Napoleontische oorlogen Slag om Salamanca

Battle of Salamanca - Conflict & datum:

De Slag om Salamanca werd gevochten op 22 juli 1812, tijdens de Peninsulaire Oorlog, die deel uitmaakte van de grotere Napoleontische oorlogen (1803-1815).

Legers & Commandanten:

Brits, Spaans en Portugees

• Burggraaf Wellington
• 51.949 mannen

Frans

• Maarschalk Auguste Marmont
• 49.647 mannen

Battle of Salamanca - Achtergrond:

Toen ze in 1812 Spanje binnendrongen, werden Britse, Portugese en Spaanse troepen onder burggraaf Wellington geconfronteerd met Franse troepen onder leiding van maarschalk Auguste Marmont. Hoewel zijn leger vooruitging, werd Wellington steeds bezorgder naarmate de omvang van het bevel van Marmont gestaag toenam. Toen het Franse leger overeenkwam en toen iets groter werd dan het zijne, besloot Wellington de opmars te stoppen en begon terug te vallen naar Salamanca. Onder druk van koning Joseph Bonaparte om het offensief te nemen, begon Marmont tegen Wellington's recht in te gaan.

Op 21 juli stak Wellington de rivier de Tormes over, ten zuidoosten van Salamanca, en besloot niet te vechten tenzij onder gunstige omstandigheden. Een aantal van zijn troepen legde hij op een heuvelrug naar het oosten in de richting van de rivier. De Britse commandant verborg het grootste deel van zijn leger in de heuvels aan de achterzijde. Marmont, die dezelfde dag over de rivier reed, wilde een groot gevecht vermijden, maar voelde zich genoodzaakt de vijand op een of andere manier te betrekken. De volgende ochtend vroeg zag Marmont stofwolken achter de Britse positie in de richting van Salamanca.

Slag om Salamanca - Het Franse plan:

Dit verkeerd interpreterend als een teken dat Wellington zich terugtrok, bedacht Marmont een plan waarin hij het grootste deel van zijn leger opriep om naar het zuiden en westen te gaan om achter de Britten op de bergkam te komen met het doel hen af ​​te snijden. In werkelijkheid werd de stofwolk veroorzaakt door het vertrek van de Britse bagagetrein die naar Ciudad Rodrigo was gestuurd. Het leger van Wellington bleef op zijn plaats met zijn 3e en 5e divisies op weg vanuit Salamanca. Naarmate de dag vorderde, verplaatste Wellington zijn troepen in posities op het zuiden, maar nog steeds aan het zicht onttrokken door een kam.

Battle of Salamanca - An Unenen Enemy:

Voorwaarts duwen, namen enkele mannen van Marmont de Britten op de bergkam nabij de kapel van Nostra Señora de la Peña, terwijl het grootste deel de flankerende beweging begon. Marmont ging op een L-vormige nok, met zijn hoek op een hoogte die bekend staat als de grotere Arapile, de divisies van generaals Maximilien Foy en Claude Ferey op de korte arm van de nok, tegenover de bekende Britse positie, en bestelde de divisies van Generalen Jean Thomières, Antoine Maucune, Antoine Brenier en Bertrand Clausel bewegen zich langs de lange arm om achteraan de vijand te komen. Drie extra afdelingen werden geplaatst in de buurt van de Greater Arapile.

De Franse troepen marcheerden langs de kam en liepen parallel met de verborgen mannen van Wellington. Rond 14.00 uur observeerde Wellington de Franse beweging en zag dat ze aan het strippen waren en hun flanken bloot hadden. Rechts van zijn linie snelde Wellington de aankomende 3e divisie van generaal Edward Pakenham. Instrueerde hem en de Portugese cavalerie van brigadegeneraal Benjamin d'Urban aan het hoofd van de Franse colonne, snelde naar zijn centrum en gaf bevelen voor zijn 4e en 5e divisies om met ondersteuning van de 6e en 7e over de kam aan te vallen twee Portugese brigades.

Battle of Salamanca - Wellington Strikes:

De Britten onderschepten de divisie van Thomières en vielen de Fransen aan en verdreven de Franse bevelhebber. Langs de lijn vormde Mancune, die Britse cavalerie op het veld zag, zijn divisie in vierkanten om de ruiters af te weren. In plaats daarvan werden zijn mannen aangevallen door de 5e divisie van majoor-generaal James Leith, die de Franse linies verbrijzelde. Toen de mannen van Mancune terugvielen, werden ze aangevallen door de cavaleriebrigade van generaal-majoor John Le Marchant. Ze sneden de Fransen af ​​en trokken de divisie van Brenier aan. Terwijl hun eerste aanval succesvol was, werd Le Marchant gedood toen ze hun aanval onder druk zetten.

De Franse situatie bleef verslechteren omdat Marmont gewond raakte tijdens deze vroege aanvallen en van het veld werd gehaald. Dit werd nog verergerd door het verlies van Marmont's tweede bevelhebber, generaal Jean Bonnet, korte tijd later. Terwijl het Franse commando werd gereorganiseerd, viel majoor-generaal Lowry Cole's 4e divisie samen met Portugese troepen de Fransen aan rond de Greater Arapile. Alleen door hun artillerie te masseren konden de Fransen deze aanvallen afweren.

Clausel nam het bevel over en probeerde de situatie te achterhalen door een divisie te bevelen de linker te versterken, terwijl zijn divisie en de divisie van Bonnet, samen met cavaleriesteun, de blootgestelde linkerflank van Cole aanvielen. Slamming in de Britten, dreef ze Cole's mannen terug en bereikten Wellington's 6e Divisie. Maarschalk William Beresford zag het gevaar en verplaatste de 5e divisie en enkele Portugese troepen om deze dreiging het hoofd te bieden.

Aangekomen op het toneel, werden ze vergezeld door de 1e en 7e Divisies die Wellington naar de hulp van de 6e had verplaatst. Gecombineerd stootte deze kracht de Franse aanval af en dwong de vijand een algemene terugtocht te beginnen. Ferey's divisie probeerde de terugtrekking te dekken, maar werd verdreven door de 6e Divisie. Terwijl de Fransen zich terugtrokken naar het oosten richting Alba de Tormes, geloofde Wellington dat de vijand gevangen zat omdat de overtocht door Spaanse troepen moest worden bewaakt. Onbekend voor de Britse leider, was dit garnizoen teruggetrokken en konden de Fransen ontsnappen.

Slag om Salamanca - Nasleep:

De verliezen van Wellington in Salamanca bedroegen ongeveer 4.800 doden en gewonden, terwijl de Fransen ongeveer 7.000 doden en gewonden leden, evenals 7.000 gevangen. Na zijn voornaamste oppositie in Spanje te hebben vernietigd, rukte Wellington op en veroverde Madrid op 6 augustus. Hoewel gedwongen later de Spaanse hoofdstad te verlaten toen nieuwe Franse troepen tegen hem in beweging kwamen, overtuigde de overwinning de Britse regering om de oorlog in Spanje voort te zetten. Bovendien verdreef Salamanca de reputatie van Wellington dat hij alleen defensieve veldslagen vocht uit posities van kracht en liet hij zien dat hij een begaafd offensief commandant was.

Geselecteerde bronnen

• British Battles: Battle of Salamanca
• Peninsular War: Battle of Salamanca
• Napoleon-gids: Salamanca