'The Crucible' Character Study John Proctor

Arthur Miller liet zich in zijn stukken inspireren door Griekse tragedies. Zoals veel van de verhaallijnen uit het oude Griekenland, 'The Crucible"Brengt de ondergang van een tragische held in kaart: John Proctor.

Proctor is het mannelijke hoofdpersonage van deze moderne klassieker en zijn verhaal speelt een sleutelrol in de vier acts van het stuk. Acteurs die Proctor afbeelden en studenten die Millers tragische spel bestuderen, zullen het nuttig vinden om iets meer over dit personage te leren.

Wie is John Proctor?

John Proctor is een van de sleutelfiguren in 'The Crucible"en kan worden beschouwd als de leidende mannelijke rol van het stuk. Vanwege zijn belang weten we meer over hem dan bijna iedereen in deze tragedie.

  • 30-jarige boer.
  • Getrouwd met een vrome vrouw: Elizabeth Proctor.
  • Vader van drie jongens.
  • Christen, maar toch ontevreden over de manier waarop dominee Parris de kerk leidt.
  • Twijfelt aan het bestaan ​​van hekserij.
  • Veracht onrecht, maar voelt zich schuldig vanwege zijn buitenechtelijke affaire met de 17-jarige Abigail Williams.

Proctor's vriendelijkheid en woede

John Proctor is in veel opzichten een aardige man. In Act One ziet het publiek hem eerst het Parris-huishouden binnenkomen om de gezondheid van de zieke dochter van de dominee te controleren. Hij is goedaardig met dorpsgenoten zoals Giles Corey, Rebecca Nurse en anderen. Zelfs met tegenstanders is hij langzaam boos.

Maar wanneer hij wordt geprovoceerd, wordt hij wel boos. Een van zijn tekortkomingen is zijn humeur. Wanneer een vriendelijke discussie niet werkt, zal Proctor zijn toevlucht nemen tot geschreeuw en zelfs fysiek geweld.

Er zijn gelegenheden tijdens het stuk dat hij dreigt zijn vrouw, zijn dienstmeisje en zijn ex-minnares te slaan. Toch blijft hij een sympathiek karakter omdat zijn woede wordt gegenereerd door de onrechtvaardige samenleving waarin hij leeft. Hoe meer de stad collectief paranoïde wordt, hoe meer hij woedt.

Proctor's Pride and Self-Esteem

Het karakter van Proctor bevat een bijtende mix van trots en zelfhaat, een zeer puriteinse combinatie inderdaad. Aan de ene kant is hij trots op zijn boerderij en zijn gemeenschap. Hij is een onafhankelijke geest die de wildernis heeft gecultiveerd en heeft omgezet in landbouwgrond. Bovendien heeft zijn gevoel voor religie en gemeenschapszin geleid tot veel publieke bijdragen. In feite hielp hij de kerk van de stad te bouwen.

Zijn zelfvertrouwen onderscheidt hem van andere leden van de stad, zoals de Putnams, die vinden dat men koste wat kost autoriteit moet gehoorzamen. In plaats daarvan spreekt John Proctor zijn mening uit wanneer hij onrecht erkent. Gedurende het hele spel is hij het openlijk oneens met de acties van dominee Parris, een keuze die uiteindelijk tot zijn uitvoering leidt.

Proctor de zondaar

Ondanks zijn trotse manieren beschrijft John Proctor zichzelf als een 'zondaar'. Hij heeft zijn vrouw bedrogen en hij is niet erg om de misdaad aan anderen toe te geven. Er zijn momenten waarop zijn woede en walging naar zichzelf uitbarsten, zoals op het climactische moment waarop hij tegen Judge Danforth roept: "Ik hoor de laars van Lucifer, ik zie zijn vuile gezicht! En het is mijn gezicht, en het jouwe."

De gebreken van Proctor maken hem mens. Als hij ze niet had, zou hij geen tragische held zijn. Als de hoofdrolspeler een feilloze held was, zou er geen tragedie zijn, zelfs als de held aan het einde zou sterven. Een tragische held, zoals John Proctor, wordt gemaakt wanneer de hoofdpersoon de oorzaak van zijn ondergang ontdekt. Wanneer Proctor dit bereikt, heeft hij de kracht om de moreel bankroete samenleving te weerstaan ​​en sterft ter verdediging van de waarheid.

Essays over John Proctor doen er misschien goed aan om de karakterboog te verkennen die tijdens het spel voorkomt. Hoe en waarom verandert John Proctor?