeft misschien net een van de grimmigste gevallen van zelfbedrog verschaft die we kunnen bieden. Maar wie zegt dat je jezelf zelf bedriegt?
Door de moraliteit van liegen te willen beoordelen, hebben we ons misschien geleid naar een van de moeilijkste sceptische landen om te doorkruisen.
Niet alleen liegen kan worden gezien als het resultaat van zelfbedrog, misschien een onvrijwillige uitkomst. Als we onze definitie van wat een leugen is misschien verbreden, zien we dat leugens diep in onze samenleving zijn ingebed. Kleding, make-up, plastische ingrepen, ceremonies: veel aspecten van onze cultuur zijn manieren om te "maskeren" hoe bepaalde dingen eruit zouden zien. Carnaval is misschien wel het feest dat het best omgaat met dit fundamentele aspect van het menselijk bestaan. Voordat je alle leugens veroordeelt, denk daarom opnieuw na.