Prospero-karakteranalyse van de 'Tempest'-protagonist van Shakespeare

Het laatste stuk van Shakespeare, "The Tempest", omvat veel personages, maar de hoofdrolspeler is Prospero. De rechtmatige hertog van Milaan, Prospero, werd toegeëigend door zijn broer Antonio en weggegooid op een boot. Twaalf jaar later heeft hij zichzelf tot heerser gemaakt van het verlaten eiland waarop hij is geland en heeft hij een plan ontwikkeld om naar huis terug te keren en dingen recht te zetten - dit is de oorzaak van de openingsstorm.

Prospero is een van de meer gecompliceerde personages van Shakespeare. Hij toont zichzelf tegelijkertijd vriendelijk, wreed, wraakzuchtig en vergevingsgezind.

Prospero's Kracht

Over het algemeen is Prospero nogal een onheilspellend karakter - hij deelt straffen uit, behandelt zijn bedienden met minachting en zijn moraliteit en eerlijkheid zijn twijfelachtig. Zowel Ariel als Caliban willen vrij zijn van hun meester, wat suggereert dat hij onaangenaam is om voor te werken.

Naast de macht van Prospero over zijn dienaren, bezit hij macht over alle andere personages vanwege zijn magische vermogens. Dit wordt het duidelijkst geïllustreerd aan het begin van het stuk, waar hij zijn krachten (en hulp van Ariel) gebruikt om de storm zelf op te roepen. Zijn magie, kennis en geliefde boeken geven hem het vermogen om de acties van anderen te sturen.

Prospero's vergeving

Prospero werd door veel van de personages in het stuk onrecht aangedaan, en dit weerspiegelt zich in zijn acties. Zijn verlangen om het eiland te regeren weerspiegelt het verlangen van zijn broer Antonio om Milaan te regeren, en ze gaan er op vergelijkbare, aantoonbaar onethische manieren over.

Dat gezegd hebbende, aan het einde van het stuk vergeeft Prospero de personages genadig vanuit huis. Hij ontslaat zichzelf zelfs van zijn tirannie over Ariel door hem te bevrijden.

Prospero's laatste indruk

In de laatste twee acts gaan we Prospero omarmen als een sympathieker en sympathiek personage. Zijn liefde voor Miranda, het vermogen om zijn vijanden te vergeven, en het ware gelukkige einde dat hij creëert, vloeit samen om de ongewenste acties die hij onderweg ondernam te verzachten. Hoewel Prospero zich soms als een autocraat kan gedragen, stelt hij het publiek uiteindelijk in staat zijn begrip van de wereld te delen.

In Prospero's laatste speech vergelijkt hij zichzelf met een toneelschrijver door het publiek te applaudisseren en de laatste scène van het stuk te veranderen in een ontroerende viering van kunst, creativiteit en menselijkheid.

Prospero's rol in 'The Tempest'

Ondanks de tekortkomingen van Prospero als man, is hij cruciaal voor het verhaal van 'The Tempest'. Prospero drijft de plot van het stuk bijna met één hand vooruit met spreuken, schema's en manipulaties die allemaal samen werken als onderdeel van zijn grootse plan om het einde van het stuk te bereiken.

Vanwege dit en het "toneelschrijver" -thema van de epiloog, interpreteren veel critici en lezers Prospero als een surrogaat voor Shakespeare zelf.