Griekse religie

In een compacte zin was het antwoord op de basisvraag de Griekse religie (letterlijk) "de band die bindt." Dat mist echter de in de vorige paragraaf gemaakte aannames over religie.

Hoewel de Bijbel en de Koran misschien verwijzen naar oude of zelfs oude religies - zeker is het Jodendom volgens welke graaf ook oud - het zijn religies van een ander soort. Zoals aangegeven, zijn ze gebaseerd op een boek dat een reeks voorgeschreven praktijken en overtuigingen bevat. Een hedendaags voorbeeld van een oude religie die niet is gebaseerd op een specifiek boek en meer op het Griekse type is het hindoeïsme.

Hoewel er atheïsten waren onder de oude Grieken, doordrong de Griekse religie het gemeenschapsleven. Religie was geen afzonderlijke sfeer. Mensen namen niet elke dag of eenmaal per week een pauze om tot de goden te bidden. Er was geen synagoge / kerk / moskee in Griekenland. Er waren echter tempels om het standbeeld van de goden op te slaan, en de tempels zouden in de heilige ruimtes (temene) zijn waar openbare rituelen zouden worden uitgevoerd.

Goed openbaar religieus gedrag geteld

Persoonlijk, particulier geloof onbelangrijk of triviaal; openbare, rituele uitvoering deed ertoe. Hoewel sommige beoefenaars van specifieke mysterieculten hun religie hebben gezien als een manier om het hiernamaals te bereiken, was de toegang tot het paradijs of de hel niet afhankelijk van iemands religiositeit.
Religie domineerde de meeste evenementen waaraan de oude Grieken deelnamen. In Athene waren meer dan de helft van de dagen van het jaar (religieuze) festivals. De belangrijkste festivals leende hun naam aan de maanden. Evenementen die seculier klinken en zoals afleidingen voor ons, zoals atletische festivals (bijv. De Olympische Spelen), en theatervoorstellingen werden doelbewust gehouden om specifieke goden te eren. Naar het theater gaan, combineerde daarom Griekse religie, patriottisme en amusement.

Om dit te begrijpen, kijk eens naar iets soortgelijks in het moderne leven: wanneer we het volkslied van een land zingen voor een sportevenement, eren we de nationale geest. Wij, in de VS, respecteren de vlag alsof het een persoon is en hebben regels voorgeschreven voor hoe ermee om te gaan. De Grieken hebben misschien de beschermgod van hun stadstaat geëerd met een hymne in plaats van een volkslied. Bovendien duurde de verbinding tussen religie en theater voorbij de oude Grieken en tot in het christelijke tijdperk. De namen van uitvoeringen in de middeleeuwen vertellen het allemaal: spelen van wonderen, mysteries en moraliteit. Zelfs vandaag, rond Kerstmis, produceren veel kerken kerstspelen ... om nog maar te zwijgen over onze aanbidding van filmsterren. Net zoals de godin Venus de Morning / Evening Star was, suggereert het feit dat we ze sterren noemen misschien niet dat het vergoddelijkt is

Grieken vereerden vele goden

De Grieken waren polytheïsten. Het eren van de ene god zou niet als aanstootgevend voor een andere god worden beschouwd. Hoewel je niet de toorn van de ene god zou krijgen, door de andere te eren, moest je de eerste ook onthouden. Er zijn waarschuwende verhalen over beledigde goden dat hun culten werden verwaarloosd.

Er waren veel goden en verschillende aspecten ervan. Elke stad had zijn eigen specifieke beschermer. Athene is vernoemd naar zijn belangrijkste godin, Athena Polias ("Athena van de stad"). De tempel van Athena op de Akropolis werd het Parthenon genoemd, wat 'maagd' betekent omdat de tempel de plaats was om het aspect van de maagdelijke godin, Athena, te eren. De Olympische Spelen (genoemd ter ere van het huis van de goden) hadden een tempel voor Zeus en er werden jaarlijkse dramatische festivals gehouden ter ere van de god van de wijn, Dionysus.

Festivals als openbare feesten

Griekse religie concentreerde zich op opoffering en ritueel. Priesters sneden dieren open, verwijderden hun ingewanden, verbrandden de juiste secties voor de goden - die niet echt het sterfelijke voedsel nodig hadden omdat ze hun eigen goddelijke nectar en ambrosia hadden - en dienden het resterende vlees als een feestelijke traktatie voor de mensen.

Het altaar

Priesteressen goten plengoffers van water, melk, olie of honing op een vlammend altaar. Gebeden zouden worden gedaan voor gunsten of hulp. De hulp zou kunnen zijn om de toorn van een god die boos is op een individu of gemeenschap te overwinnen. Sommige verhalen vertellen over beledigde goden omdat ze werden weggelaten uit een lijst met goden geëerd met opoffering of gebed, terwijl andere verhalen vertellen over goden die beledigd zijn door mensen die opscheppen dat ze zo goed waren als de goden. Een dergelijke toorn kan worden aangetoond door het sturen van een pest. Het aanbod werd gedaan met de hoop en verwachting dat ze de boze god zouden sussen. Als de ene god niet meewerkte, zou een ander aspect van dezelfde of een andere god misschien beter werken.

Tegenstrijdigheden werden niet als een probleem beschouwd

Verhalen over de goden en godinnen, de mythologie, veranderden in de loop van de tijd. Al vroeg schreven Homer en Hesiodus over de goden, evenals later toneelschrijvers en dichters. Verschillende steden hadden hun eigen verhalen. Onverzoenlijke tegenstrijdigheden brachten de goden niet in diskrediet. Nogmaals, de aspecten spelen een rol. Een godin kan bijvoorbeeld zowel maagd als moeder zijn. Bidden tot de maagdelijke godin voor hulp bij kinderloosheid zou waarschijnlijk niet zo logisch of zinvol zijn als bidden tot het moederlijke aspect. Je zou kunnen bidden tot een maagdelijke godin voor de veiligheid van je kinderen wanneer je stad belegerd werd, of, meer waarschijnlijk, om te helpen bij een jacht op beren, omdat de maagdelijke godin Artemis geassocieerd was met de jacht.

Stervelingen, halfgoden en goden

Niet alleen had elke stad zijn beschermgod, maar ook zijn voorouderlijke held (s). Deze helden waren de halfsterfelijke nakomelingen van een van de goden, meestal Zeus. Velen hadden ook sterfelijke vaders, evenals de goddelijke. Griekse antropomorfe goden leefden een actief leven, voornamelijk verschillend van sterfelijk leven doordat de goden doodloos waren. Zulke verhalen over de goden en helden maakten deel uit van de geschiedenis van een gemeenschap.

"Homer en Hesiodus hebben de goden alle dingen toegeschreven die een schande en een schande zijn onder stervelingen, stelen en overspel en elkaar bedriegen."
-Xenophanes