Definitie en geschiedenis van Flash Fiction

Flash-fictie kent vele namen, waaronder microfictie, microverhalen, korte shorts, korte korte verhalen, zeer korte verhalen, plotselinge fictie, ansichtkaartfictie en nanofictie.

Hoewel het moeilijk kan zijn om een ​​exacte definitie van flash-fictie te bepalen op basis van het aantal woorden, kan de overweging van verschillende functies duidelijkheid bieden over deze gecomprimeerde vorm van een kort verhaal.

Kenmerken van Flash Fiction

• Beknoptheid. Ongeacht het specifieke aantal woorden, flash-fictie probeert een verhaal in zo min mogelijk woorden te verdichten. Om het op een andere manier te bekijken, probeert flash-fictie het grootste, rijkste, meest complexe verhaal te vertellen dat mogelijk is binnen een bepaalde woordlimiet.
• Een begin, midden en einde. In tegenstelling tot een vignet of reflectie, benadrukt de meeste flash-fictie plot. Hoewel er zeker uitzonderingen op deze regel zijn, is het vertellen van een compleet verhaal een deel van de opwinding van het werken in deze verkorte vorm.
• Een draai of verrassing aan het einde. Nogmaals, er zijn veel uitzonderingen op deze regel, maar het instellen van verwachtingen en deze vervolgens in een korte ruimte op zijn kop zetten is een kenmerk van succesvolle flash-fictie.

Lengte

Er is geen universele overeenstemming over de lengte van flash-fictie, maar deze is meestal minder dan 1.000 woorden lang. Over het algemeen zijn microfictie en nanofictie extreem kort. Korte korte verhalen zijn iets langer en plotselinge fictie is meestal de langste van de korte vormen, die allemaal kunnen worden aangeduid met de overkoepelende term 'flash-fictie'.

Gewoonlijk wordt de lengte van flash-fictie bepaald door het specifieke boek, tijdschrift of de website die het verhaal publiceert.

schildknaap magazine hield bijvoorbeeld in 2012 een flash-fictiewedstrijd waarin het aantal woorden werd bepaald door het aantal jaren dat het tijdschrift in publicatie was geweest.

De Three-Minute Fiction-wedstrijd van National Public Radio vraagt ​​schrijvers om verhalen in te dienen die in minder dan drie minuten kunnen worden gelezen. Hoewel de wedstrijd een limiet van 600 woorden heeft, is de leestijd duidelijk duidelijk belangrijker dan het aantal woorden.

Achtergrond

Voorbeelden van zeer korte verhalen zijn te vinden in de geschiedenis en in vele culturen, maar het lijdt geen twijfel dat flash-fictie momenteel enorm populair is.

Twee editors die de vorm populair hebben gemaakt, zijn Robert Shapard en James Thomas, die begonnen met het publiceren van hun Plotselinge fictie serie, met verhalen van minder dan 2.000 woorden, in de jaren 1980. Sindsdien zijn ze doorgegaan met het publiceren van flash fictie-bloemlezingen, waaronder Nieuwe plotselinge fictie, Flash Fiction vooruit en Plotselinge fictie Latino, soms in samenwerking met andere editors.

Een andere belangrijke vroege speler in de flash-fictiebeweging was Jerome Stern, de directeur van het creatieve schrijfprogramma aan de Florida State University, die in 1986 zijn World's Best Short Short Story-wedstrijd inhuldigde. Destijds daagde de wedstrijd deelnemers uit om een ​​volledige korte verhaal in niet meer dan 250 woorden, hoewel de limiet voor deze wedstrijd sindsdien is verhoogd tot 500 woorden.

Hoewel sommige schrijvers aanvankelijk flash-fictie met scepsis aankeken, omarmden anderen de uitdaging om een ​​volledig verhaal in zo min mogelijk woorden te vertellen en lezers reageerden enthousiast. Het is veilig om te zeggen dat flash-fictie nu algemeen geaccepteerd is. Voor het nummer van juli 2006 bijvoorbeeld, O, The Oprah Magazine in opdracht flash-fictie van bekende auteurs zoals Antonya Nelson, Amy Hempel en Stuart Dybek.

Tegenwoordig zijn er flash fiction-wedstrijden, bloemlezingen en websites in overvloed. Literaire tijdschriften die traditioneel alleen langere verhalen hebben gepubliceerd, bevatten nu ook vaak werken met flash-fictie op hun pagina's.

Zes Woord Verhalen

Een van de beroemdste voorbeelden van flash-fictie, vaak verkeerd toegeschreven aan Ernest Hemingway, is het verhaal van zes woorden: 'Te koop: babyschoenen, nooit gedragen'. Garson O'Toole van Quote Investigator heeft uitgebreid werk verricht om de oorsprong van dit verhaal te achterhalen als je er meer over wilt weten.

Het verhaal van de babyschoenen heeft zoveel websites en publicaties voortgebracht die zijn gewijd aan verhalen van zes woorden dat het hier speciale vermelding verdient. Lezers en schrijvers zijn duidelijk geboeid door de diepte van emotie waarop deze zes woorden duiden. Het is zo triest om je voor te stellen waarom die babyschoenen nooit nodig waren, en zelfs treuriger om je de stoïcijnse persoon voor te stellen die zichzelf van het verlies heeft opgepikt en het praktische werk heeft gedaan om een ​​advertentie te plaatsen om de schoenen te verkopen.

Probeer het voor zorgvuldig samengestelde verhalen van zes woorden Verhaal tijdschrift. Verhaal is erg selectief over al het werk dat ze publiceren, dus je vindt er elk jaar slechts een handvol verhalen van zes woorden, maar ze resoneren allemaal.

Voor non-fictie van zes woorden, Smith Magazine is vooral bekend om zijn zes-woord memoires-collecties Niet helemaal wat ik van plan was.

Doel

Met zijn schijnbaar willekeurige woordlimieten, vraag je je misschien af ​​wat het nut van flash-fictie is.

Maar wanneer elke schrijver binnen dezelfde beperkingen werkt, of het nu om 79 of 500 woorden gaat, wordt flash-fictie bijna als een spel of een sport. Regels verhogen de creativiteit en tonen talent.

Bijna iedereen met een ladder kan een basketbal door een hoepel laten vallen, maar er is een echte atleet voor nodig om de concurrentie te ontwijken en een driepuntsschot te maken tijdens een wedstrijd. Evenzo dagen de regels van flash-fictie schrijvers uit om meer betekenis uit taal te persen dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden, waardoor lezers onder de indruk waren van hun prestaties.