Van alle klassieke drama's van Arthur Miller, The Crucible blijft zijn moeilijkste spel om overtuigend te produceren. Een verkeerde keuze van een regisseur, een verkeerd gebaar van een artiest en het stuk zal gelach opwekken in plaats van naar adem snakt.
Vanuit literair oogpunt zijn het verhaal en de personages gemakkelijk te begrijpen. De plot speelt zich af in Salem, Massachusetts, en het publiek leert snel dat de hoofdpersoon, John Proctor, het object is van het verlangen van de jonge, slechte Abigail Williams. Ze zal bij niets stoppen om het hart van deze getrouwde man te heroveren, zelfs als het betekent anderen te beschuldigen van hekserij en de dodelijke vlammen van hysterie aan te steken, een paranoia die uiteindelijk velen naar de galg zal leiden.
John Proctor heeft een donker gewicht in zijn ziel. Een gerespecteerde boer en echtgenoot, hij heeft overspel gepleegd met een zeventienjarig meisje (Abigail). Hoewel hij dit feit voor de rest van de gemeenschap verbergt, waardeert hij toch de waarheid. Hij weet dat de beschuldigingen van hekserij wraakzuchtige leugens zijn. John worstelt het hele stuk. Moet hij zijn voormalige geliefde beschuldigen van liegen en poging tot moord? Zelfs ten koste van het publiekelijk worden gebrandmerkt als een echtbreker?
Het conflict neemt toe tijdens de laatste act van het stuk. Hij krijgt de kans om zijn eigen leven te redden, maar om dat te doen moet hij bekennen dat hij de duivel had aanbeden. Zijn ultieme keuze biedt een krachtige scène die elke hoofdrolspeler zou moeten proberen te spelen.
Andere complexe personages in het stuk zijn een zegen voor actrices. Het karakter van Elizabeth Proctor vraagt om een ingetogen optreden, met af en toe uitbarstingen van passie en verdriet.
Misschien is de sappigste rol van het stuk, hoewel ze niet zoveel podiumtijd krijgt, die van Abigail Williams. Dit karakter kan op veel manieren worden geïnterpreteerd. Sommige actrices hebben haar gespeeld als een kinderlijke snotaap, terwijl anderen haar hebben afgeschilderd als een sinistere hoer. De actrice die deze rol op zich neemt, moet beslissen, hoe denkt Abigail echt over John Proctor? Was haar onschuld van haar gestolen? Is zij een slachtoffer? Of een sociopaat? Houdt ze op een of andere manier van hem? Of heeft ze hem al die tijd gebruikt?
Als de plot en personages verbazingwekkend coherent zijn, waarom zou dit spel dan een uitdaging zijn om met succes te produceren? De scènes van doen alsof hekserij een komisch effect oproepen als ze op de verkeerde manier worden uitgevoerd. Veel producties op de middelbare school zijn bijvoorbeeld over de top gegaan tijdens de bezitsscènes. Het script roept jonge vrouwen van Salem op om rond te draaien als in een demonische aanval, zich vogels voor te stellen die om hen heen vliegen en woorden te herhalen alsof ze gehypnotiseerd zijn.
Als dit correct wordt gedaan, kunnen deze scènes van nephekserij een huiveringwekkend effect hebben. Het publiek zal kunnen begrijpen hoe rechters en eerwaarde voor de gek kunnen worden gehouden om een dodelijke beslissing te nemen. Als de artiesten echter te gek worden, grinnikt en grinnikt het publiek en dan is het misschien moeilijk om ze de diepe tragedie van het einde van het stuk te laten voelen.
Kortom, de "magie" van dit stuk komt van de ondersteunende cast. Als acteurs op realistische wijze kunnen nabootsen hoe het leven er in 1692 uitzag, krijgt het publiek een plaatsvervangende ervaring. Ze zullen de angsten, verlangens en geschillen van deze kleine puriteinse stad gaan begrijpen, en kunnen zich tot de mensen van Salem verhouden niet als personages in een toneelstuk, maar als echte mensen die leefden en stierven, vaak in het gezicht van wreedheid en onrechtvaardigheid.
Dan zal het publiek het volle gewicht van Miller's exquise Amerikaanse tragedie kunnen ervaren.