Het element van ruimte in artistieke media

Ruimte, als een van de klassieke zeven elementen van de kunst, verwijst naar de afstanden of gebieden rond, tussen en binnen componenten van een stuk. Ruimte kan zijn positief of negatief, Open of Gesloten, oppervlakkig of diep, en tweedimensionale of driedimensionaal. Soms wordt ruimte niet expliciet in een stuk gepresenteerd, maar de illusie ervan wel.

Gebruik van de ruimte in art

De Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright zei ooit dat "Ruimte de adem van kunst is." Wat Wright bedoelde was dat, in tegenstelling tot veel van de andere elementen van kunst, ruimte wordt gevonden in bijna elk gemaakt kunstwerk. Schilders impliceren ruimte, fotografen vangen ruimte, beeldhouwers vertrouwen op ruimte en vorm, en architecten bouwen ruimte. Het is een fundamenteel element in elk van de beeldende kunst.

Ruimte geeft de kijker een referentie voor het interpreteren van een kunstwerk. U kunt bijvoorbeeld een object groter dan een ander tekenen om te suggereren dat het dichter bij de kijker staat. Evenzo kan een stukje milieukunst worden geïnstalleerd op een manier die de kijker door de ruimte leidt.

Andrew Wyeth (Amerikaans, 1917-2009). Christina's World, 1948. Andrew Wyeth, The Museum of Modern Art, New York.

In zijn schilderij van Christina's World uit 1948, contrasteerde Andrew Wyeth de grote ruimtes van een geïsoleerde boerderij met een vrouw die er naar toe reikte. De Franse kunstenaar Henri Matisse gebruikte vlakke kleuren om ruimtes te creëren in zijn Red Room (Harmony in Red), 1908.

Negatieve en positieve ruimte

Kunsthistorici gebruiken de term positieve ruimte om te verwijzen naar het onderwerp van het stuk zelf - de bloemenvaas in een schilderij of de structuur van een sculptuur. Negatieve ruimte verwijst naar de lege ruimtes die de kunstenaar rondom, tussen en binnen de onderwerpen heeft gecreëerd.

Heel vaak beschouwen we positief als licht en negatief als donker. Dit geldt niet noodzakelijk voor elk kunstwerk. U kunt bijvoorbeeld een zwarte beker op een wit canvas schilderen. We zouden de beker niet noodzakelijk negatief noemen omdat het het onderwerp is: de zwarte waarde is negatief, maar de ruimte van de beker is positief.

Openingsruimten

Buitensculptuur van Henry Moore is een van de verschillende werken van verschillende kunstenaars, gerangschikt op het terrein van het Yorkshire Sculpture Park, U.K. Ferne Arfin

In driedimensionale kunst zijn de negatieve ruimtes typisch de open of relatief lege delen van het stuk. Een metalen sculptuur kan bijvoorbeeld een gat in het midden hebben, wat we de negatieve ruimte zouden noemen. Henry Moore gebruikte dergelijke ruimtes in zijn vrije vorm sculpturen zoals ligfiets in 1938, en 1952's helm hoofd en schouders.

In tweedimensionale kunst kan negatieve ruimte een grote impact hebben. Denk aan de Chinese stijl van landschapsschilderijen, die vaak eenvoudige composities in zwarte inkt zijn die grote delen van wit achterlaten. De Ming-dynastie (1368-1644) Landschap Dai Jin's landschap in de stijl van Yan Wengui en de foto Bamboe en sneeuw van George DeWolfe uit 1995 demonstreren het gebruik van negatieve ruimte. Dit soort negatieve ruimte impliceert een voortzetting van de scène en voegt een zekere sereniteit aan het werk toe.

Negatieve ruimte is ook een belangrijk element in veel abstracte schilderijen. Vaak wordt een compositie verschoven naar één kant of naar boven of naar beneden. Dit kan worden gebruikt om het oog van de kijker te richten, een enkel element van het werk te benadrukken of beweging te impliceren, zelfs als de vormen geen specifieke betekenis hebben. Piet Mondriaan was een meester in het gebruik van ruimte. In zijn puur abstracte stukken, zoals Compositie C uit 1935, zijn zijn ruimtes als ruiten in een glas-in-loodraam. In zijn schilderij Summer Dune in Zeeland uit 1910 gebruikt Mondriaan negatieve ruimte om een ​​geabstraheerd landschap te vormen, en in 1911's Stilleven met Gingerpot II isoleert en definieert hij de negatieve ruimte van de gebogen pot door gestapelde rechthoekige en lineaire vormen.

Ruimte en perspectief

Het creëren van perspectief in kunst is afhankelijk van een oordeelkundig gebruik van ruimte. In een lineair perspectief tekenen bijvoorbeeld kunstenaars de illusie van ruimte om te suggereren dat de scène driedimensionaal is. Ze doen dit door ervoor te zorgen dat sommige lijnen zich uitstrekken tot het verdwijnpunt.

In een landschap kan een boom groot zijn omdat hij op de voorgrond staat, terwijl de bergen in de verte vrij klein zijn. Hoewel we in werkelijkheid weten dat de boom niet groter kan zijn dan de berg, geeft dit gebruik van grootte het tafereel perspectief en ontwikkelt het de indruk van ruimte. Evenzo kan een kunstenaar ervoor kiezen om de horizonlijn lager in de afbeelding te verplaatsen. De negatieve ruimte die wordt gecreëerd door de toegenomen hoeveelheid lucht kan bijdragen aan het perspectief en de kijker het gevoel geven dat ze recht in de scène kunnen lopen. Thomas Hart Benton was bijzonder goed in scheef perspectief en ruimte, zoals zijn schilderij uit 1934 Homestead en de voorjaarstest van 1934.

De fysieke ruimte van een installatie

Wat het medium ook is, kunstenaars beschouwen de ruimte waarin hun werk wordt getoond vaak als onderdeel van de algehele visuele impact.

Een kunstenaar die in platte media werkt, kan ervan uitgaan dat zijn of haar schilderijen of prints aan de muur zullen worden opgehangen. Ze heeft misschien geen controle over objecten in de buurt, maar visualiseert in plaats daarvan hoe het eruit zal zien in een gemiddeld huis of kantoor. Ze kan ook een serie ontwerpen die bedoeld is om samen in een bepaalde volgorde te worden weergegeven.