Het kritieke compromis om de burgeroorlog te voorkomen

Het kritieke compromis was een poging om het uitbreken van de burgeroorlog te voorkomen in de periode waarin de slavenstaten begonnen af ​​te scheiden van de Unie na de verkiezing van Abraham Lincoln. De poging om een ​​vreedzame oplossing tot stand te brengen, die eind 1860 en begin 1861 door een gerespecteerde politicus van Kentucky werd geleid, zou aanzienlijke wijzigingen in de Amerikaanse grondwet vereisen.

Als de inspanning was geslaagd, zou het Crittenden-compromis weer een van de vele compromissen zijn geweest die de slavernij in de Verenigde Staten hebben bewaard om de Unie bij elkaar te houden.

Het voorgestelde compromis had voorstanders die misschien oprecht zijn geweest in hun inspanningen om de Unie met vreedzame middelen te behouden. Toch werd het vooral ondersteund door zuidelijke politici die het zagen als een manier om de slavernij permanent te maken. En om de wetgeving door het Congres te laten gaan, zouden leden van de Republikeinse Partij zich hebben moeten overgeven aan zaken van fundamentele beginselen.

De wetgeving opgesteld door senator John J. Crittenden was ingewikkeld. En het was ook gewaagd, omdat het zes amendementen aan de Amerikaanse grondwet zou hebben toegevoegd.

Ondanks die overduidelijke obstakels kwamen de congresstemmen over het compromis redelijk dichtbij. Toch was het gedoemd toen de president-elect, Abraham Lincoln, zijn verzet ertegen uitte.

Het falen van het Crittenden-compromis maakte de politieke leiders van het Zuiden boos. En diep gevoelde wrok droeg bij aan de toenemende intensiteit van het gevoel die leidde tot de afscheiding van meer slavenstaten en de uiteindelijke uitbraak van oorlog. 

De situatie eind 1860

De kwestie van de slavernij had Amerikanen verdeeld sinds de oprichting van de natie toen de grondwet passeerde dat er compromissen moesten worden gesloten waarin de wettelijke slavernij van mensen werd erkend. In het decennium voorafgaand aan de burgeroorlog werd slavernij het centrale politieke probleem in Amerika.

Het compromis van 1850 was bedoeld om tegemoet te komen aan de bezorgdheid over de slavernij in nieuwe gebieden. Maar het bracht ook een nieuwe voortvluchtige slavenwet naar voren, die burgers in het noorden woedend maakte, die zich genoodzaakt voelden niet alleen te accepteren maar in wezen deel te nemen aan de slavernij.

De roman Uncle Tom's Cabin bracht de kwestie van de slavernij in de Amerikaanse huiskamers toen deze in 1852 verscheen. Gezinnen verzamelden het boek hardop en lazen, en de personages, die allemaal te maken hadden met slavernij en de morele implicaties, maakten de kwestie zeer persoonlijk.

Andere gebeurtenissen van de jaren 1850, waaronder het Dred Scott-besluit, de Kansas-Nebraska Act, de Lincoln-Douglas-debatten en de inval van John Brown op een federaal arsenaal, maakten van slavernij een onontkoombare kwestie. En de vorming van de nieuwe Republikeinse Partij, die oppositie had tegen de verspreiding van slavernij in nieuwe staten en gebieden als centraal principe, maakte van slavernij een centrale kwestie in de verkiezingspolitiek.

Toen Abraham Lincoln de verkiezingen van 1860 won, weigerden slavenstaten in het Zuiden de resultaten van de verkiezingen te aanvaarden en begonnen ze te dreigen de Unie te verlaten. In december hield de staat South Carolina, die al lang een broeinest van pro-slavernijgevoel was, een conventie en verklaarde dat het zich afscheidde. 

En het leek erop dat de Unie al zou worden gesplitst vóór de inhuldiging van de nieuwe president op 4 maart 1861.

Rol van John J. Crittenden

Terwijl de dreigingen van slavenstaten om de Unie te verlaten na de verkiezingen van Lincoln vrij ernstig begonnen te klinken, reageerden noorderlingen met verbazing en toenemende bezorgdheid. In het Zuiden, gemotiveerde activisten, nagesynchroniseerd Fire Eaters, ontstoken verontwaardiging en aangemoedigd afscheiding.

Een oudere senator uit Kentucky, John J. Crittenden, stapte op om een ​​oplossing te zoeken. Crittenden, die in 1787 in Kentucky werd geboren, was goed opgeleid en werd een vooraanstaand advocaat. In 1860 was hij 50 jaar actief in de politiek en had hij Kentucky vertegenwoordigd als lid van het Huis van Afgevaardigden en een Amerikaanse senator.

Als een collega van wijlen Henry Clay, een Kentuckiaan die bekend was geworden als de Grote Compromisator, voelde Crittenden een oprecht verlangen om te proberen de Unie bij elkaar te houden. Crittenden werd alom gerespecteerd op Capitol Hill en in politieke kringen, maar hij was geen nationale figuur van de status van Clay, of zijn kameraden in wat bekend stond als het Great Triumvirate, Daniel Webster en John C. Calhoun.

Op 18 december 1860 introduceerde Crittenden zijn wetgeving in de Senaat. Zijn wetsvoorstel begon met de opmerking dat er "ernstige en alarmerende onenigheden zijn ontstaan ​​tussen de noordelijke en zuidelijke staten, betreffende de rechten en veiligheid van de rechten van de slavenhoudende staten ..."

Het grootste deel van zijn wetsvoorstel bevatte zes artikelen, die elk door Crittenden hoopten met een tweederde stem door beide huizen van het Congres te gaan, zodat ze zes nieuwe amendementen op de Amerikaanse grondwet konden worden.

Een centraal onderdeel van de wetgeving van Crittenden was dat deze dezelfde geografische lijn zou hebben gebruikt als in het compromis van Missouri, 36 graden en 30 minuten breedtegraad. Staten en gebieden ten noorden van die lijn konden geen slavernij toestaan ​​en staten ten zuiden van de lijn zouden legale slavernij hebben.

En de verschillende artikelen beperkten ook sterk de macht van het Congres om de slavernij te reguleren, of zelfs af te schaffen op een toekomstige datum. Sommige van de door Crittenden voorgestelde wetgeving zou ook voortvluchtige slavenwetten aanscherpen.

Als u de tekst van de zes artikelen van Crittenden leest, is het moeilijk om te zien wat het Noorden zou bereiken door de voorstellen te accepteren die verder gaan dan het vermijden van een mogelijke oorlog. Voor het Zuiden zou het Crittenden-compromis de slavernij permanent hebben gemaakt.

Nederlaag in het Congres

Toen het duidelijk was dat Crittenden zijn wetgeving niet via het Congres kon krijgen, stelde hij een alternatief plan voor: de voorstellen zouden als referendum aan het stemgerechtigde publiek worden voorgelegd.

De republikeinse gekozen president, Abraham Lincoln, die nog in Springfield, Illinois was, had aangegeven dat hij het plan van Crittenden niet goedkeurde. Toen de wetgeving om het referendum in te dienen in januari 1861 in het Congres werd geïntroduceerd, gebruikten Republikeinse wetgevers vertragende tactieken om ervoor te zorgen dat de zaak vastliep.

Daniel Clark, senator van New Hampshire, heeft een motie ingediend waarin de wetgeving van Crittenden wordt ingediend en een andere resolutie vervangt. In die resolutie stond dat er geen wijzigingen in de grondwet nodig waren om de Unie te behouden, dat de grondwet zoals die was voldoende zou zijn.

In een steeds omstreden sfeer op Capitol Hill boycotten de zuidelijke wetgevers de stemmen over die maatregel. Het Crittenden-compromis kwam zo in het Congres tot een einde, hoewel sommige aanhangers er nog steeds achter probeerden te komen.

Het plan van Crittenden is, zeker gezien de ingewikkelde aard ervan, altijd gedoemd geweest. Maar het leiderschap van Lincoln, die nog geen president was maar de Republikeinse Partij stevig onder controle had, was waarschijnlijk de belangrijkste factor om ervoor te zorgen dat de inspanningen van Crittenden faalden.

Pogingen om het kritieke compromis te doen herleven

Vreemd genoeg waren er een maand nadat Crittenden zijn inspanningen op Capitol Hill had beëindigd, nog steeds inspanningen om het te doen herleven. De New York Herald, de invloedrijke krant die werd gepubliceerd door de excentrieke James Gordon Bennett, publiceerde een redactioneel artikel waarin werd opgeroepen tot een heropleving van het Crittenden-compromis. De redactie drong er bij het onwaarschijnlijke vooruitzicht op dat president-elect Lincoln in zijn oratie de Crittenden Compromise zou omarmen.

Voordat Lincoln aantrad, vond een andere poging om het uitbreken van de oorlog te voorkomen plaats in Washington. Een vredesconferentie werd georganiseerd door politici, waaronder voormalig president John Tyler. Dat plan kwam op niets uit. Toen Lincoln aantrad, vermeldde zijn inaugurele rede natuurlijk de voortdurende secessiecrisis, maar hij bood geen grote compromissen aan het Zuiden.

En natuurlijk, toen Fort Sumter in april 1861 werd beschoten, was de natie op weg naar oorlog. Het Crittenden-compromis werd echter nooit helemaal vergeten. Kranten noemden het nog steeds ongeveer een jaar na het uitbreken van de oorlog, alsof het op de een of andere manier de laatste kans was om het conflict snel te beëindigen dat met elke voorbijgaande maand gewelddadiger werd.

Legacy of the Crittenden Compromise

Senator John J. Crittenden stierf op 26 juli 1863, midden in de burgeroorlog. Hij heeft nooit geleefd om de Unie te zien herstellen, en zijn plan werd natuurlijk nooit uitgevoerd. Toen generaal George McClellan in 1864 president werd, op een platform om de oorlog in wezen te beëindigen, werd er af en toe gesproken over het voorstellen van een vredesplan dat zou lijken op het Compromis Compromis. Maar Lincoln was herverkiezing en Crittenden en zijn wetgeving vervaagde in de geschiedenis.

Crittenden was loyaal gebleven aan de Unie en speelde een belangrijke rol bij het behouden van Kentucky, een van de cruciale grensstaten, in de Unie. En hoewel hij een frequente criticus van de regering-Lincoln was, werd hij alom gerespecteerd op Capitol Hill.

Een overlijdensadvertentie van Crittenden verscheen op de voorpagina van de New York Times op 28 juli 1863. Na het detailleren van zijn lange carrière, eindigde het met een welsprekende passage niets zijn rol in het proberen de natie uit de burgeroorlog te houden:

"Deze stellingen pleitte hij met alle kunst van het oratorium waarvan hij meester was; maar zijn argumenten hadden geen invloed op de meningen van een meerderheid van de leden, en de resoluties werden verslagen. Gedurende de beproevingen en ongeluk die de natie sindsdien hebben bezocht, mijnheer Crittenden is loyaal gebleven aan de Unie en consistent met zijn opvattingen, en roept alle mensen op, zelfs degenen die het meest van hem verschilden in mening, het respect dat nooit wordt onthouden aan degenen tegen wie de adem van laster nooit is gefluisterd. "

In de jaren na de oorlog werd Crittenden herinnerd als een man die probeerde vredestichter te zijn. Een eikel, uit zijn geboorteland Kentucky, werd geplant in de National Botanic Garden in Washington als eerbetoon aan Crittenden. De eikel ontsproot en de boom bloeide. Een artikel uit 1928 over de "Crittenden Peace Oak" verscheen in de New York Times en beschreef hoe de boom was uitgegroeid tot een groot en geliefd eerbetoon aan de man die probeerde de burgeroorlog te voorkomen.

bronnen

• "Crittenden Compromis." American Eras: primaire bronnen, uitgegeven door Rebecca Parks, vol. 2: Civil War and Reconstruction, 1860-1877, Gale, 2013, pp. 248-252.
• "Crittenden, John Jordan." Gale Encyclopedia of American Law, bewerkt door Donna Batten, 3e editie, vol. 3, Gale, 2010, pp. 313-316.
• "The Crittenden Peace Oak", New York Times, 13 mei 1928, p. 80.
• "Overlijdensbrief. Hon. John J. Crittenden, uit Kentucky." New York Times, 28 juli 1863, p. 1.