Franse en Indische / Zevenjarige oorlog 1760-1763

Vorige: 1758-1759 - The Tide Turns | Franse en Indiase oorlog / Zevenjarige oorlog: overzicht | Volgende: Nasleep: An Empire Lost, An Empire Gained

Overwinning in Noord-Amerika

Nadat ze Quebec in de herfst van 1759 hadden ingenomen, vestigden Britse troepen zich voor de winter. Onder bevel van generaal-majoor James Murray onderging het garnizoen een strenge winter waarin meer dan de helft van de mannen aan ziekte leed. Toen de lente naderde, trokken Franse troepen onder leiding van de Chevalier de Levis vanuit Montreal de St. Lawrence op. Levis belegerde Quebec en hoopte de stad opnieuw in te nemen voordat het ijs in de rivier smolt en de Koninklijke Marine arriveerde met voorraden en versterkingen. Op 28 april 1760 trok Murray de stad uit om de Fransen te confronteren, maar werd zwaar verslagen in de Slag bij Sainte-Foy. Toen Murray terug de vestingwerken van de stad in reed, zette Levis zijn belegering voort. Dit bleek uiteindelijk zinloos toen Britse schepen de stad bereikten op 16 mei. Links met weinig keus trok Levis zich terug in Montreal.

Voor de campagne van 1760 was de Britse commandant in Noord-Amerika, majoor generaal Jeffery Amherst, van plan een drieledige aanval op Montreal uit te voeren. Terwijl troepen vanuit Quebec de rivier opvoerden, zou een kolom onder leiding van brigadegeneraal William Haviland in noordelijke richting over Lake Champlain duwen. De hoofdmacht, onder leiding van Amherst, zou naar Oswego verhuizen en vervolgens Lake Ontario oversteken en de stad vanuit het westen aanvallen. Logistieke problemen vertraagden de campagne en Amherst vertrok pas op 10 augustus 1760 uit Oswego. Met succes overwon hij het Franse verzet en arriveerde hij op 5 september buiten Montreal. In de minderheid en tekort aan voorraden, opende de Franse overleveringsonderhandelingen waarin Amherst verklaarde: "Ik heb kom om Canada te nemen en ik zal niets minder nemen. " Na korte gesprekken gaf Montreal zich op 8 september over, samen met heel Nieuw Frankrijk. Met de verovering van Canada keerde Amherst terug naar New York om expedities te plannen tegen Franse bedrijven in het Caribisch gebied.

Het einde in India

Nadat ze in 1759 waren versterkt, begonnen Britse troepen in India ten zuiden van Madras te komen en posities te heroveren die tijdens eerdere campagnes waren verloren. Onder bevel van kolonel Eyre Coote was het kleine Britse leger een mix van soldaten en sepoys van de Oost-Indische Compagnie. In Pondicherry hoopte de graaf de Lally aanvankelijk dat het grootste deel van de Britse versterkingen zou worden gericht tegen een Nederlandse inval in Bengalen. Deze hoop werd eind december 1759 doorbroken toen Britse troepen in Bengalen de Nederlanders versloegen zonder hulp nodig te hebben. Lally mobiliseerde zijn leger en begon te manoeuvreren tegen de naderende troepen van Coote. Op 22 januari 1760 ontmoetten de twee legers, beide ongeveer 4.000 man, elkaar in de buurt van Wandiwash. De resulterende Battle of Wandiwash werd uitgevochten in de traditionele Europese stijl en zag het commando van Coote de Fransen degelijk verslaan. Terwijl de mannen van Lally terugvluchtten naar Pondicherry, begon Coote de vestingwerken van de stad te veroveren. Later dat jaar verder versterkt, belegerde Coote de stad terwijl de Royal Navy een blokkade offshore voerde. Afgesneden en zonder hoop op verlichting, gaf Lally de stad op 15 januari 1761 over. De nederlaag zag de Fransen hun laatste grote basis in India verliezen.

Hannover verdedigen

In Europa zag 1760 het leger van zijn Britannic Majesteit in Duitsland verder worden versterkt naarmate Londen zijn engagement voor de oorlog tegen het continent verhoogde. Onder bevel van Prins Ferdinand van Brunswick zette het leger zijn actieve verdediging van het keurvorst van Hannover voort. Ferdinand manoeuvreerde door de lente en probeerde op 31 juli een drieledige aanval op luitenant-generaal Le Chevalier du Muy. In de resulterende Slag om Warburg probeerden de Fransen te ontsnappen voordat de val werd geslagen. Op zoek naar een overwinning, beval Ferdinand Sir John Manners, Markies van Granby, aan te vallen met zijn cavalerie. Ze stegen vooruit en veroorzaakten verliezen en verwarring bij de vijand, maar de infanterie van Ferdinand arriveerde niet op tijd om de overwinning te voltooien.

Gefrustreerd in hun pogingen om het electoraat te veroveren, trokken de Fransen later dat jaar naar het noorden met het doel vanuit een nieuwe richting te slaan. Tijdens de slag om Kloster Kampen op 15 oktober botsten met Ferdinand's leger, wonnen de Fransen onder de markies de Castries een langdurig gevecht en dwongen de vijand van het veld. Met het aflopen van het campagneseizoen viel Ferdinand terug naar Warburg en ging, na verdere manoeuvres om de Fransen te verdrijven, de winterkwartieren binnen. Hoewel het jaar gemengde resultaten had opgeleverd, hadden de Fransen gefaald in hun pogingen om Hannover te veroveren.

Pruisen onder druk

Frederick II de Grote van Pruisen, die de campagnes van vorig jaar nauwelijks had overleefd, kwam snel onder druk te staan van de Oostenrijkse generaal baron Ernst von Laudon. Binnenvallend Silezië verpletterde Laudon een Pruisische troepen in Landshut op 23 juni. Laudon begon toen tegen het hoofdleger van Frederick te bewegen in samenwerking met een tweede Oostenrijkse troepen geleid door maarschalk Graaf Leopold von Daun. Slecht in de minderheid van de Oostenrijkers, manoeuvreerde Frederick tegen Laudon en slaagde erin hem te verslaan in de Slag om Liegnitz voordat Daun kon arriveren. Ondanks deze overwinning werd Frederick verrast in oktober toen een gecombineerde Oostenrijks-Russische troepen Berlijn met succes invielen. Toen ze de stad binnengingen op 9 oktober, veroverden ze grote hoeveelheden oorlogsmateriaal en eisten ze geld. Toen ze vernamen dat Frederick met zijn hoofdleger naar de stad ging, vertrokken de overvallers drie dagen later.

Profiterend van deze afleiding marcheerde Daun Saksen in met ongeveer 55.000 man. Frederick splitste zijn leger in tweeën en leidde onmiddellijk een vleugel tegen Daun. Aanvallen in de slag om Torgau op 3 november, worstelden de Pruisen tot laat op de dag toen de andere vleugel van het leger arriveerde. Toen de Oostenrijkers naar links gingen, dwongen de Pruisen hen van het veld en wonnen een bloedige overwinning. Toen de Oostenrijkers zich terugtrokken, kwam er een einde aan de campagne voor 1760.

Vorige: 1758-1759 - The Tide Turns | Franse en Indiase oorlog / Zevenjarige oorlog: overzicht | Volgende: Nasleep: An Empire Lost, An Empire Gained

Een oorlogsvermoeid continent

Na vijf jaar conflicten begonnen de regeringen in Europa tekort te komen aan zowel mannen als geld om de oorlog voort te zetten. Deze oorlogsvermoeidheid leidde tot laatste pogingen om grondgebied te grijpen om te gebruiken als onderhandelingschips in vredesonderhandelingen, maar ook als overtures voor vrede. In Groot-Brittannië vond een belangrijke verandering plaats in oktober 1760 toen George III opsteeg naar de troon. George maakte zich meer zorgen over de koloniale aspecten van de oorlog dan over het conflict op het continent en verschoof het Britse beleid. In de laatste oorlogsjaren kwam ook een nieuwe strijder, Spanje, binnen. In het voorjaar van 1761 benaderden de Fransen Groot-Brittannië voor vredesbesprekingen. Hoewel aanvankelijk ontvankelijk, trok Londen zich terug bij het leren van onderhandelingen tussen Frankrijk en Spanje om het conflict te verbreden. Deze geheime gesprekken leidden er uiteindelijk toe dat Spanje in januari 1762 het conflict betrad.

Frederick Battles On

In Midden-Europa was een gehavende Pruisen alleen in staat om ongeveer 100.000 man te veldvesten voor het campagneseizoen 1761. Omdat de meeste nieuwe rekruten waren, veranderde Frederick zijn aanpak van manoeuvre naar manoeuvre in positionele oorlogvoering. Hij bouwde een enorm versterkt kamp in Bunzelwitz, in de buurt van Scheweidnitz, en werkte aan het verbeteren van zijn troepen. Niet gelovend dat de Oostenrijkers zo'n sterke positie zouden aanvallen, verplaatste hij het grootste deel van zijn leger naar Neisee op 26 september. Vier dagen later vielen de Oostenrijkers het verminderde garnizoen in Bunzelwitz aan en droegen de werken. Frederick kreeg opnieuw een klap in december toen Russische troepen zijn laatste grote haven aan de Oostzee, Kolberg, veroverden. Met Pruisen geconfronteerd met volledige vernietiging, werd Frederick gered door de dood van keizerin Elizabeth van Rusland op 5 januari 1762. Met haar ondergang ging de Russische troon over op haar pro-Pruisische zoon, Peter III. Een bewonderaar van het militaire genie van Frederick, Peter III sloot het Verdrag van Petersburg met Pruisen dat in mei een einde maakte aan de vijandelijkheden.

Frederick was vrij om zijn aandacht op Oostenrijk te richten en begon campagne te voeren om de overhand te krijgen in Saksen en Silezië. Deze inspanningen culmineerden in een overwinning in de Slag om Freiberg op 29 oktober. Hoewel verheugd over de overwinning, was Frederick boos dat de Britten hun financiële subsidies abrupt hadden stopgezet. De Britse scheiding van Pruisen begon met de val van William Pitt en de regering van de hertog van Newcastle in oktober 1761. Vervangen door de graaf van Bute, begon de regering in Londen Pruisische en continentale oorlogsdoelen op te geven ten gunste van het veiligstellen van haar koloniale acquisities. Hoewel de twee naties hadden afgesproken geen afzonderlijke stukken met de vijand te onderhandelen, hebben de Britten dit pact geschonden door ouvertures te maken naar de Fransen. Na zijn financiële steun te hebben verloren, begon Frederick op 29 november vredesonderhandelingen met Oostenrijk.

Hanover beveiligd

Bereid om zoveel mogelijk van Hannover te beveiligen voor het einde van de gevechten, verhoogden de Fransen het aantal troepen dat zich voor 1761 had ingezet. Na een winteroffensief van Ferdinand, Franse troepen onder maarschalk Duc de Broglie en de Prins van Soubise, te hebben teruggedraaid begon hun campagne in het voorjaar. Ze ontmoetten Ferdinand tijdens de Slag om Villinghausen op 16 juli en werden degelijk verslagen en gedwongen het veld uit te gaan. In de rest van het jaar manoeuvreerden beide partijen om te profiteren, omdat Ferdinand er opnieuw in slaagde het electoraat te verdedigen. Met de hervatting van campagnes in 1762, versloeg hij de Fransen degelijk in de Slag om Wilhelmsthal op 24 juni. Hij ging later dat jaar door en viel Cassel aan op 1 november. Nadat hij de stad had veiliggesteld, vernam hij dat vredesbesprekingen tussen de Britten en het Frans was begonnen.

Spanje en het Caribisch gebied

Hoewel grotendeels onvoorbereid voor oorlog, trad Spanje in januari 1762 in het conflict. Onmiddellijk Portugal binnenvallend, hadden ze enig succes voordat Britse versterkingen arriveerden en het Portugese leger versterkten. De Britten zagen de inzending als een kans en begonnen aan een reeks campagnes tegen Spaanse koloniale bezittingen. Gebruikmakend van veteranen van de gevechten in Noord-Amerika, voerden het Britse leger en de Koninklijke Marine een reeks gecombineerde wapenaanvallen uit die Frans Martinique, St. Lucia, St. Vincent en Granada veroverden. Aangekomen bij Havana, Cuba in juni 1762, veroverden Britse troepen de stad in augustus.

Zich ervan bewust dat troepen waren teruggetrokken uit Noord-Amerika voor operaties in het Caribisch gebied, begonnen de Fransen een expeditie tegen Newfoundland. Gewaardeerd om zijn visserij, geloofden de Fransen dat Newfoundland een waardevolle onderhandelingschip was voor vredesonderhandelingen. Nadat ze St. John's in juni 1762 hadden gevangen, werden ze in september door de Britten verdreven. Aan de andere kant van de wereld bewogen Britse troepen, bevrijd van gevechten in India, tegen Manila in de Spaanse Filippijnen. Ze veroverden Manila in oktober en dwongen de overgave van de hele eilandketen. Toen deze campagnes concludeerden, werd bericht ontvangen dat vredesbesprekingen gaande waren.

Vorige: 1758-1759 - The Tide Turns | Franse en Indiase oorlog / Zevenjarige oorlog: overzicht | Volgende: Nasleep: An Empire Lost, An Empire Gained

Geesteswetenschappen