Nazi-bestanden op 17,5 miljoen onthuld na 60 jaar

Na 60 jaar verborgen te zijn gebleven voor het publiek, registreert de Nazi ongeveer 17,5 miljoen mensen - Joden, zigeuners, homoseksuelen, psychiatrische patiënten, gehandicapten, politieke gevangenen en andere ongewenste - ze die worden vervolgd gedurende de 12 jaar dat het regime aan de macht is, zullen openstaan ​​voor de openbaar.

Wat is het ITS Bad Arolsen Holocaust-archief?

Het ITS Holocaust-archief in Bad Arolsen, Duitsland, bevat de meest volledige verslagen van nazi-vervolgingen die er zijn. Het archief bevat 50 miljoen pagina's, ondergebracht in duizenden archiefkasten in zes gebouwen. Over het algemeen zijn er 16 mijl planken met informatie over de slachtoffers van de nazi's.

De documenten - stukjes papier, transportlijsten, registratieboeken, arbeidsdocumenten, medische dossiers en ten slotte de doodsregisters - registreren de arrestatie, het transport en de uitroeiing van de slachtoffers. In sommige gevallen werd zelfs het aantal en de grootte van de luizen op de hoofden van de gevangenen geregistreerd.
Dit archief bevat de beroemde Schindler's List, met de namen van 1.000 gevangenen gered door fabriekseigenaar Oskar Schindler die de nazi's vertelde dat hij de gevangenen nodig had om in zijn fabriek te werken.
Records van de reis van Anne Frank van Amsterdam naar Bergen-Belsen, waar ze op 15-jarige leeftijd stierf, zijn ook te vinden tussen de miljoenen documenten in dit archief.
Het 'Totenbuch' of Death Book van het concentratiekamp in Mauthausen legt in nauwgezet handschrift vast hoe een gevangene op 20 april 1942 om de twee minuten gedurende 90 uur in het achterhoofd werd geschoten. De kampcommandant van Mauthausen bestelde deze executies als verjaardagscadeau voor Hitler.
Tegen het einde van de oorlog, toen de Duitsers het moeilijk hadden, kon de administratie de uitroeiing niet bijhouden. En onbekende aantallen gevangenen werden rechtstreeks vanuit treinen naar gaskamers in plaatsen als Auschwitz gemarcheerd zonder te worden geregistreerd.

Hoe zijn de archieven gemaakt?

Toen de geallieerden Duitsland veroverden en de nazi-concentratiekampen ingingen vanaf het voorjaar van 1945, vonden ze gedetailleerde registers die door de nazi's waren bewaard. De documenten werden naar de Duitse stad Bad Arolsen gebracht, waar ze werden gesorteerd, bewaard en op slot werden gezet. In 1955 werd de International Tracing Service (ITS), een tak van het Internationale Comité van het Rode Kruis, belast met de archieven.

Waarom waren de records voor het publiek gesloten?

In een in 1955 ondertekende overeenkomst is bepaald dat er geen gegevens mogen worden gepubliceerd die de voormalige nazi-slachtoffers of hun families kunnen schaden. Zo hield het ITS de bestanden voor het publiek gesloten vanwege zorgen over de privacy van de slachtoffers. Informatie werd in minimale hoeveelheden uitgedeeld aan overlevenden of hun nakomelingen.
Dit beleid genereerde veel slecht gevoel bij overlevenden en onderzoekers van de Holocaust. In reactie op de druk van deze groepen heeft de ITS-commissie zich uitgesproken voor de openstelling van de records in 1998 en begon ze de documenten in 1999 in digitale vorm te scannen.
Duitsland verzette zich echter tegen wijziging van de oorspronkelijke conventie om openbare toegang tot de archieven mogelijk te maken. Duitse oppositie, die gebaseerd was op mogelijk misbruik van informatie, werd de belangrijkste belemmering voor het openstellen van de Holocaust-archieven voor het publiek.
Maar tot nu toe verzette Duitsland zich tegen de opening, omdat de archieven privé-informatie bevatten over personen die misbruikt konden worden.

Waarom worden de records nu beschikbaar gesteld??

In mei 2006, na jarenlange druk van de Verenigde Staten en overlevendengroepen, veranderde Duitsland zijn standpunt en stemde in met een snelle herziening van de oorspronkelijke overeenkomst.
Brigitte Zypries, de toenmalige Duitse minister van Justitie, kondigde deze beslissing aan in Washington voor een ontmoeting met Sara J. Bloomfield, de directeur van het Holocaust Memorial Museum in de Verenigde Staten.
Zei Zypries,

"Ons standpunt is dat de bescherming van de privacyrechten inmiddels een norm heeft bereikt die hoog genoeg is om te zorgen voor ... de bescherming van de privacy van de betrokkenen."

Waarom zijn de records belangrijk??

De enorme hoeveelheid informatie in de archieven zal Holocaust-onderzoekers generaties lang werk bieden. Holocaustgeleerden zijn al begonnen hun schattingen van het aantal kampen van de nazi's te herzien, volgens nieuwe informatie die wordt gevonden. En de archieven vormen een formidabel obstakel voor ontkenners van de Holocaust.
Bovendien, met de jongste overlevenden die elk jaar snel sterven, is er tijd voor overlevenden om te leren over hun geliefden. Overlevenden zijn tegenwoordig bang dat na hun dood niemand de namen van hun familieleden die in de Holocaust zijn vermoord, zal herinneren. De archieven moeten toegankelijk zijn zolang er nog overlevenden in leven zijn die de kennis en de drive hebben om toegang te krijgen.
De opening van de archieven betekent dat overlevenden en hun nakomelingen eindelijk informatie kunnen vinden over de geliefden die ze verloren, en dit kan hen een welverdiende afsluiting geven voor het einde van hun leven.