Lemuria de oude Romeinse dag van de doden

De aanstaande feestdag van Halloween kan gedeeltelijk voortkomen uit de Keltische feestdag van Samhain. De Kelten waren echter niet de enigen om hun doden te sussen. De Romeinen deden dit op tal van festivals, waaronder de Lemurië, een ritueel dat Ovidius terugvoerde tot de oprichting van Rome.

Lemuria en voorouderverering

De Lemuria vond plaats op drie verschillende dagen in mei. Op de negende, elfde en dertiende van die maand gaven Romeinse huisbewoners offers aan hun overleden voorouders om ervoor te zorgen dat hun voorouders hen niet achtervolgden. De grote dichter Ovidius schreef Romeinse feesten in zijn 'Fasti'. In zijn sectie over de maand mei besprak hij de Lemurië.

Ovidius beweerde dat het festival zijn naam kreeg van 'Remuria', een festival genoemd naar Remus, de tweelingbroer van Romulus die hij vermoordde nadat hij Rome had gesticht. Remus verscheen als een geest na zijn dood en vroeg de vrienden van zijn broer om toekomstige generaties hem te laten eren. Zei Ovidius: 'Romulus heeft hieraan voldaan en de naam Remuria gegeven aan de dag waarop de juiste aanbidding wordt betaald aan begraven voorouders.'

Uiteindelijk werd "Remuria" "Lemuria". Geleerden betwijfelen echter dat etymologie echter in plaats van de waarschijnlijke theorie ondersteunt dat Lemura werd genoemd naar de "lemuren", een van de verschillende soorten Romeinse geesten.

De ceremonie voor het vieren van de doden

De Romeinen geloofden dat er tijdens de ceremonie geen knopen aanwezig konden zijn. Sommige wetenschappers theoretiseren dat knopen verboden waren om natuurlijke krachten goed te laten stromen. Van de Romeinen is bekend dat ze hun sandalen uitdoen en op blote voeten lopen terwijl ze een teken maken om het kwaad af te weren. Dit gebaar wordt genoemd mano fica (letterlijk "vijgenhand"). 

Ze zouden zichzelf dan reinigen met vers water en zwarte bonen gooien (of zwarte bonen uit hun mond spugen). Ze keken weg en zeiden: "Deze werp ik; met deze bonen verlos ik mij en de mijne. "

Door bonen weg te gooien en wat ze symboliseren of bevatten, geloofden de oude Romeinen dat ze potentieel gevaarlijke geesten uit hun huis verwijderden. Volgens Ovidius zouden de geesten de bonen volgen en de levenden verlaten.

Vervolgens wasten en knalden ze stukjes brons van Temesa in Calabrië, Italië. Ze vroegen de zonwering negen keer hun huis te verlaten en zeiden: "Geest van mijn vaders, ga weg!" En je bent klaar.

Het is geen 'zwarte magie' zoals we er vandaag aan denken, wat Charles W. King in zijn essay 'The Roman' verklaart schimmen: de doden als goden. "Als de Romeinen zelfs een dergelijk concept hadden, zou het van toepassing zijn geweest op" het aanroepen van bovennatuurlijke krachten om anderen te schaden ", wat hier niet gebeurt. Zoals King opmerkt, zijn de Romeinse geesten in de Lemuria dat niet hetzelfde als onze moderne geesten. Dit zijn voorouderlijke geesten om te steunen. Ze kunnen je schaden als je bepaalde riten niet in acht neemt, maar ze zijn niet noodzakelijk inherent slecht.

Soorten geesten

De geesten die Ovidius noemt, zijn niet allemaal hetzelfde. Een bepaalde categorie geesten is de schimmen, die King definieert als de 'vergoddelijkte doden'; in zijn 'Roman Gods: a Conceptual Approach' noemt Michael Lipka hen 'de eerbiedwaardige zielen uit het verleden'. In feite noemt Ovidius de geesten met deze naam (onder andere) in zijn 'Fasti'. Deze schimmen, dan zijn niet alleen geesten, maar een soort god.

Zulke rituelen als de Lemuria zijn niet alleen apotropisch - representatief voor een soort magie om negatieve invloeden af ​​te wenden - maar onderhandelen ook op verschillende manieren met de doden. In andere teksten, de interactie tussen de mens en de schimmen wordt aangemoedigd. Zo biedt de Lemurië inzicht in de complexiteit van de manieren waarop de Romeinen hun doden beschouwden.               

Maar deze schimmen zijn niet de enige sprits die bij dit festival betrokken zijn. In Jack J. Lennons 'Vervuiling en religie in het oude Rome' noemt hij een ander soort geest die in de Lemurië wordt opgeroepen. Dit zijn de taciti inferi, de stille doden. In tegenstelling tot de schimmen, Lennon zegt: "deze geesten werden als schadelijk en kwaadaardig bestempeld." Misschien was de Lemuria toen een gelegenheid om verschillende soorten goden en geesten tegelijk gunstig te stemmen. Inderdaad, volgens andere bronnen waren de aanbidders van de god die in Lemurië waren geplaagd, niet de schimmen, maar de lemures of de larven, die vaak in de oudheid werden samengevoegd. Zelfs Michael Lipka noemt deze verschillende soorten geesten "verwarrend vergelijkbaar". De Romeinen namen deze vakantie waarschijnlijk als een tijd om alle spookgoden te sussen.

Hoewel Lemuria vandaag niet wordt gevierd, heeft het misschien zijn erfenis in West-Europa achtergelaten. Sommige wetenschappers theoretiseren dat moderne Allerheiligen voortkomt uit dit festival (samen met een andere spookachtige Romeinse feestdag, Parentalia). Hoewel die bewering slechts een mogelijkheid is, heerst Lemuria nog steeds als een van de dodelijkste van alle Romeinse feestdagen.