Notities lezen over het gedicht van Robert Frost Niets goud kan blijven

Robert Frost schreef een aantal lange verhalende gedichten zoals 'The Death of the Hired Man', en de meeste van zijn bekendste gedichten zijn van gemiddelde lengte, zoals zijn sonnetten 'Mowing' en 'Acquainted with the Night', of zijn twee meest beroemde gedichten, beide geschreven in vier stanza's, "The Road Not Taken" en "Stopping by Woods on a Snowy Evening." Maar enkele van zijn meest geliefde gedichten zijn beroemde korte teksten zoals "Nothing Gold Can Stay", dat is gecondenseerd in slechts acht regels van elk drie beats (jambische trimeter), vier kleine rijmende coupletten die de hele levenscyclus bevatten, een hele filosofie.

Double Entender
"Nothing Gold Can Stay" bereikt zijn perfecte beknoptheid door elk woord te laten tellen, met een rijkdom aan betekenissen. Eerst denk je dat het een eenvoudig gedicht is over de natuurlijke levenscyclus van een boom:

'Het eerste groen van de natuur is goud,
Haar moeilijkste tint om vast te houden. '

Maar de vermelding van 'goud' breidt zich verder uit dan het bos naar menselijke handel, naar de symboliek van rijkdom en de filosofie van waarde. Dan lijkt het tweede couplet terug te keren naar een meer conventionele poëtische uitspraak over de vergankelijkheid van het leven en schoonheid:

'Haar vroege blad is een bloem;
Maar slechts een uur. '

Maar onmiddellijk daarna beseffen we dat Frost speelt met de meerdere betekenissen van deze eenvoudige, meestal enkele lettergreepwoorden - anders zou hij "blad" herhalen alsof hij een belletje rinkelt? "Blad" echoot met zijn vele betekenissen - bladeren van papier, bladeren door een boek, de kleur bladgroen, bladeren als een actie, als ontluikend, de tijd verstrijkt als de pagina's van de kalender draaien ...

"Dan verdwijnt blad aan blad."

Van natuuronderzoeker tot filosoof
Zoals de Friends of Robert Frost in het Robert Frost Stone House Museum in Vermont aantonen, is de beschrijving van kleuren in de eerste regels van dit gedicht een letterlijke weergave van de voorjaarsontluikende wilgen- en esdoorns, waarvan de bladknoppen zeer kort verschijnen als goudkleurig voordat ze rijpen tot het groen van echte bladeren.

Maar in de zesde regel maakt Frost duidelijk dat zijn gedicht de dubbele betekenis van allegorie draagt:

'Dus zakte Eden in verdriet,
Dus de dageraad gaat naar beneden. "

Hij vertelt hier de geschiedenis van de wereld, hoe de eerste schittering van elk nieuw leven, de eerste blos van de geboorte van de mensheid, het eerste gouden licht van elke nieuwe dag altijd vervaagt, subsidies, zinkt, daalt.

"Niets goud kan blijven."

Frost heeft de lente beschreven, maar door over Eden te spreken brengt hij de herfst en de val van de mens in gedachten, zelfs zonder het woord te gebruiken. Daarom hebben we ervoor gekozen dit gedicht op te nemen in onze seizoenscollectie met gedichten voor de herfst in plaats van de lente.