Leven en werk van Nancy Spero, feministische prentmaker

Nancy Spero(24 augustus 1926 - 18 oktober 2009) was een baanbrekende feministische kunstenaar, het best bekend om haar toe-eigening van afbeeldingen van mythen en legenden uit verschillende bronnen samengevoegd met hedendaagse vrouwenbeelden. Haar werk wordt vaak gepresenteerd op een onconventionele manier, hetzij in de vorm van de codex of rechtstreeks op de muur aangebracht. Deze vormmanipulatie is ontworpen om haar werk, dat vaak worstelt met thema's van feminisme en geweld, te plaatsen in de context van een meer gevestigde kunsthistorische canon.

Snelle feiten: Nancy Spero

• Bekend om: Artist (schilder, prentmaker)
• Geboren: 24 augustus 1926 in Cleveland, Ohio
• Ging dood: 18 oktober 2009 in New York City, New York
• Onderwijs: Art Institute of Chicago
• Geselecteerde werken: "War Series", "Artaud Paintings", "Take No Prisoners"
• Opmerkelijk citaat: "Ik wil niet dat mijn werk een reactie is op wat mannelijke kunst zou kunnen zijn of welke kunst met een hoofdletter A zou zijn. Ik wil gewoon dat het kunst is."

Vroege leven

Spero werd geboren in 1926 in Cleveland, Ohio. Haar familie verhuisde naar Chicago toen ze een peuter was. Na haar afstuderen aan de New Trier High School ging ze naar het Art Institute of Chicago, waar ze haar toekomstige echtgenoot, schilder Leon Golub, ontmoette die zijn vrouw omschreef als 'elegant subversief' op de kunstacademie. Spero studeerde af in 1949 en bracht het volgende jaar door in Parijs. Zij en Golub huwden in 1951.

Tijdens het wonen en werken in Italië van 1956 tot 1957, nam Spero nota van de oude Etruskische en Romeinse fresco's, die ze uiteindelijk zou opnemen in haar eigen kunst.

Van 1959-1964 woonden Spero en Golub in Parijs met hun drie zonen (de jongste, Paul, werd in deze periode in Parijs geboren). In Parijs begon ze haar werk te exposeren. Ze toonde haar werk in verschillende shows in Galerie Breteau gedurende de jaren 1960.

Kunst: stijl en thema's

Het werk van Nancy Spero is gemakkelijk te herkennen, gemaakt door afbeeldingen herhaaldelijk met de hand af te drukken in een niet-verhalende volgorde, vaak in codex-vorm. De codex en de scroll zijn oude manieren om kennis te verspreiden; dus door de codex in haar eigen werk te gebruiken, voegt Spero zich in de grotere context van de geschiedenis. Het gebruik van de kennisdragende codex om op afbeeldingen gebaseerd werk weer te geven, vraagt ​​de kijker om het 'verhaal' te begrijpen. Uiteindelijk is de kunst van Spero echter antihistorisch, omdat de herhaalde beelden van vrouwen in nood (of in sommige gevallen) vrouwen als hoofdrolspeler) is bedoeld om een ​​beeld te schetsen van de onveranderlijke aard van de vrouwelijke toestand als slachtoffer of heldin.

Een voorbeeld van Spero's codices. Bewuste vrouwelijke artiesten

Spero's interesse in de boekrol was ook gedeeltelijk afgeleid van haar besef dat de vrouwelijke figuur niet kon ontsnappen aan het onderzoek van de mannelijke blik. Zo begon ze werken te maken die zo uitgebreid waren dat sommige stukken alleen in perifeer zicht konden worden gezien. Deze redenering strekt zich ook uit naar haar fresco-werk, dat haar figuren op plaatsen buiten bereik op een muur plaatst - vaak erg hoog of verborgen door andere architecturale elementen.

Spero ontleende haar metalen platen, waarmee ze steeds opnieuw hetzelfde beeld afdrukte, van beelden die ze dagelijks tegenkwam, waaronder advertenties, geschiedenisboeken en tijdschriften. Ze zou uiteindelijk opbouwen wat een assistent een 'lexicon' van vrouwelijke afbeeldingen noemde, die ze bijna zou gebruiken als stand-ins voor woorden.

De fundamentele positie van het werk van Spero was om de vrouw te herschikken als de hoofdrolspeler in de geschiedenis, omdat vrouwen 'daar zijn geweest' maar 'uit de geschiedenis zijn geschreven'. "Wat ik probeer te doen," zei ze, "is degenen kiezen die een zeer krachtige vitaliteit hebben" om onze cultuur te dwingen om gewend te raken aan het zien van vrouwen in de rol van macht en heldendom.

Spero's gebruik van het vrouwelijk lichaam probeert echter niet altijd de vrouwelijke ervaring weer te geven. Soms is het 'een symbool van het slachtoffer van beide mannen en vrouwen ', omdat het vrouwelijk lichaam vaak de plaats van geweld is. In haar serie over de Vietnam-oorlog is het beeld van de vrouw bedoeld om het lijden van alle mensen weer te geven, niet alleen degenen die ze verkiest af te beelden. Spero's voorstelling van de vrouw is een portret van de universele menselijke toestand.

Politiek

Zoals haar werk ongetwijfeld suggereert, was Spero zelf openhartig over politiek, bezig met kwesties zo divers als het geweld in de oorlog en de oneerlijke behandeling van vrouwen in de kunstwereld.

Over haar iconische War Series, die de dreigende vorm van een Amerikaanse legerhelikopter gebruikte als symbool voor de gruweldaden in Vietnam, zei Spero:.

"Toen we terugkwamen uit Parijs en zagen dat [de VS] bij Vietnam betrokken waren geraakt, realiseerde ik me dat de Verenigde Staten hun uitstraling en het recht om te claimen hoe puur we waren, hadden verloren."

"Bomb Shitting" uit haar War Series. Museo Reina Sofia 

Naast haar anti-oorlogswerk was Spero lid van Art Workers Coalition, Women Artists in Revolution en het Women's Ad Hoc Committee. Ze was een van de oprichters van A.I.R. (Artists-in-Residence) Gallery, een werkruimte voor vrouwelijke kunstenaars in SoHo. Ze grapte dat ze deze volledig vrouwelijke ruimte nodig had omdat ze thuis overweldigd was als de enige vrouw onder vier mannen (haar man en drie zonen).

Spero's politiek was niet beperkt tot haar kunst maken. Ze pikte de Vietnam-oorlog op, evenals het Museum of Modern Art vanwege de slechte opname van vrouwelijke kunstenaars in de collectie. Ondanks haar actieve politieke participatie zei Spero echter:

"Ik wil niet dat mijn werk een reactie is op wat mannelijke kunst zou kunnen zijn of welke kunst met een hoofdletter A zou zijn. Ik wil gewoon dat het kunst is."

Receptie en Legacy

Het werk van Nancy Spero stond in haar leven hoog aangeschreven. Ze ontving een solo-show in het Museum of Contemporary Art in Los Angeles in 1988 en in het Museum of Modern Art in 1992 en was te zien op de Biënnale van Venetië in 2007 met een meiboomconstructie getiteld Nemen geen gevangenen.

"Take No Prisoners" op de Biënnale van Venetië. Getty Images

Haar echtgenoot Leon Golub stierf in 2004. Ze waren 53 jaar getrouwd en werkten vaak naast elkaar. Tegen het einde van haar leven was Spero verlamd door artritis, waardoor ze gedwongen werd om met andere kunstenaars samen te werken om haar afdrukken te produceren. Ze verwelkomde de samenwerking echter, omdat ze het leuk vond om te zien hoe de invloed van een andere hand het gevoel van haar afdrukken zou veranderen.

Spero stierf in 2009 op 83-jarige leeftijd en liet een erfenis na die kunstenaars die na haar komen zal blijven beïnvloeden en inspireren.

bronnen

• Bird, Jon et al. Nancy Spero. Phaidon, 1996.
• Cotter, Holland. "Nancy Spero, kunstenaar van het feminisme, is dood op 83". Nytimes.Com, 2018, https://www.nytimes.com/2009/10/20/arts/design/20spero.html.
• "Politiek & protest". ART21, 2018, https://art21.org/read/nancy-spero-politics-and-protest/. 
• Searle, Adrian. "Nancy Spero's dood betekent dat de kunstwereld zijn geweten verliest". The Guardian, 2018, https://www.theguardian.com/artanddesign/2009/oct/20/nancy-spero-artist-death.
  Sosa, Irene (1993). Vrouw als hoofdpersoon: de kunst van Nancy Spero. [video] Beschikbaar op: https://vimeo.com/240664739. (2012).