Franse en Indiase generaal-majoor James Wolfe

Generaal-majoor James Wolfe was een van de beroemdste commandanten van Groot-Brittannië tijdens de Franse en Indiase / Zevenjarige oorlog (1754 tot 1763). Hij trad op jonge leeftijd in het leger en onderscheidde zich tijdens de Oostenrijkse Successieoorlog (1740 tot 1748) en hielp bij het neerhalen van de Jacobitische opstand in Schotland. Met het begin van de Zevenjarige Oorlog diende Wolfe aanvankelijk in Europa voordat hij in 1758 naar Noord-Amerika werd gestuurd. Wolfe diende onder majoor-generaal Jeffery Amherst en speelde een sleutelrol bij de verovering van het Franse fort in Louisbourg en kreeg vervolgens het bevel over het leger had de taak om Quebec te veroveren. Aangekomen vóór de stad in 1759, werd Wolfe gedood in de gevechten toen zijn mannen de Fransen versloegen en de stad veroverden.

Vroege leven

James Peter Wolfe werd geboren op 2 januari 1727, in Westerham, Kent. De oudste zoon van kolonel Edward Wolfe en Henriette Thompson, werd lokaal opgegroeid tot het gezin in 1738 naar Greenwich verhuisde. Wolfe's oom Edward was een bescheiden familie en zat in het parlement, terwijl zijn andere oom, Walter, officier was in het Britse leger. In 1740, op dertienjarige leeftijd, trad Wolfe toe tot het leger en trad hij als vrijwilliger bij het eerste regiment mariniers van zijn vader..

Het volgende jaar, toen Groot-Brittannië in de oorlog om Jenkins 'oor in Spanje vocht, werd hem wegens ziekte niet toegelaten om zich bij zijn vader aan te sluiten bij de expeditie van admiraal Edward Vernon. Dit bleek een zegen te zijn omdat de aanval een mislukking was omdat veel van de Britse troepen tijdens de drie maanden durende campagne aan ziekte bezweken. Het conflict met Spanje werd snel opgenomen in de Oostenrijkse Successieoorlog.

Oostenrijkse Successieoorlog

In 1741 ontving Wolfe een commissie als tweede luitenant in het regiment van zijn vader. Begin het volgende jaar verhuisde hij naar het Britse leger voor dienst in Vlaanderen. Als luitenant in het 12e Regiment van Voet, diende hij ook als adjudant van de eenheid omdat het een positie in de buurt van Gent aannam. Hij zag weinig actie en werd in 1743 vergezeld door zijn broer Edward. Wolfe marcheerde als onderdeel van het pragmatische leger van George II later dat jaar naar Zuid-Duitsland.

In de loop van de campagne werd het leger gevangen door de Fransen langs de rivier de Main. Door de Fransen bij de Slag om Dettingen te betrekken, waren de Britten en hun bondgenoten in staat om verschillende vijandelijke aanvallen terug te gooien en aan de val te ontsnappen. Zeer actief tijdens de strijd, liet de tiener Wolfe een paard onder hem schieten en zijn acties kwamen onder de aandacht van de hertog van Cumberland. Gepromoveerd tot kapitein in 1744, werd hij verplaatst naar het 45e Regiment van Voet.

Wolfe's eenheid zag dat jaar weinig actie en diende in de mislukte campagne van veldmaarschalk George Wade tegen Lille. Een jaar later miste hij de Slag om Fontenoy omdat zijn regiment in Gent garnizoensplicht had. Wolfe verliet de stad kort voor de verovering door de Fransen en ontving een promotie tot brigade-majoor. Korte tijd later werd zijn regiment teruggeroepen naar Groot-Brittannië om te helpen bij het verslaan van de Jacobitische opstand onder leiding van Charles Edward Stuart.

De vijfenveertig

Nagesynchroniseerd "The Forty-Five," versloeg de Jacobitische troepen Sir John Cope in Prestonpans in september na het opzetten van een effectieve Highland-aanval tegen de overheidslijnen. Zegevierend marcheerden de Jacobieten naar het zuiden en schoten op tot Derby. Wolfe werd verzonden naar Newcastle als onderdeel van het leger van Wade en diende onder luitenant-generaal Henry Hawley tijdens de campagne om de opstand te verpletteren. Hij ging naar het noorden en nam deel aan de nederlaag in Falkirk op 17 januari 1746. Terugtrekkend naar Edinburgh kwamen Wolfe en het leger later die maand onder bevel van Cumberland.

Cumberland dook noordwaarts op zoek naar Stuarts leger en overwinterde in Aberdeen voordat hij de campagne in april hervatte. Op weg naar het leger nam Wolfe deel aan de beslissende Slag om Culloden op 16 april waarbij het Jacobitische leger verpletterd werd. In de nasleep van de overwinning in Culloden weigerde hij beroemd een gewonde Jacobitische soldaat neer te schieten ondanks bevelen van de hertog van Cumberland of Hawley. Deze genadedaad maakte hem later geliefd bij de Schotse troepen onder zijn bevel in Noord-Amerika.

Het continent en vrede

Terugkerend naar het continent in 1747, diende Wolfe onder generaal-majoor Sir John Mordaunt tijdens de campagne om Maastricht te verdedigen. Hij nam deel aan de bloedige nederlaag in de Slag om Lauffeld, onderscheidde zich opnieuw en verdiende een officiële aanbeveling. Gewond in de gevechten bleef hij in het veld tot het Verdrag van Aix-la-Chapelle het conflict in begin 1748 beëindigde.

Wolfe was al eenentwintig op de leeftijd van eenentwintig en werd gepromoveerd tot majoor en kreeg de opdracht om het 20e Regiment van Voet bij Stirling te voeren. Vaak vechtend tegen zijn gezondheid, werkte hij onvermoeibaar om zijn opleiding te verbeteren en ontving in 1750 een promotie tot luitenant-kolonel. In 1752 kreeg Wolfe toestemming om te reizen en maakte reizen naar Ierland en Frankrijk. Tijdens deze excursies zette hij zijn studies voort, legde hij verschillende belangrijke politieke contacten en bezocht hij belangrijke slagvelden zoals de Boyne.

De zevenjarige oorlog

In Frankrijk ontving Wolfe een publiek met Louis XV en werkte hij aan het verbeteren van zijn taal- en schermvaardigheden. Hoewel hij in 1754 in Parijs wilde blijven, dwong de afnemende relatie tussen Groot-Brittannië en Frankrijk zijn terugkeer naar Schotland. Met het formele begin van de Zevenjarige Oorlog in 1756 (twee jaar eerder begon het vechten in Noord-Amerika), werd hij gepromoveerd tot kolonel en beval hij naar Canterbury, Kent om zich te verdedigen tegen een verwachte Franse invasie.

Verplaatst naar Wiltshire, bleef Wolfe gezondheidsproblemen bestrijden, waardoor sommigen geloofden dat hij aan consumptie leed. In 1757 keerde hij terug naar Mordaunt voor een geplande amfibische aanval op Rochefort. Wolfe en de vloot zeilden op 7 september als kwartiermeester-generaal voor de expeditie. Hoewel Mordaunt Île d'Aix voor de kust veroverde, was hij terughoudend om door te gaan naar Rochefort, ondanks de Fransen verrast te hebben. Wolfe bepleitte agressieve actie, verkende de nadering van de stad en vroeg herhaaldelijk om troepen om een ​​aanval uit te voeren. De verzoeken werden geweigerd en de expeditie eindigde in een mislukking.

Louisbourg

Ondanks de slechte resultaten in Rochefort, brachten de acties van Wolfe hem onder de aandacht van premier William Pitt. Op zoek naar uitbreiding van de oorlog in de koloniën, promoveerde Pitt verschillende agressieve officieren tot hoge rangen met het doel om beslissende resultaten te bereiken. Toen hij Wolfe ophief tot brigadegeneraal, stuurde Pitt hem naar Canada om onder majoor-generaal Jeffery Amherst te dienen. De twee mannen, belast met het veroveren van het fort van Louisbourg op het eiland Cape Breton, vormden een effectief team.

In juni 1758 trok het leger ten noorden van Halifax, Nova Scotia, met marine-ondersteuning door admiraal Edward Boscawen. Op 8 juni kreeg Wolfe de taak de openingslandingen in de baai van Gabarus te leiden. Hoewel ondersteund door de kanonnen van de vloot van Boscawen, werden Wolfe en zijn mannen aanvankelijk verhinderd door Franse troepen te landen. Naar het oosten geduwd, vonden ze een klein landingsgebied beschermd door grote rotsen. Toen ze aan land gingen, beveiligden de mannen van Wolfe een klein strandhoofd waardoor de rest van de mannen van Wolfe kon landen.

Nadat hij voet aan wal had gekregen, speelde hij de volgende maand een sleutelrol bij de verovering van de stad door Amherst. Toen Louisbourg werd ingenomen, kreeg Wolfe opdracht Franse nederzettingen rond de Golf van St. Lawrence te plunderen. Hoewel de Britten Quebec in 1758 hadden willen aanvallen, heeft de nederlaag bij de Slag om Beiaard op Lake Champlain en de laatheid van het seizoen een dergelijke beweging voorkomen. Terugkerend naar Groot-Brittannië kreeg Wolfe de opdracht van Pitt om Quebec te veroveren. Gezien de lokale rang van generaal-majoor zeilde Wolfe met een vloot onder leiding van admiraal Sir Charles Saunders.

Naar Quebec

Aangekomen bij Quebec begin juni 1759 verraste Wolfe de Franse commandant, de markies de Montcalm, die een aanval vanuit het zuiden of westen had verwacht. Wolfe vestigde zijn leger op het Ile d'Orléans en de zuidkust van de St. Lawrence op Point Levis, begon een bombardement op de stad en rende met schepen langs de batterijen om te reconnoiter voor landingsplaatsen stroomopwaarts. Op 31 juli viel Wolfe Montcalm aan in Beauport, maar werd afgeslagen met zware verliezen.

Verstijfd begon Wolfe zich te concentreren op de landing ten westen van de stad. Terwijl Britse schepen stroomopwaarts plunderden en de aanvoerlijnen van Montcalm naar Montreal bedreigden, werd de Franse leider gedwongen zijn leger langs de noordkust te verspreiden om te voorkomen dat Wolfe zou oversteken. Omdat hij niet geloofde dat een andere aanval op Beauport succesvol zou zijn, begon Wolfe een landing te plannen net voorbij Pointe-aux-Trembles.

Dit werd geannuleerd vanwege slecht weer en op 10 september liet hij zijn commandanten weten dat hij van plan was over te steken in Anse-au-Foulon. Een kleine inham ten zuidwesten van de stad, het landingsstrand van Anse-au-Foulon vereiste dat Britse troepen aan land kwamen en een helling en een kleine weg beklimmen om de vlaktes van Abraham boven te bereiken. In de nacht van 12 op 13 september slaagden Britse troepen er in om de vlakte tegen de ochtend te landen en te bereiken.

Vlaktes van Abraham

Wolfe's leger werd gevormd voor de strijd en werd geconfronteerd met Franse troepen onder Montcalm. Montcalm's lijnen vorderden aanvallend in kolommen, werden snel verbrijzeld door Brits musketvuur en begonnen zich snel terug te trekken. Vroeg in het gevecht werd Wolfe in zijn pols geslagen. Hij verbond de blessure en ging door, maar werd al snel in zijn buik en borst geraakt. Hij gaf zijn laatste bevelen en stierf op het veld. Toen de Fransen zich terugtrokken, raakte Montcalm dodelijk gewond en stierf de volgende dag. Nadat hij een belangrijke overwinning in Noord-Amerika had behaald, werd het lichaam van Wolfe teruggebracht naar Groot-Brittannië, waar hij samen met zijn vader werd begraven in de familiekluis in St. Alfege Church, Greenwich.

Death of Wolfe van Benjamin West. Fotobron: Public Domain