Hoe kan ik gelukkig zijn? Een levensgenieter en stoïcijns perspectief

Welke levensstijl, epicurisch of stoïcijns, bereikt het meeste geluk? In zijn boek 'Stoïcijnen, levensgenieters en sceptici' probeert Classicist R.W. Sharples deze vraag te beantwoorden. Hij introduceert lezers op de fundamentele manieren waarop geluk wordt gecreëerd binnen de twee filosofische perspectieven, door de denkrichtingen naast elkaar te plaatsen om kritiek en gemeenschappelijke overeenkomsten tussen de twee te benadrukken. Hij beschrijft de kenmerken die noodzakelijk worden geacht om geluk te bereiken vanuit elk perspectief, en concludeert dat zowel epicurisme als stoïcisme het eens zijn met de Aristotelische overtuiging dat "het soort persoon dat je bent en de levensstijl die je aanneemt inderdaad een directe invloed hebben op de acties die je uitvoert".

The Epicurean Road to Happiness

Sharples suggereert dat Epicuristen Aristoteles 'concept van zelfliefde omarmen, omdat het doel van epicurisme wordt gedefinieerd als plezier bereikt door het verwijderen van lichamelijke pijn en mentale angst. De basis van het geloof van Epicurean ligt in drie categorieën van verlangens, waaronder het natuurlijke en noodzakelijke, het natuurlijke maar niet noodzakelijk, en de onnatuurlijke verlangens. Degenen die een epicuristisch wereldbeeld volgen, elimineren alle niet-natuurlijke verlangens, zoals de ambitie om politieke macht of roem te bereiken, omdat beide verlangens angst opwekken. Epicuristen vertrouwen op de verlangens die het lichaam bevrijden van pijn door onderdak te bieden en honger af te schaffen door de toevoer van voedsel en water, waarbij zij opmerken dat eenvoudige voedingsmiddelen hetzelfde plezier bieden als luxe maaltijden, omdat het doel van eten is om voeding te krijgen. Fundamenteel geloven epicuristen dat mensen de natuurlijke geneugten waarderen die voortkomen uit seks, kameraadschap, acceptatie en liefde. Bij het beoefenen van soberheid, hebben epicuristen een bewustzijn van hun verlangens en hebben ze het vermogen om af en toe luxe ten volle te waarderen. Epicuristen beweren dat het pad naar het veiligstellen van geluk komt door zich terug te trekken uit het openbare leven en te verblijven met goede, gelijkgestemde vrienden. Sharples citeert Plutarch's kritiek op epicureanisme, wat suggereert dat het bereiken van geluk door terugtrekking uit het openbare leven het verlangen van de menselijke geest om de mensheid te helpen, religie omarmen en leiderschapsrollen en verantwoordelijkheid op zich neemt, verwaarloost.

De Stoïcijnen over het bereiken van geluk

In tegenstelling tot de Epicuristen die plezier voorop stellen, de stoïcijnen hechten het grootste belang aan zelfbehoud, door te geloven dat deugd en wijsheid de noodzakelijke vaardigheden zijn om tevredenheid te bereiken. Stoïcijnen geloven dat rede ons ertoe brengt om specifieke dingen na te streven en anderen te vermijden, in overeenstemming met wat ons in de toekomst goed zal dienen. De stoïcijnen verklaren de noodzaak van vier overtuigingen om geluk te bereiken, waarbij het grootste belang wordt gehecht aan deugd alleen. Rijkdom verkregen tijdens iemands leven gebruikt om deugdzame acties uit te voeren en het fitnessniveau van iemands lichaam, dat iemands natuurlijke vermogen om te redeneren bepaalt, vertegenwoordigen beide kernovertuigingen van de Stoïcijnen. Ten slotte, ongeacht de consequenties, moet men altijd zijn / haar deugdzame taken uitvoeren. Door zelfbeheersing te vertonen, leeft de Stoïcijnse volger volgens de deugden van wijsheid, moed, rechtvaardigheid en matiging. In tegenstelling tot het Stoïcijnse perspectief, merkt Sharples het argument van Aristoteles op dat deugd alleen niet het gelukkigst mogelijke leven zal creëren, en alleen wordt bereikt door de combinatie van deugd en externe goederen.

Aristoteles's Blended View of Happiness

Terwijl de stoïcijnse opvatting van vervulling alleen berust op het vermogen van de deugd om tevredenheid te bieden, is de epicurische notie van geluk geworteld in het verkrijgen van externe goederen, die honger overwinnen en de voldoening van voedsel, onderdak en gezelschap brengen. Door gedetailleerde beschrijvingen te geven van zowel epicurisme als stoïcisme, laat Sharples de lezer tot de conclusie dat de meest uitgebreide opvatting over het bereiken van geluk beide denkrichtingen combineert; daarbij vertegenwoordigend Aristoteles 'geloof dat geluk wordt verkregen door een combinatie van deugd en uiterlijke goederen.

_bronnen

• _{Stoïcijnen, levensgenieters (The Hellenistic Ethics)}
• _{D. Sedley en A. Long's, The Hellenistic Philosophers, Vol. I (Cambridge, 1987)}
• _{J. Annas-J. Barnes, The Modes of Skepticism, Cambridge, 1985}
• _{L. Groacke, Grieks scepticisme, McGill Queen's Univ. Press, 1990}
• _{R. J. Hankinson, The Skeptics, Routledge, 1998}
• _{B. Inwood, Hellenistic Philosophers, Hackett, 1988 [CYA]}
• _{B.Mates, The Skeptic Way, Oxford, 1996}
• _{R. Sharples, Stoics, Epicureans and Skeptics, Routledge, 1998 ("Hoe kan ik gelukkig zijn?", 82-116) [CYA]}